Rika krigt verziede

Albert haar belt. Hai wol eemkes langskomen.
‘Mor kist der nait inkomen, mien jong! Wie heuren bie de kwetsboarsten!’
t Begrode Rika ter toenen oet, dat ze heur zeun in Coronatied deur wiezen mos.
‘Komt aal goud, moeke. Ik blief bie t toenhekje stoan,’ zee Albert.
t Was Rika abmoal veul te ongewoon.
‘Hou monnen wie din kovvie drinken, Geert. Ik kin hom kopke nait ains aanlangen.’

Zie haar der s nachts van wakker legen over hou of dat mos. Mor Rika zol Rika nait wezen as ze nait n oplossen vonden haar: zie haar toaveltje woar normoal blaauwe hortensia op ston haalfweg toenpad zet. Doar mos Albert achterblieven! Zie haar t ok nog òfzet mit bloumpotten.

‘Man man man, rood-witte linten ontbreken nog. Kon wel ain van kaant mokt wezen hier,’ laagde Albert toun e om twij uur veur t hekje ston.
‘Wie kinnen nait veurzichteg genog wezen, Albert. Goa mor zitten, laiverd. Kovvie is der al deur,’ en Rika haar noar klapstoultje wezen.

Och, wat haar ze om groag aandoekjen wilt, docht ze dou ze kovvie in kopkes schonk. Maar ja dat kon nou nait. Zie bekeek hom dou ze kopkes op bret zet haar. Wat n beer van n kerel was e toch worden. Woar was dat leutje jonkje bleven in zien körte boksem. Zie trok n vèltje papier van keukenrol en wisde troanen òf. Toun hupte ze noar boeten asof der niks loos was en zette Albert kovvie kopke op toaveltje. Gaauw muik ze dat ze vòtkwam en ging noast Geert aan t toentoavelje bie t roam zitten.

Dou ze net zat stoof ze weer in t ìnde.
‘Bin kouk vergeten! Kovvie zunder kouk dat kin ja nait! Naargens aankomen, Albert!’
‘Joa mor ik mag doch al wel mien kovvie opdrinken, moeke. Aans word t mie kòld hier boeten.’
Albert was al in t ìnde komen om kopke te pakken.
‘Nee! Ik wol nait hebben dat ik dammee bekend stoa as ain woar je niks bie de kovvie kriegen.’
Albert luit zok weer op klapstoultje zakken.
‘Wel gaait doar din wat van zeggen, moeke?’
Rika wees van links noar rechts in lucht.
‘Noabers? Ik zol mie doar nait te dik om mokken as ik joe was.’

Zien moeke was n schat van n vraauw. Altied west. Dou Albert older worden was, haar e dat aal beter begrepen en aal voaker zain. Moeke was der altied. Zie kon allain òf en tou wat deurdroaven mor doarin zat nou ok persies heur heule wezen: t altied goud doun willen.

Albert en zien pa keken mekoar kniezend aan dou Rika nog aal aan t reren was in keuken. Dat der lulderij van kwam en dat zai doch strakkies gewoon weer noar winkel mos.
‘Mok die nait zo drok, Rika,’ zee Geert dou ze mit drie schuddeltjes mit kouk noar boeten kwam.
‘Joa, doe est makkelek proaten,’ snoof Rika. ‘Komst nooit in Spar.’

Ondertied haar ze mit n gloupstreek kouk op toaveltje van Albert flikkert. Schuddeltje rabbelde der over.
Albert zat te schokscholdern op zien klapstoultje.
‘Man, man, man, joe binnen mie der twij.’
Geert zat as de rust zulve in zien toenstoul.
‘Ik heb der wat mit oet te stoan,’ en hai wreef Rika over scholder.
Rika ruierde geloaten in heur kovvie en richte zok tot heur zeun.
‘Hou ist nou mit die din, laiverd?’
‘Gait abmoal best,’ zee Albert.
‘t Waark gaait gewoon deur op t laand. Ik maark der toes nait veul van. Joa, kinder binnen heule dag toes en Gezina ok. Dij perbaait toes te waarken, mor mit dij twij droktemoakers van ons schut dat nait slim op naturlek.’

Rika luit kopke met n klets op schuddeltje terecht kommen.
‘Waarkt Gezina toes?’
‘Joa,’ zee Albert en hai nam n slokje kovvie.
‘Mor hou het ze spiegelogenpraktiek din in hoes kregen?
Albert verslok zok en begon te housten.
Geert perbaaide zien lagen in te holden mor kop ston hom oast op knappen.
‘Joe kriegen nou doch nait aal dij mensken woar wat mit is aan deur?’
Albert schudde wild mit kop en houste t oet.
‘Nait sputteren, Albert. Wind stait dis kaant op.’
Dij opmaarken mokte housbui alleneg mor aarger.

‘Moeke, schai oet!’ zee Albert dou e weer lucht in longen haar.
‘Gezina kin op kompjoeter toes inloggen op t administroatie spultje op t waark. Heul makkelek nou kinder ok toes binnen. Mor wie wisseln mekoar wel n beetje oaf e anders kriegen wie baiden ja niks doan.’
Laive jong, docht Rika. Zie wol dat Geert heur vrouger ok zo holpen haar.
‘Heurst dat nou, Geert. Ik zee toch al dat dat heul gewoon is, dat dij jongeluu van vandoag de dag mekoar helpen mit t ain en ander. t Is nait meer zo as vrouger dat je as vraauw mor aal luipen te hoastern.’
Geert luit zok t kees nait van stoet eten. Of beter zegt, kouk nait van t schuddeltje.
‘Ik mos waarken, Rika. Ik haar heul veul verantwoorden.’
‘Dat haar ik ok,’ beet Rika om tou.
‘Joa,’ zee Geert, ‘en hest t meroakels goud doan, Rika. Kiek es eempies noar dij dikke beer doar bie dien toenhekje. Hai het t goud veurmekoar. Een laive vraauw, een poar schiere kiender en n goudlopend bedrief. Doar magst batseg op wezen!’

Rika haar troanen in ogen stoan.
‘Das is t mooiste was t ooit tegen mie zegst hest,’ snötterde Rika.
‘En doe bist altied goud veur mie west, Geert.’
Albert zat tevreden tou te kieken.
‘Dat zeg ik: joe binnen mie der twij. En nou mot ik weerom. Ik kom gaauw weer.’
‘Wel eempies bellen e,’ zee Rika.
‘Din kin ik toaveltje weer kloarzetten.’
‘En kouk,’ zee Albert en hai laagde nog dou e al in auto zat.