Oppassen

Doar ston ze din. Mond was Rika glad openvallen van verboazen. Buurvraauw haar heur bie deur al opwacht. Of ze vanmiddag n pooske op leutje wicht passen kon.
Ze mos onverwachts noar heur moeke dij sunds kort in t tehoes zat.
Veur dat Rika t zulf in de goaten haar, haar ze al “Joa!” zegt. Zie kon zok nou wel veur de kop sloagen. Zie haar kinder ja al joaren groot. Zie was dat heule kinderspul ontgruit, man.

“Oppassen, oppassen”, ging t mor aal in heur kop toun ze heur bodschoppen in kaasten dee.
Klokslag drei uur ging bèl. Buurvraauw haar jas al aan. “Komst dis kaant op, Rika. Ik mot vot!”.
Rika keek wat onwis om zok hìn en trok deur achter zok dicht.

Leutje wicht zat in koamer op grond te speulen. Zie keek Rika onderzuikend aan. Rika keek onderzuikend terug.
“Most mor even kieken, wicht”, zee buurvrouw. “Om half vief zo’n beetje mot ze eten hebben. Ik heb t al op aanrecht kloarzet. Dou heur din ok alvast mor pon aan. Kom. Loop mor even mit mie mit”.

Buurvraauw greep leutje ding onder aarm en ging noar t wicht heur sloapkoamer. “Kiek. Hier liggen luiers en heur pon ligt op bèr.
Mit n gloepstreek drukte buurvraauw leutje wicht bie Rika op aarm. Vot was ze! Bie deur ruip ze nog net even dat ze “d’r om zes uur wel zon beetje weer zol wezen”.
Zes uur. Rika keek op klok. Moien dokter! Dat was ja nog n aiweghaid!

Ze keek es noar leutje wicht op heur aarm. Heur onderlip was goan trillen. Rika stìnde nog wat mor zee toun: “Moi! Wel bist toe din?!”
Leutje ding keek heur mit grote, verdraitige ogen aan.
“Zullen we din ais even in koamer goan kieken?” pebaaide Rika.
Zie kreeg gain antwoord. In koamer lag grond bezaaid mit speulgoud.
Rika zette heur d’r midden tussen in. Leutje ding verruierde zok nait en bleef Rika aankieken.

Zo smui als ze was ging Rika bie heur op grond zitten en pakte n plietsieauto.
“Is dizze van die?” vruig ze heur.
Zie zee niks.
Rika wreef zok over steern. ‘Dit kon nog wel ais een haile lange middag worden’, docht ze bie zokzulf.
Zie ging ais verzitten en begon leutje wicht alle speulgoud te loaten zain wat ze haar.

Oaf en tou kon d’r een klaain lachje oaf. Rika bleef pebaaiern. “Is dizze van die?”, mor leutje ding zee niks en wol nait van stee.
Toun Rika heur veur de daarde mol heur plietsieauto zain luit, begon t wicht maal te kieken.
Rika sluig stil. “Oh nee toch?”, docht ze. “Gain strontkont…”.
Leutje ding stìnde nog wat en pakte heur plietsieauto.
Rika keek heur aan. Zie boog veurover en rook aan t wicht heur boksem. “Goeiedag!?!”, ruip Rika en ze dook achteroet. “Een strontkont! Mor nou toch nait! Dien mamme komt straks weer?!”.
Leutje ding keek heur verboasd aan. Rika keek op klok. Oast vaaier uur. Ze kon heur d’r toch nait in loaten zitten tot buurvraauw d’r weer was?! En ze kon ok nait doun of ze van niks wis, want lucht was tegen dij tied vast nait meer te harden in de koamer!

