Opoes eerbaaien
“Ik goa noar Opoe hur”, bulkte ik.
“Oetkieken hé”, zee moeke, en neem dizze stoet vot mor even mit den kin Opoe ja weer n zetje veuroet.
Hinkeld gong ik mit mien klomkes aan richten toren, doar woonde opoe liek tegenover.
Wie nuimden heur den ook altied Opoe Toren.
Mien Opa was in dij tied al overleden en doarom von opoe t altied hail gezellig as wie ais langs kwamen.
Dou ik de achterdeure in gong klingelde de belle, Opoe haar zo’n belle op n veere zitten, as je deure den opendeden den klingelde dat en den kon Opoe heuren dat der aine aankwam.
“Ik bin t mor Opoe”, zee ik en ik luit mie op n stoule ploffen.
Opoe ston bie t aanrecht en dee net moalen kovviebonen in de kovviepot, dou kreeg ze kedel van t petreuliestel òf en goot t kokende woater der bie.
“Most nog even geduld hebben”, zee ze, “of wolst gain kovvie, hest laiver ranja zeker”.
Ik nikde en opoe schonk mie n beker ranja in.
“Ik wol net n beschuut mit eerbaaien eten”, zee ze, “wilst doe ook aine?”.
“Wel twij”, zee ik, “dij binnen ja lekker”.
“Nou”, zee Opoe en greep een gemeleren bakje van t aanrecht òf, “den goan ik alvast botter op de beschuten smeren en den gaaist doe even eerbaaien plukken”.
Geheurzoam ging ik in toene, Opoe haar n toene mit veuraal veul fruit der in en ik kon t nait loaten om ook even n poar frambozen en kruudhoorns te eten ik kwam der ja toch langes.
Achter in toene stonden de eerbaaien om t eerbaaienveldje tou haar Opoe goldjebloumen poot, den bleef t ongedaaierte vot zee ze, dij vonden de goldjebloumen stinken.
Ik luit mie op de knijen zakken en rook ais aan n goldjebloum, ‘joa’ docht ik, ‘doar hebben ze geliek aan, ze stinken ook, bah vies hor’.
Ik keek noar de eerbaaien en zag vot al een poar dikke jonges zitten ze glommem der over en wassen vuurrood. Ik plukde der aine en dee hom in mien mond oh man wat was dij lekker. Iederbod dat ik ain in t bakje dee ging der ook aine in mien mond.
Dou t bakje vol was ging ik weer in hoes.
“Kiek”, zee ik en zette t bakje vol met eerbaaien op toavel.
Opoe keek mie ais aan en zette mie n dreuge beschuut veur.
“Kiek”, zee ze, “doe hest de eerbaaien al had, nou kist beschuut der ja achteraan eten”.
Ik keek heur mit grode ogen aan en zee “Ik heb gain eerbaaien had hor Opoe?”.
“Dat is ja singelier mienjong”, zee ze, “wat is den dat rooie spul om dien mond tou”.
Ik kreeg t inains waarm en n kop as n bolle, “Nou”, zee ik, “ik haar nog n haaile dikke plukt en dij wol nait meer in t bakje en dou heb ik hom mor opeten”.
Opoe gnivvelde ais noar mie en drukde mit n vörk eerbaaien plat op mien beschuutje, streude der n beetje sukker op en zee, “Nou in dat geval krigst nog aine”.
“Oh joa”, zee Opoe, “wilst doe mie dammee ook nog even n krop andievie oet toene hoalen en denk der om nait weer bie de eerbaaien zitten”.
As ik nou eerbaaien eet, van dij haile dikken opkweekt in kassen, den mout ik nog wel ais denken aan mien Opoe heur eerbaaien, wazzen toch veul lekkerder.
