Rika en Keuningsdag

Rika was maal opstoan. t Was ja Keuningsdag mor deur Coronagebeuren ging der niks deur. Van verainen van plattelandsvraauwen huilen zie altied n braderie, mor dij was weken leden al òfbloazen vanzulf. Spiedelk, mor zie haren der vree mit. Mor t luit onverlet dat Rika vandoag wat roar in heur vèl zat.

Geert lag nog te sloapen dou Rika boeten ston mit vlaag. Feest of gain feest, Keuning was joareg en deur heurde t rood, wit en blaauw bie. Rika haar aarms te kört aan ain kaant óf t gat was klainer worden, mor zie kreeg vlaag nait in holder. Het zal toch nait zo wezen dat zie Geert hier bie neudeg haar?

“Mot ik die eemkes helpen, Rika?” ruip noaber Kees van overkaant.
“Mag nait he?! Aanderhalve meter!”
Kees laagde en kwam al op heur tou lopen.
“Goa din mor eemkes in gaang stoan, Rika. Veurdat vlaag op stroat ligt.”
“Joa, dat zol ja n schaande wezen!” en veurdat ze gaang in wupte legde Rika vlaag op hege.

Rika nam t protocol van t vlagen heul eernsachteg. Zie haar der n gloupenze groul aan as aine vlaag in duuster nog boeten hangen haar.
Ach man en heur aigen Geert haar t n moal prestaaiert vlaag ondersteboven te hangen. De heule mörgen haar t bie veurdeur blaauw, wit, rood wappert totdat buurvraauw aanbelt haar wat doar de bedoulen van was. Rika haar zok de ogen oet de kop schoamt. Geert haar zien scholders optrokken en zegt dat vlaag toch op tied boeten hing. Dij gozzel.

Kees haar vlaag in ain bewegen in holder.
“Mooi, Kees! Bin k bliede mit, mien jong! As t weer kin kom je mor n moal weer om mit joen baiden.”
Kees was alweer overstoken en stak zien haand op.
“Komt veur mekoar, Rika. Vernuver joe vandoag he? Der is van alles op kiekkaaste over Keuning en zien vraauw en kiender.”
“Joa en bedankt he!” zee Rika veurdat ze veurdeur dichttrok. Gaauw ging ze noar keuken om kovvie in thermoskaan te doun. Din hufde ze nait van stee.

Rika haar kiekkaaste al aanstoan dou Geert mit n verwilderde kop beneden kwam.
“Wat is mie dat?”
“Keuningsdag, Geert. Vlaag hangt al oet en ik heb kovvie mit n oraanje tompoes.”
“Kulkouk,” mommelde Geert en hai rommelde wat in kraantebak.
Rika vleide zok in stoul.

Dou de eerste noten van t Wilhelmus klonken, schoot Rika in de bainen. Geert wol juust zitten goan mit zien voetbalbloadje mor Rika huil om tegen.
“Most eemkes stond blieven, Geert!”
“Most eemkes stoan blieven, Geert!” dee Geert Rika noa.
“Der is gain ain dij mie hier zugt! En Keuning kin mie nait heuren e!”
Geert wol zitten goan mor Rika ropte om aan aarm.
“Dou eemkes normoal, Geert. Keuning is joareg. Anders has t in kroug stoan te zingen, nou bie mie in woonkamer Van Nassau-è bin ik van Duitsen blooed.”
Rika kon proaten en zingen tegeliek.
Zie keek zingend voel op zied noar Geert, dij stoens veur zok oet ston te kieken asòf e muite dee nait ain te loaten rieten.

Dou volkslaid veurbie was, zeeg Geert mit n hoop gestìn op baank.
“Kulkouk,” mommelde weer.
Rika was bliede dat ze kovvie in thermoskaan doan haar. Zie wol gain tèl missen. Want omdat Keuning nait op pad kon deur t Coronagebeuren, muiken ze n oetzenden vanoet zien hoes. Vanoet zien hoes! Dat was ja meroakels mooi!
“Kiek es eemkes, Geert, doar woont onze Keuning. Most es kieken wat n mooi hoes. En wat hebben ze dat prachteg inricht.”
Geert sluig geaargerd n bladziede om van voetbalbloadje.
“Joa, dik doun van mien belastencenten dat kin e wel.”
Rika keek vergrèld op zied.
“Dien belastencenten! Mogst willen das t zoveul òfdroagen most dat Keuning zok der n hoes van kopen kin.”

