Otje Wiekens

Otje Wiekens struunde mit zien haandkare buurte of om zien handel aan mouder de vraauw te slieten. Van vraauwlu mos e t ja hebben. Manlu waren sikkom zunder oetzundern kniepstuvers, dij bange waren wat veur lu in t veurhoes oet te geven. Kooplu wissen dat bliksems goud en kwamen din ok t laifst wied veur, of evenpies noa schoft aanzetten.

Veuraal as der jonge wichter thoes waren, kon e paartieds goie zoaken doun. Doarbie wis e best, dat n slimme koop hom veur t moment evenpies oet braand helpen kon, mor wat n springplaanke leek, makkelk kon veraandern in n hinderpoal. Perbeerde din ok aaltied eerlieke zoaken te doun, van dij gevolgen, dat e ok loater t volk recht in d’ogen kieken kon.
Tegen oavend stalde hai zien kare aargens in n boerenschure. Boer mos vanzölfs wel vertraauwd wezen en göng din op fietse op aigen hoesstee aan, woar zien ‘laif’ waarme prak al kloar had stoan.

Op zekere dag was t gelok dik mit hom. Op weg noar hoes, zag e in daipswaal n potterfulie liggen. Verzichteg keek e om zok tou, bange dat n koppeltje opschoten goud hom wat veur t zootje zol hebben.
Naargens zag e aans onroad, zodat e t leren veurwaarp van grond kreeg. Dou hai t opensluig, zat der n bult geld in. Van verbaldereerdhaid göng e der mor eefkes bie zitten. Hai telde en telde en nog ais weer en kwam tot t ongeleufleke bedrag van sikkom tiendoezend guldens. Bliksiekoaters hai was in ain moal ja schatriek. Wat zol zien vraauw van dizze vondst opkieken, was zien eerste ingeven.
Stak potterfulie vaaileg in binnenbuutse en hoastte zok noar hoes. Vuilde aalgedureg evenpies of dat ding der nog wel zat. t Was ok ja gain kaddepis, wat e hier bie zok dreug. Veur dit bedrag mos e hail wat joaren pezen en verkopen. Doch was e nait gerust op goie ofloop. Zien zaikelke vraauw zol t geld biezonder goud broeken kinnen, mor eerlek geld was t ja aigelieks nait. t Zol nait laank meer duren, of ze mos in n invoalide kare heur wiedere leven slieten. n Spierzaikte muik, dat ze bie zetten zowat nait meer op en dele kon. Mit dit kapitoal was e in ainmoal ja oet braand.

Ain of aandre ‘rieke stinkerd’ zel t geld wel verloren hebben en lopt der noa meschain wel noarsteg noar te zuiken. Hou zol e der zölf aan tou wezen, as hom zokswat ais overkomen zol? Mos e wel laank wachten, mor doch… Hai zol oet verbaldereerdhaid zok gain road waiten. Wol hai in toukomst veur daif deur wereld goan? Zol ja gain rust of duur meer hebben, gain mensk meer recht in ogen duren kieken. Nee, hai mos verstaand broeken. Wol snachts t geld nait geern bie hom in berre hebben. Doar was naachtrust hom te laif veur. Ok zat e nait verlegen om aaibel in de keet.

Op n stil stokje weg, stapt e weer van fietse of en oet t zicht opent hai weer dij ‘gelddroager’. Loert wat in aandre vakjes en vindt doarin n braifke mit noam van vijkoopman Drenth. Het woarschienlek hin baistenmaarkt west en goie zoaken doan. t Edres stait er bie. Man woont ja n wat achterof. “Zel e nait, of zel e nou wel?”

Inains wait e wat e doun mout. Wait wel zeker, dat zien oldske der krek ainder over zel denken. Keert fietse honderdtachteg groaden en gait op zuik noar stee van Drenth. Noa wat gezuik ridt e t aarf van dij vijhandeloar op. n Hoageldoornhege stond aan weerskaanten van oprit. Woakhond, n grode woepsterd, stait hom al op te wachten. Blaft as n haalfmaale. Zit aan kedde. Gelokkeg mor. Wat n knoert! As dij hom roamen kon, ropde hai hom vervaast klaaier van pokkel. Kon gelokkkeg nait recht bie hom komen.

