Roeken
Op n mörn in maai loat ik mien Drentse Patries oet. Ken je zukse honden? Mögen geern joagen en lopen aiveg en altied mit snoede over grond te snuvveln. Veur n hond schienen geuren n soort kraande te weden. Mit ain keudel –schietensvol nijs- gijt der n wereld open. Zo loop ve dij mörn, zai dus roekend en ik kiekend, mit ons baaident laangs fietspad. Komt der ons n vraauw op fietse tegemuide. Ik wol moi zeggen en deurlopen, mor zai holdt ho en stapt òf. Kikt wat nusterg oet ogen. Hef boudel n beetje in toeze dut mie.
‘Mag ik joe wol wat vroagen?’ zee ze. ‘Tou mor’. Mainsttied zeg ik der den achteraan: ‘k huf ja nich te heuen’, mor dat begript nich elkenaine.
‘Wollen ie wol mit mie traauwen?’ vragt vraauw n Oomke van mie –al joaren oet tied- schoof op zukse momenten altied zien pedde wat noar achtern en kraabde zok even kont. ‘Dat is n beetje stoer, want ik bin al traauwd’ von ik oet. ‘O’ zee ze en wui even stil. ‘Mor as ie nich traauwd wadden zollen ie den joa zegt hebben?’
‘Joa wizze’ zee ik. Beter ja wat te roem den te zuneg.
Ze stapt weer op. Bie t votrieden zegt ze nog over scholder: ‘As ik joe ankom moal weer zai, mag ik t den weer vroagen?’.
‘Dou mor rusteg heur’. Vraauw fietst mit moudveren umhoog wieder. En mien Drent en ik lopen deur.
Zai roekend en ik kiekend. Baaident benijd wat ons dizze dag nog meer in de muide komt.
Mokken wat mit bie de weg.
(20 jannewoarie 2011)