Geert gromde wat en gooide van baldoadeghaid voetbalbloadje op grond. Dit kon nog wel ains n heule laange dag worden, docht Geert.
Hai ruierde in zien kovvie en sluig bakje in ain moal achterover. t Was kold worden deur Rika heur gemeroakel mit t volkslaid.
Rika tapte geliek n twijde bakje. Joa, zo ging t Geert weer noar t zin. Mor dou e zien tompoes pakken wol zee Rika opains:
“Nee!”
Geert keek heur verboasd aan.
“Nee!” zee Rika opnijs.
“Wat is mie dat?” vruig Geert veur twijde moal vandoag.
“As je t volkslaid nait zingen willen, krieg je ook gain oraanje tompoes te vreten,” en zie trok schuddeltje vot.

“Nou Rika, dat is mie nou ook wat!”
Rika trok zok der niks van aan en zette vörkje in heur tompoes.
“Lekker e.”
Geert wis nait hou of e t haar.
“Ik mag toch wel n gebakje eten, Rika!”
“Joa e,” zee Rika. “Mor nait vandoag.”
Geert pebaaide opnij grip te kriegen op schuddeltje, mor Rika zette om aan andere kaant van toavel.
“Eerst zingen.”

Dizze vraauw was doch n geval apaart!
“En as t nait zingen wilst, din zit der nog wel n meelkoukje in trommel. Lekker e, dij vulling,” en Rika nam zo’n grode hap dat ze pudding onder aan neus zitten haar.
Geert keek tou hou Rika tompoes noar binnenwaarkte. Schudde n moal mit kop en pakte leesbloadje mor weer van deel.
“Och, most nou es kieken, Geert! Dij wichter, wat binnen dij ja groot worden.”
Geert keek over voetbalbloadje naar kiekkaaste en weer terug.
“Zie zollen wel goud te vreten kriegen.”
“Ok van dien belastencenten zeker? Geert, wat bist ja aldervrezelkst narreg vandoag. Olle kniezebieter,” en Rika keerde zok weer om noar kiekkaaste.

Geert trok scholders op.
“Mooie wichter e! En zie hebben t hoar ok abmoal zo schier.En wat hebben ze zok mooi aantrokken! Dat toenpak van Maxima is ja grofdoadeg mooi. Zol mie dat ook stoan, Geert?”
Geert gloop over raand van voetbalbloadje van kiekkaaste noar Rika.
“As n haspel op n mouspot!”
Geert gierde t oet. Hai lag laank oet op baank, happend noar lucht as n vis op t dreuge.
“Nou, krigst hailendal gain tompoes meer!” sjanterde Rika en zie zette schuddeltje op vlouer.

Dou Geert weer op oazem was, ging e bie Rika op leunen zitten. Hai sluig n aarm om heur hìn.
“Rika, mien wicht, bist prachteg zo ast bist. Doar kin gain toenpak tegenop.”
Rika keek zuneg veur zok oet.
“Doe bist en blifst mien laiverd, Rika!”
Hai boog zok noar heur tou veur n doetje.
Dij man doetjede wat òf de leste tied. Woar haar e wel last van? Knovvelzaikte?
“Mainst zeker das t nou dien tompoes krigst?” zee Rika snibbeg.

Geert ging weer op baank zitten.
“Doar haar ik wel op rekent joa.”
Rika pakte schuddeltje van vlouer.
“En din kin ik vanòf nou rusteg noar Keuning kieken?”
Geert knikte.
“Doe kikst mor n ìnde weg, Rika.”
“Mooi.”

Rika langde Geert oraanje tompoes aan. Geert zette tanden der in asof e verhongerd was.
Ondertied luip Keuning deur toen mit zien vraauw en wichter. Rika was noar t puntje van stoul schoven.
“Most es kieken, Geert! Prachteg! Dat is mie wel wat aans as t platje hier achter t hoes.”
“Kin der wel òf ja. Van mien belastencenten.”
Gramnieteg draaide Rika zok om.
As n leutje deugennait huil Geert heur zien lege schuddeltje veur.