Opa Dekker in Toronto

Ol man was op viside bie zien dochter in Beamsville, Ontario. t Was kurig kereltje mit zien olderwedse pedde op en n bocheltje dij e kregen har deur t knoeien op t land van n boer in Finnerwold. Hai har ook wel noar Canada wilt vrouger, moar zien vraauw dus nait vlaigen, en dus ging dat over.
Minoa, zien dochter har hom Niagara Falls al loaten zain en dat von e wel n schiere boudel, al dat broezende water. Ze nam hom overal mit noar tou, maist noar heur kennissen, moar ol boas wol nou wel ains allennig op stap.
Minoa vertraauwde dat moar half, hai was ja zo old en kon ook ja gain Engels proaten. Moar Opa huil vol. In Nederland raisde hai ook overal hin as t vrij raizen was bie t spoor.

Minoa zette hom op de Greyhound bus noar Toronto en toun bus weg ree vuilde Opa zich weer vrij man. Zien haile leem har e onder plak zeten bie bie boer en vraauw, en verdold nog aan tou, nou weer bie Minoa, hai zol wel ains zain loaten dat e ze nog allemoal op n riegje haar.

On tien uur s meurgens luip e al deur Bloor Street, har e al n kop koffie dronken bie MacDonalds. n Dikke kop vol moar slim slap. Naargens betere koffie den in Nederland, dat har e wel bekeken. Hai zwaaide zwierig mit zien wandelstok, vuilde zich bliede van binnen. Mensen lachten noar hom. Ach joa, hai wos best dat e der wat anders oetzag den de gemiddelde Canadees, mit zien zwarte kamgoaren pak en zien pedde op. Elke tegenganger kreeg n “hi” van hom en hoast elkaine zee “hi” terogge.

Hai kwam langs n grode kerk. St.Paul’s Anglican Cathedral ston der op t board in t luutje grastoentje. Nou, n kathedraal was t nait, dat zag e zo wel. Deure ston wiedwoagens open en hai zag n paar olle wiefkes noar binnen strompeln. Hai wol zulf ook wel eem zitten want hai har al zo’n enne lopen. En t was ook nuver waarm nou, t zwait luip hom ja bie rogge omhoog.

Hai zat nog moar net of doar begon hail zachtjes t eurgel te speulen. t Zol wel Bach wezen want t luip allemoal deur mekoar. Je konnen der gain wies oet worden, moar t was toch wel mooi, von e. Hai dee ogen eem dicht, kon e beter luustern.

Inains rook e wat. Minsen, dat was n dranklucht. Het walmde om hom hin. Hai keek opzied en doar zag e, twij stoulen verder, n swaarver zitten. Man har n smerige dikke winterjaaze aan en op kop n soort leren vlaigeniers mutse dij glom van t vet. Man’s neuze leek wel n eerdjebij, en hai har n board van drij weke. Warempel, doar ging dij kerel vlak noast hom zitten, en stak zien haand oet. “My name is Koopmans, and yours?” Opa schrok zich dood.
Verdikke, nou mos e ja Engels proaten. Moar wacht ains… Koopmans?
“Joe Hollander?” vruig Opa. “Jawel meneer, geboren in Scheemda in provincie Groningen, moar nou een aan lager wal geraakte emigrant, dat kin ie wel zain zeker.”
“Man,” zee Opa, “ik bin Dekker oet Woldendörp.”

Ze konnen nait verder proaten, want inains begon t örgel hail haard te speulen. De swaarver begon mit te speulen mit zien hannen en vouten en raip: das de Toccata en Fuga in D mineur, dat heuren ie zeker wel. De swaarver zat ingespannen te luustern en Opa zag troanen langs zien wangen glieden, en al dij tied vlogen zien hannen en vouten over onzichtboare klavieren en pedoalen.

t Was stil inains. De swaarver veegde troanen weg en Opa legde zien hand op man’s scholder. De swaarver keek hom aan en zien gezicht ston zo stom verdraitig, dat Opa van hom weg keek, kerke in. Hai zag de örganist deur t middenpad lopen. Hai kwam op heur oaf en eem loater schudde hai Koopman’s haand. Opa zag t wel, t wassen olle bekenden. Ze smoesden wat in t Engels, woar Opa gain barst van verston, en toun laip Koopmans handenwrievend achter de örganist aan noar t örgel tou. “Kom der zo weer aan,” ruip e noar Opa.

Kerel nog aan tou, doar schoof Koopmans achter t eurgel. Mog dat zo moar?
Wat was dat nou! “Van Lauwerszee tot Dollard tou?” Joa heur, de melodie was duudlik te heuren. Eem loater ging het aal rapper, hier en doar n hap en een snap van de melodie, den hail hoog, den mit de voutpedalen, moar altied kwam t weer op zien pootjes terecht, tot oetaindeliks Koopmans de haile boudel deurmekaor ruzzelde, en de vlaggen veur in kerk begonnen te waaien.
En Koopmans keek mor omhoog, zien eerdjebij stak de lucht in, alles speulde hai oet zien blote heufd… en Opa zat sproakeloos.

De örganist kwam noar hom tou en ging noast hom zitten. “He could have been one of Holland’s finest organist,” zee hai.
Dat verston Opa best. Hai knikte, nait omdat hai hom nait in t Engels kon antwoorden, moar omdat e n kloede in d haals har.

Loater het Opa de swaarver Koopmans nuigt om aargens te goan eten. Koopmans het hom zien droevig levensverhaal vertelt. Oaf en tou greep e noar de flezze in de binnenbuutse van zien jaaze, moar jammer genog mog e in dat restaurant nait drinken. Het bleef bie koffie.