Ze kwam in t ìnd en pakje leutje wicht op aarm. Even docht ze dat heur aarm waarm wur.
“Nait bie noadenken, Rika, nait bie noadenken” en zie stoof noar leutje wicht heur sloapkoamer.
Mit n plof kwam t wicht op kommode terecht. Zie keken nander n ogenblik aan.
“Goa mor even liggen”, zee Rika.
Weer niks.
Rika mos d’r eer. Mit al t geduld wat ze in zok haar haar ze leutje wicht oeteindelijk op kommode liggen.
Doar ging o t neudege gesparrel aan veuròf. Rika hapte noar oazem. Noa even wachten dee ze t wicht heur boksem en trui oet en zag dat ze zo’n leutje pakje aan haar. Zo ain zunder maauwen. Dij haar Rika wel ais in Hema zain liggen. Op dizze ston n blaauw moeske. Noa nog wat juchtern mit leutje wicht én dat pakje zag ze opains dat d’r drukknopen in t kruus zaten. Rika stìnde nog ais, mor trok pakje én luier open. Van verboazing sluig ze heur haand veur mond. Dit kon nait van ain keer wezen. Haar dat allemoal in dat leutje wiefke zeten?!

Moud zonk Rika in schounen. Dit was nait even oppassen, dit was topsport! Zie vruig zok oaf hou buurvraauw dit alle doagen op heur allaintjes dee! Leutje ding lag te kirren op kommode en sluig mit aarms en bainen. In n ommezwaai zat stront overal.
Rika begon in blinde paniek te haistern mit alles wat ze binnen handberiek haar. In loa van kommode vond ze n douk.
“Bist mie n mooie groetjetoet”, franterde Rika.
Toun ze t spul wat schier haar pakte ze de ainege luier dij nog over was en vouwde hom open. Zie haarn d’r nait opzet welke kant onder mos. Mit nog meer gespartel kreeg ze gat van t wicht op luier.
Zwait braggelde Rika inmiddels bie rug omhoog. Toun luier, noa vaaierde moal overdoun, goud zat ging ze mit trui en boksem aan gaang. Kop kreeg ze mit n gloepstreek deur t halsgat en aarms dee t wicht glad zulf! Baaide bainen drukte Rika in ainmoal in juuste boksempiepen.

Toun zag ze pon liggen. ‘Nee! Ik begun nait weer van veurn of aan!’, docht Rika en pakte vastbesloten leutje wicht op aarm en luip noar keuken.
“Ais kieken wat veur die de pot schaft!”.
Leutje wicht keek mit. Zie haar ja weer roemte en luste wel wat. Buurvraauw haar n vlès op t aanrecht kloarzet.
“Dat mout nait zo stoer wezen”, docht Rika. Zie dee de magnetron open en zette vlès d’r in.
“Joa, en nou? Hou laank mot dat ding d’r in? Drij menuten”, besloot Rika en begon op de knoppen te drukken.
Magnetron begon te broezen. Leutje wicht werd aal onrustiger op aarm en haauwde mit bainen.
“Kalm man, t komt d’r aan!”.

Toun magnetron oetsluig pakte Rika vlès. Zie fluikte binnensmonds. “Dat ding is ja glìnne hait, man!”, foeterde ze en zie luit vlès oast oet handen vallen.
“Nou mok t er ok nog mit onder kroan”, docht Rika. Noa n poar menuten was vlès òfkoelt.
Rika nam leutje wicht mit noar koamer en zette heur op baank.
“Kiek!”, zee ze en huil t wicht vlès veur. Leutje ding keek Rika vroagend aan.
“Oh”, zee Rika, “kist dat nog nait allain? Kom din mor even bie mie zitten”.
Leutje wicht luit zok gewillig oppakken en klom bie Rika op schoot. Rika dee t wicht vlès in mond, leutje wicht luit zok achterover vallen en begon te slobberen.
“Wat n rust!”, fluusterde Rika en zie luit heur kop op raand van baank rusten.
Op dat moment heurde Rika tot heur grote verrazzen sleudel in deur. Leutje ding stoof in t ìnd. Vlès kletterde over hòlten vlouer.
“Mamma!”, ruip ze.
Dat was woarachtig meer dan ze heule middag zegt haar!

Buurvraauw kwam koamer binnen.
“Och, wat zitten joe doar ja mooi!”, zee buurvrouw.
“Joa. t Ging goud”, loog Rika. “t Is een laif wicht. Leutje ding keek Rika met grote ogen aan. Rika’s onderlip begon te trillen.