Op Riegje

Wel zol dij man nou wezen, denkt Roelfie, dij in rolstoule veur t keukenroam zit.
Hai lopt al moar hin en weer van t achterhoes noar veurkoamer, hannen in buus, pet op kop, en dat binnenshoes. Hai, wat ja n maalle kerel. Moar ze het hom wel ains eerder zain. Soms komt e bie heur zitten en hold heur haand vast. En hai wait ook hou zai hait.
Roelfie, zegt e den. Kiek doar komt e weer aan. Nou lopt e nog harder. En hai kiekt ook eem noar heur. Moar dat is ja roar ja. Hai lopt gewoon deur.
Wat zol ol jong toch om hakken hebben. Ol jong? Ach ja, dij man, dat is heur Albert ja. Albert komt ja bie heur zitten en hold heur haand vast. Albert is ja altied bie heur overdag. As juffer s meurgens weg is blieft Albert steevast bie heur. Wel zol dij man toch wezen? Nee, dat ken Albert nait wezen, want Albert is heur zeun… nou bink joa zo in toeze….

Roelfie kiekt weg op. Albert komt elke dag eem langs, op fietse. t Is n dikke, grode kerel worden en vrouger was t moar zo’n schietertje. Gekverdikke, verdold nog an tou, wos ze nou moar hou dij olle rieterd haitte. Vroagen kin ze hom nait, want hai is zo doof as n kwardel as e zien apperoat der nait in het. Goud zo, Roelfie, dat hest ja goud onthollen… hai het zo’n ding in t oor. Erregek, nou wait ze t weer. dij man dij door loopt is Jacob. Doar is ze mit traauwd west. En dat is Albert’s voader. Och, och, wat was e wies mit dat luutje jong. As e thoes kwam van febriek, eerst eem in t waigje kieken. Noa Albert kwam der ook nog n wichtje, moar dij har difteritus in oorlog.
Hou haitte dat wichie nou ook moar weer? Woarom kin ik niks meer onthollen?
En as ze mie wat vertellen, vlucht het aine oor in en net zo gauw t andere oor oet.

Zie kiekt op kalender. En doar komt Albert, nee Jacob weer aanschoefeln.
Hai, hai, hai lopt zich sokken nog kapot. Op kalender stait n dikke kruus op Dunderdag. Albert har zegt: kiek moar noar dat kruuske, moeke, den bin ie joarig. As ze nou moar wos welke dag t vandoage was. Nou het ze ja nog niks aan dat kruuske. Moar joarig wordt ze.
Vieftig? Nee, dat kin ja nait want Albert is al 65. Dat is ja zo’n dikke,grode vent. Jacob is doar moar n luutje schietkereltje bie. Lopt ook krom, net of e altied voel op t karpet zicht. Jacob mout al sikkom 90 wezen, ducht heur….

Och, och, wat het ol jong toch om aans. Toerloos lopt e hin en weer. Meurn is ze joarig en den kriegt ze weer n tulpie van hom. dij moakt e zulf op zien draabaanke in t achterhoes. Kin e hail mooi doun. Der stoan al zo’n tien tulpies op vensterbanke.
Gruine bloadjes mit rooie tulpies. Hoe krijgt uw man dat voor elkaar, zee domie.
Erregek… nou wait ze inains woarom Albert… nee… Jacob zien aai nait kwiet kin. Hai zuikt noar n deuske en Sunterkloaspapier, woar zien kadootje in ken. Och, och dij laive stumper. Kwam e nou moar eem bie heur zitten. Hai wil natuurlik nait vroagen, want dat tulpie, dat mout n gehaimpie blieven.
Zol ze meurgen aal joarig wezen? Is hai doarom zo op van de zeen?

In t veurbiegoan kiekt e toch eem noar heur. Zai wenkt mit heur haand. Kom toch eem zittn, ol jong! En dat dut e. Hai kiekt heur aan mit zien woaterige ogies. Draait zien apperoat wat omhoog, zai heurt het flaaiten. “Wat bist joa drok mien jong.” Hai nikkopt. “Woarst noar zuikst, ligt boven onder Albert zien berre.” Hai zegt niks, want hai mag t ja nait verklappen. Eem kniept e heur haand wat haarder, den sloft e noar trap.

Oh,oh, wat is ze bliede! Nait om heur verjoardag en dat tulpie, moar omdat ze zomoar wat onthollen kon. Albert, nee, Jacob komt al weer noar beneden.
Hai kiekt ook bliede.
“k Heb ze toch nog op riegje, hee Albert?” “Joa heur wicht, verdikkemie, as ik die nait har!”