Rika en tondeuze

Rika ston veur spaigel deur heur hoar te knoedeln. Gelukkeg was ze net veur Corona gebeuren aan nog bie kapper west. En mocht t nou doch te laank worden en Gretha mog nog nait weer knippen, din kon ze altied n hoarbaandje in doun. Och, dat haar ze vrouger ok ja toun ze nog n jong wicht was. De vòllen en gruppels dij ze over de joaren verzoameld haar in heur snoet zollen der nait minder van worden, moar t zol vast wel n poar joar schelen. Zie mos lagen om heur aigen grapke.

Mor Geert. Dat was n aander verhoal. Die haar t hoar nou al in toesterds op kop stoan en t was nog mor week twij.
“Ik mot die hemmeln, Geert,” zee ze dou ze om deur t hoar krabde.
“t Is ja n aldernoast wilde barrel, man.”
Geert zakte onderoet op baank asof e Rika zo ontwieken kon.
“Dat valt aal n beetje tou, Rika. En wie goan ja doch naargens hìn dus wel dut mie wat?”
“Nou ik, Geert. Ik mot der tegenaan kieken. De heule dag.”

Zie was veur hom stoan goan en keek nog ais goud.
“t Gruiert die de oren ja oet Geert! Zo laank ist!”
Geert vuilde aan zien oren en krabde op zien kop.
“Kin der nait n beetje hoarlak in? Of aans wat? Dien kaptoavel staait ja vol mit flèzzen. Der staait vast wel wat bie wat veur mien hoar geschikt is.”

“Der is mor ain ding geschikt,” zee Rika en zie zette baide handen in zied. “Tondeuze.”
Geert keek heur schoapachteg aan.
“Tondeuze? Dij bruuk ik allain veur mien bakkeboarden.”
Rika laagde.
“Dien bakkeboarden binnen opgoan in rest van dien toesterbos, Geert. t Is ja abmoal hoar. Dat wie nait votgoan betaikent nait dat wie nait meer veur onszulf zörgen, Geert. Wanneer hest veur leste moal scheerapperoat in handen had?”
“Nou, anderdoags nog. Leuf ik…” mommelde Geert.

Rika snoof, luip noar koamertoavel en pakte n stoul onder aarm. Geert zag deur achterkoamerroam dat ze stoul op platje achter t hoes zette. Dou ging ze noar boven. Dou ze weer deel was, kwam ze woonkoamer weer in.
“Kom mor e, Geert,” en zie luip liekoet weer noar boeten.
Geert ston mismoudeg op. Hai wist persies hou of dat bie Rika waarkte: wat ze in de kop haar, haar ze nait in de kont. Zitten blieven haar gain nut.

Boeten ging e liedzoam op stoul zitten. Rika mieterde n olle loaken om om tou. Verlepte rozen sierden zien scholders. Geert zag zokzulf in weerspaigeln van koamerroam.
“Ik zit der mooi bie, Rika.”
“Nait soezen,” zee Rika vergrèld en zie drukte stekker van tondeuze in stekkerdeus.
Geert ging verzitten en vruig zich iedel òf houveul ervoaren Rika aigenliek haar mit tondeuze…

“Huft mor n beetje òf e, Rika.”
“Joa, joa,” zee Rika dou ze zat te klontjen met opzetbozzeltje dij mor nait zitten blieben wollen. Dou ze t veur mekoar haar trok ze loaken recht over Geert zien scholders en drukte tondeuze aan. t Ding bromde tevreden en Rika bekeek van wis kaant ze t beste begunnen kon.
“Doar goan we e!” zee ze tegen Geert dij kop n beetje zakken luit. En dat was nait allain om Rika t makkelek te moaken.

Rika zette Geert tondeuze op hoargrèns tussen wenkbraauwen en gaf n nokje.
Landingsboan op Eelde was der niks bie. Zo slicht en geliekmoateg en persies over het midden.
Rika kon n schraaw nait onderdrukken. In heur aine haand bromde tondeuze tevreden deur, aander haand haar ze veur mond sloagen. Geert keek heur mit grode ogen aan.
“Wat is der laiverd? Hest die sneden? Dei mèzzen binnen gloepends schaarp e, doar most mit oppassen.”
Dat leste kon Rika mit aigen ogen zain. En zie haar t nait meer. Eerst begon ze te knivveln. Knivveln wur gabbeln. Gabbeln wur lagen tot heur de troanen over de wangen luipen.

“Wat is der loos? Wat hest?” vruig Geert onneuzel.
Rika dee n stap opzied zodat Geert zokzulf in weerspaigeln van koamerroam zain kon.
“Doe boekou! Ik zee nog zo n beetje der òf!”
Mor dou es Rika nog aal lagen zag begon e zulf ook.
“Doe bist mie der aine. Nou, hoal mie alles der mor òf.”
“Waist zeker das t dizze braide schaaiding nait holden wilst?” gabbelde Rika.
“Joa! Dat wait ik zeker!” reerde Geert.

Zie laagde nog wat noa terwiel Rika tondeuze over Geert zien kop trok. Dikke toesterds hoar vuilen om in schoot. Doar von e ook bozzeltje terug van tondeuze.
“Kiek e. Gevonden veurwaarp. Volgende keer goa ik weer noar Gretha.”
“Kist nou wel eerst n heule zet veuroet!” gabbelde Rika.
“t Is of gabbeln of scheren, Rika! Nait baide tegeliek. Aanders heb straks kop ook nog vol plaaisters.”

Dou Rika Geert kop koal schoren haar, haar ze kovvie mokt. Zie waren in t zunnetje zitten goan op toenbaank.
“Mag mie de kop wel insmeren,” zee Geert en hai smaigelde noar Rika.
“Doe bist een biezundere vraauw, Rika,” en hai gaf heur n doetje.
“Ach,” zee Rika “meschain krigst der wel n mooie kop vol krullen veur terog! Net as t vrouger haarst. En din ik mit mien hoarbaandje! Din is t net asof tied stilstoan het!”
“Joa,” zee Geert.
“Mor ain ding is mie begrodelk, Rika.”
“En wat is dat?”
“We kinnen nou nait net as vrouger stiltjes doetjen in Stadspaark.”