Piercing

t Was aibels mooi weer en k haar òfsproken mit mien kammeroad Teake dat wie aan t vissen gingen. Nou bin ik al joaren nait meer aan t vissen west en k haar ook gain visraive meer. ‘Mout je gain visakte hebben?’ vruig ik Taeke. ‘En kin je dij nog gewoon op t postketoor hoalen, net as vrouger?’
‘Woar wie hìn goan bistoe gain visakte neudeg en ook gain visraive. Wie goan noar n forellenkwekerij en doar krieg je alles wat je neudeg binnen.’ k Was nog noeit op n forellenkwekerij west en was aibels benijd hou t der doar heerging.
‘Waist nog wel dat we aan t zeevissen west binnen, vrouger, dou
we nog jong wazzen? We gongen den voak noar pier van Oterdum en we haren de grootste lol. Nait dat we vizzen vongen, mor t was ook meer dat we der even oet wazzen. Eerst gingen we bie leeg woater op t wad wurms steken, we haren den n blikje bie ons mit n leutje schopje en we zagen der nait oet as we kloar wazzen. Den wachten tot t woater weer opkwam en den mit dij laange waarphangels en n dik stuk lood deraan, aans kwam je der nait mit tegen de wind in aan t vissen. Wat hebben we n plezaaier had.’ Wie zaten in d’auto noar de viskwekerij tou dou we d’herinnerns aan t opdaipen wazzen.
‘Bie de volgende òfslag mout we der zo’n beetje wezen,’ zee Teake en woarempel, wie zagen al n groot bord stoan dij de viever aankondegde. Teake haar al reservaaierd en eefkes loater zaten we op n stoultje bie de viever mit elks n waarphangel en n bakje vouer. Nou is t nog wel n kunst, as je de hangel oetgooien, om t droadje op tied lös te loaten. Eerst mout je t meulentje van de rem òfzetten en den gooi je de hangel noar veuren. Loat je t droadje te gaauw lös, den ligt e aan d’aander kaande op waal. Loat je hom te loat lös, den ligt e veur joen vouten. Mor Teake haar t beter veurnander, hai haar hom noamelk nait van de rem òfzet en dou e de liene oetgooien wol, kwam d’hoake mit dezulfde gang weerom en sluig zuk vast net onder zien linkertepel. Eerst werden ogen hom groot en dou e deur haar woar dat hoake vast zat, begon e te jammern en te schelden tougelieks. Eerlek zegd haar ik t eerst nait deur, mor dou k hom daansen zag en zag woar d’hoake zuk vastsloagen haar, mos ik der wel om lagen.

‘Ha, hest n tepelpiercing,’ zee ik en veegde mie troanen oet ogen. Kirrel wat n koddeg gezicht was dat. Dou ik wat tot bedoaren kommen was, hebben we veurzichteg d’hoake van de liene òfknipt, hebben der n plaaister opplakt en binnen der mit noar doktersdainst goan. Dij hebben d’hoake deurdrökt en de punde deròf knipt. Van vissen is dij zundag niks meer worden, mor we hebben der weer n prachteg verhoal aan overholden.