Ons Pabbe
Goiedag luu. k Goa even wat schrieven woarvan ik docht, “Da’s net wat veur Dideldom.com.”
Ons pabbe was n hail beste kirrel moar hai haar ain gebrek, n groot gebrek kin k hoast wel zeggen, woarveur ik as leutje wichtje, mie voak d ogen oet kop schoamd heb. t Was gain lichoamelk gebrek; hai was recht van lief en leden. Ook gain mentoal gebrek; man was lang nait stom. Nee, zien perbleem lag op n hail aander vlak. Pa kon gain Grunnegs!
Dat kwam nait veul veur bie ons in buurt. In t dorp haast Meester dij gain Grunnegs kon, en Doomnee en Dokter nait. Inspecteur van plietsie ook nait, en gemaintesikketoares nait. En dan wie, gewone boerenluu, pruiten thoes Noord Hollands tussen aal d’aandere plat proatende boeren.
As buurman ‘n proatje mit ons pabbe muik over baarmsloot hin, ging dat mainstal zo:
“Moi Verweij. Goud grasweer, nait?”
Mien pa, “Mogge Sanders. Ja. Wat rege kenne we best gebruike.”
t Duurde dan mainstal nait laank of Sanders zien kwoajonges kwammen der bie stoan, bie veurboat al gnivveln. As din noa n tiedje konverzoatsie zo’n beetje over was vruig ain van jonges, “Hee Verwey, hou loat is t?”
Mien pa keek op t horlozie en jonges keken noar mien pa. Ze pebaaierden n kop te trekken of ze echt interesseerd waaren in welkse tied van dag t nou wel was. Moar konst aan grimmazzen wel zaain dat ze zuk hoast nait goud holden konden.
“Vijf over tiene,” zee mien pa.
Proestend en gierend runden jonges t hoes in.
Dan weer es kwam n veehandeloar langs. Veur gezellighaid haar e vraauw mitnomen. Mien pa begon n zoakelek proatje over rundvlees priezen of zukswat, maor zo gaauw e mond open dee keek t echtpoar mekoar stomverboasd aan.
“Hai proat Hollands”, legde vraauw heur sproakeloze man fluusternd oet.
Nog even keken ze mien pa aan of e van moan kwam veurdat ze n reactie op zien observoaties gaven. Opains stopde veehandeloar midden in zien verhoal asof hom wat belangrieks in t zin schoot.
“Je verstoan ons wel, nait?” vruig e mit ogen groot van belangstellen.
Joa, t leven is interessant as joen pa nait plat proaten ken. Op schoul kwam t ook wel es ter sproake.
“Ken e t hailmoal nait?” vruigen d’aander kinder mie dan mit n kombinoatie van medelieden en verboazen in stem.
“Joa, hai ken t wel,” zee ik, “moar t heurt n beetje maal.”
En dat was ook zo. Voak lagen wie in n knubbe van t lagen as ons pabbe, mainstal veur grap, wat in t Grunnegs zee.
Gelukkig kon ons mamme Grunnegs as de beste. Moar toch vonden mien olluu dat wie as gezin onder mekoar moar gewoon Hollands mozzen proaten. t Dialect leerden wie op schoul ja wel ja, en dat was al gek genog, duchten ze. Noa wat floaters en blunders ging t plat proaten ons ook best of man.
Moar ons pabbe, ook al was e voak drok in de weer mit kerkeroad en schoulbestuur, hai was en bleef n boetenbaintje as Noord Hollander in n Grunneger wereld.
