Romantiek in t Overdiek

t Was n stille zotterdagoavend in maai. Zunne gooide heur leste stroalen oet over t baauwlaand en zedde d’oal ploatse van Verwey in golden gloud. Koien in t waailaand achter t hoes luipen nog wat te groazen en in baarmsloot kwakde n kikker.

Boven op t sloapkoamertje, dij ze in heur vrije weekend dailde mit t poar zuskes en n bruiertje, legde Rieke leste haand aan heur make-up.
“Za’k mien parels omdoun Annie, of mien gruine kraaln?” vruig ze heur zus, en intuzzen huil ze veur d’spaigel baaide sierroaden tegen heur jurk om zulf ook mit kritisch oog t resultoat te beoordailen.
“Hee, dat binnen mien parels,” ruip Annie.
“Naitwoar. En ik dou ze om,” zee Rieke, dij inmiddels tot n estetisch verantwoorde beslissen kommen was.
“Moar ze binnen van mie. As t dat moar waist,” zee Annie, terwiel ze heur schoede vranterg op stoule gooide en n stel krulspelden oet t hoar begon te rollen.

Even was t stil in t koamertje. Vanoet woonkoamer beneden klonk gedempt Pa zien stem, dij mit Moe zat te proaten over beslommeringen van doagelkse arbaaid op t laand, terwiel deur t open roam geroup en gelach klonk van de twij aandere zuskes en t bruiertje, en even was Rieke ofgunsteg. Wat n lastege sitewoatsie. Woarom haar ze zuk ook zo loaten manipuleern deur Henk Perdok?
“n Beste vent jong, dij Jan Strakmaaier. Net wat veur die,” haar Henk n poar doage leden tegen heur zegd. “k Heb hom al t ain en aander over die verteld en leekst hom geliek wel wat tou.”
Moar Rieke docht der n beetje aans over. Ze kon zukzulf best redden wat jonges betrof en was Henk echt nait neudeg om n vriend veur heur op te scharreln.

“Hai speult örgel in t kerkie in Nijwolle,” drong Henk aan, “en t is nog n schiere vent ook, jong.”
Örganist? En schier? n Muzikoale vriend was vanzulf prachteg, veural omdat ze zulf ook wel van n goud stuk muziek huil. En nog knap ook? Opains kreeg Rieke wat meer belangstellen veur dij mysterieuze Jan woar Henk Perdok, Jan Strakmaaier zien zwoager, heur nou al doagen over aan de kop zat te soezen.
“Goud den. Loat hom moar kommen,” haar ze besloten.
En nou was t din zowiet.
“k Wait gainains of ik nog wel wil dat dij Jan komt,” zee Rieke terwiel ze mit n wat trillende haand wenkbraauw pollood hanteerde. “k Ken hom ja hailmoal nait.”
Moar Annie was al op weg noar beneden om kouke te snieden.

Ondertied spoedde n blaauwe bestelwoagen zuk over Weenderweg. Achter t stuur zat n slanke jongevent, t hoar mooi in model, krullen en aal.
“Jipsenhoezen?” mommelde hai, n blik waarpend op n bordje dat e veurbie scheurde. “Woar is den Boeskoolweg? Henk Perdok ook mit zien flaauwe kul. k Heb t wicht ja nog nooit zaain.”
n Beetje vranterg dee Jan -dat was zien noam- t dashboardkassie open en pakde n italioano. Gelukkeg, wat verderop ston n boer aan kaande van weg, zundoagse klompen al aan. Jan trapde stief op rem en draaide tougelieks t roampie mit n noodgang omdele.
“Goidag. Noar t verkeer kieken?” informeerde Jan.
“Joa kerel. Mag k groag doun aal gedureg. Zo net ree mien buurman nog veurbie. Was noar stad west n nij klaid kopen veur t oal mìns.
“Joa vaast. Moar nou es aans wat. Wait je ook woar Verwey woont?”
Hai wust t.
“Bedankt,” ruip Jan en vol gas ging e weer op pad.

Noa oal boer zien aanwiezens luip alles gesmeerd. “t Overdiek, doar most wezen,” was hom doagen leden al deur Henk Perdok verteld. Nou, Jan was der nait bekend moar nou was e schienboar toch op t goie pad. Doar was sluus al. Din bie dij widde boerderij noar rechts en joa, doar was nummer viefteg al.
Vlug auto bie t veurhoes parkeerd, ongeveer twij centimeter van mure, evem in t achteroetkiekspaigeltje kieken of t hoar nog goud zat en din moar zaain wat der zol gebeuren.

Onder t floiten van n improvizeerd Händel deuntje stapde Jan mit zulfverzekerde tred, moar toch ook n beetje zenewachteg, t onbekende tegemuit.
n Jonkje van n joar of zezze fietsde t aarf wat op en dele en twij wichter, n grode en n leutje mit n peerdesteert, speulden badminton.
“Kiek es aan,” docht Jan mit welgevallen toun e t grootste wicht in t oog kreeg. “Dat is heur dus. Nou, dat vaalt mie nog genog mit.”
“Strakmeijer,” zee e op zoakelke toon en luip mit oetstoken haand op heur of.
“Geertje,” zee t wicht op heur beurt.
Girtje? docht Jan. Wat het Henk Perdok din te soezen over n Rieke? Of zol dit heur zus wezen?
“Ik kwam ainglieks veur n Rieke Verwey, begon Jan. Bin k hier wel aan t goie adres?
“Joa. Rieke is mien zus. Magst wel noar binnen goan, heur.”

Deur n biekeuken, woar t wat noar putwotter rook, ging Jan keuken in. En joa heur. Doar ston ze, slank en blond, kouke te snieden bie t aanrecht.
Dat liekt mie wel goud tou, docht Jan, en hai bedoulde nait allaain d’kouke.
t Wichtje legde t mes aan kaande.
“Goidag,” zee Jan en schudde heur d’haand. “Strakmeijer.”
“Annie,” stelde ze zuk veur.
Wat? Annie, docht Jan in opperste verboazen. Mag ik n bone wezen moar houveul wichter wonen hier?
Toun klonk der n zaacht kroaken van voutstappen op n trabbe. Deure ging open en op drumpel ston n slank wichtje mit donkere krullen, vrundelke ogen en zacht glanzende parels.

Even was Jan sproakeloos. Wat n nuver wicht. Och, wat n laiverd, ging t deur hom hìn, en terwiel e zuk ofvruig welke noam dat e nou weer te heuren zol kriegen stak e moar weer d’haand oet.
“Strakmeijer.”
n Moment, dij wel n aiweghaid leek te duren, was t stil, t wichtje heur koele haand in dij van Jan. Vertel mie nou asjeblieft nait dast Appie haist, of Hindertje of Wupke, docht Jan wanhopeg.
“Rieke,” zee ze zaachte.

Baide hoofdpersonen binnen inderdoad n poar joar loater traauwd en wonen sunds dij tied in Woldendörp.
“Wichtje mit peerdesteert” was ik zulf