Pofboukje

Veur dai nait waitn wat dat is, mien pa was zien haile leven petroleumventer, dat heb ik ook vief joar doan, met veul plezair. In Boetn Oosterpoorde ien Stad.
Dai klanten dij nait thoes waarn of even nait konnen betoaln wern op schreven in ’t pofboukje. Een boukie met lienen der in, woor je op schrievm kon, van boeten was e broen, ’t boukje was zo’n vieftien bie tien centimeter groot, paste in borstbuutse mor zat maainstal in geldtazze. Klanten dai nait betoald haarn kon je verduiln in vair soorten, schippers en woonwoagnbewoners waarn soms zo vertrokken, mor mie pa haar mie leerd dat dai altijd betoaldn, kon wel joar duurn, mor, t kwam. En dat was zo. Klanten dai zoak haarn of zo vulden wie de blikken, ’t kwam vanzulf wel. Klanten dai nait thoes waarn konnen wie met de loper noar binnen de blikken oet aanrecht kassie holn vuln en weer neer zetten, zaterdags evm bie langs. En klanten dai gain geld haarn as wie an deur kwamen, de man waarkte haile weke en beurde zoaterdags geld. Moz je omstreeks ain uur an de deur wezen, haar man geld beurt, nait langer wachten want dan ging de man noar de kroug.
Dat was poffen. Ik wait alle adressen nog, ken ze zo opnuimen.

‘k Haar net naie brommer kreegn, een gruine Jawa, mooi ding man. Ik op pad om geld te beurn. Rie in Hoaltzoagersteege, nee nait haard, ik ree hail langzoam. Komt der tot mien schrik een jonkie oet brandgaanke stoevm, kon nait meer stoppen en ben der bovm overhen reden. Ben mie dood schrokken, ik brommer op stander zet. En noar ’t jonkie tou. Ik haar al gedachten dat oppakt wer en gevangenis in moz. Meschuin was e dood. Jonkie stat op en runt weg, ik der achteran, kwol waitn hou ‘t met hom was. Runt openstoande deure binnen en ik mor roupen. Zien moe kwam aal an deure, “Wat woln joe nou”. Ik zeg: “Ben over hom hen reden, en hoi lopt vot weg”. “Haar joe willen dat liggen bleef?” Ikzee “Nee, mor….” “Niks mor.” zee vrouw, “Je mot hom nait zo baang moakn”. En ze smeet deure dicht.
Door ston ik te trillen van de zenen.

Nou het elk en ain ‘t over sloavm ja, die tied is veurbie, mor….
Wie bennen ant venten komt der man an lopen, netjes int pak, een heer. “O”, zegt mien pa, “Komt dai blanke sloavinnehandeloar ook weer an”. Geft mien pa ’n hand en zegd: “Hoe is het meneer Kuipers”. Ondertussen docht ik an wat ik over sloavm op schoul leerd haar. “Weet u nog enkelen?” vracht de man. “Joa ik wait nog wel stuk of wat zee.” mien pa. Pakt zien pofboukje en kikt achterin en nuimt stuk of wat adressen an man deur die dat opschrieft. “Bedankt meneer Kuipers u hoort nog van mij.” Ik zeg tegen mien pa: “Wat dou je nou geef je gewoon adrezzen deur an dai handeloar.”
“Och jong, das niks aags her. Dai man waarkt bie grode klaidingfebriek van Weeber an de Achterweg, door moaken ze pakken, jazzen en broukn. Dai hebben steeds weer personeel neudeg, Ik wait nog wichter van de klanten dai nog gain waark hebben, geef ik an hom deur en hoi gat der noar tou om met heur en de olders te proatn. En waitst wat mooi is? Ik krieg der ook wat veur, veur elk adres tientje en as ze der ant waark komen nog es 25 gulden. Wichter bliede, olders bliede en Weeber tevreden. Niks miz met.”

Olders vruign voak an mie pa wait je nog wat veur mien dochter of zeun?
En zo was mie pa ook een welgezain bemiddeloar en nait allain veur waark, mor zelfs tussen jong en wicht tipte hoi wel es.
Noa dat ik keer lezing geevm haar over petroleumventerij, beld aine mie, haar de pest in, dak zien noam nait zegt haar, want, zee e, ik ben dien pa nog steeds dankboar dak mien vrouw deur hom heb leern kennen.
Of aandere dingen. Het bleek noamliek dat mie paas vertrauwens persoon bie Jeudse klanten stak hoi vrijdags de verlichting an, dat mochten ze zelf nait doun.
En as der klant was dai krap bie kas was, spronge ook wel es bie.

En zo wast pofboukje veul meer as woor je geld mos beurn.

Pofboukje toch heul mooi woord of nait dan.
(Poffen betaikent: Opgeblazen kopen, op krediet dus.)