Otje luip mit n boge hom t daaier tou. Is vanzölfs laiver ‘blooi Otje’ as ‘dooi Otje’. Bedounen is aans nait veul biezonders vaalt hom op. Wel n stee, woar d’ aigenoar t geld dubbeld en dwaars broeken kin.
Klopt op deure, woarnoa e gestommel in t achterhoes heurt. Koopman komt zölf aan deure. n Dikke bamboeze van n kerel, dij nait al te vaast op bainen stait. n Walm van draank komt in muite. Zel wel zo onbekwoam west wezen, dat e macht over stuur kwiet en richten daip roakt is. Otje zigt t aal hailmoal veur zok.

“Wat kin k veur joe doun?”, vragt kerel mit dubbelde tong. “Hest meschain ok wat verloren?”, is t antwoord op dij vroage. “Nee, nait da’k wait. Hest wat van mie vonden din?” Otje wer wat kriegel van dizze vroagen. ” Netuurlek, aans was k hier ja nait”. Man keek hom aan, asof hai t in Keulen heurde dundern. “k Zel evenpies kieken”, zee e körtof en verdween in hoes. Otje luit e aan deure stoan.

Noa n pooske kwam e jachteg aan stommeld. “Ja, kwam t er wat benepen oet. Mien potterfullie”. Hou kon n mensk zokswat nou verkontjen? Otje wis, dat de rechtmoatege aigenoar hier veur hom stond. “Is dit hom?”, vruig e nait al te vrundelk. “Houveul zat er in?” Man keek hom wat gril aan. Noa wat noadenken kwam t er wat verlegen oet. “k Heb n stel jongbaisten verkocht, dus dat zel zo om en noabie tiendoezend wezen”. Dat klopde as n bus en mit n groots geboar overhaandigde Otje hom zien verloren schat. Noa wat hin en weer geproat over tied en ploatse, bleek Otje t wel bie t regte end had te hebben. Hai was doar op dij plek wat aan t slistern roakt en in onderwaal belaand.
“Daanje, dat joe hom evenpies laanges brocht hebben”. Muik al aanstalten om weer t hoes in te goan. “Wat bin k joe verschuldigd?”, kwam der op valreep nog oet en hai keek Otje doarbie wat schöchtern aan.

Wat mos e doar nou op zeggen. Dat was doch nait aan hom, om dat oet te moaken. Gemoakt onverschilleg kwam e din ok mit n: “Och, dat loat k aan joe over”. Dat haar e beder nait doun kind, den vijhandeloar kreeg potterfulie weer veur dag, snuide der wat in rond, kreeg der n pepiertje van tien gulden oet en overhaandegde dij aan verbiesterde Otje. Kon dij onterik ja wel vergraimen! Het braifke aannomen, mor as e zien netuur opvolgde, haar hai t laiver veur hom in prudde smeten. Dit was ja van de zotte. n Tientje veur t teroggebrengen van n doezendvold!

t Speet Otje, dat e vondst teroggebrocht haar. Bliksiekoater wat haar e doar n zet mit oet braand west. Dizze govverd gaf zien ‘dure’ geld schienboar laiver oet aan n veulvold aan zeupkes. Dat dij zoeplap hom zo ofschepen duurde. t Was ja godgekloagd, hom of te schepen mit zo’n haandsmeren.

Hai het dij kniepstuver nait ains meer n groutnis weerdeg toond, het zok omdraaid en is t aarf ofreden. Inwendeg scheldend op homzölf. Zien gedenk moalde hom deur kop. Dou e thoeskwam en zien oldske n lutje smokje gaf, braandde hai votdoadelk lös. Woar t haart vol van is, stroomt mond ja van over. Was nijsgiereg wat zie van dit aal zol zeggen. Ze kon der hail kört over wezen: ” Hest t goud doan mien jong. Aans was t ja stolen geld west en dat kin nooit gelok brengen”. Proat hierover was doan, t gesprek göng wieder over t verloop van dag, mor dij kniezebieter het e nooit meer ain blik weerdeg gund.