Oortieken

Op n kolle dag in november laipen der twij oortieken bie t pad. Zai keken links en rechts, mor nee, n plekje dij geschikt was om heur wintersloap in deur te brengen, hadden ze nog nait ontdekt. ‘t Vaalt nog nait zo mit,’ zee aine tiek tegen aander tiek. ‘In vrougertieden bie ons ollu, was t n stuk makkelker. Dij slaipen gewoon in oren van minsen. Mor op t heden, mit aal dat wassen en doezen, is t nait meer te doun, om in oren te sloapen. Ain stroal wotter in oor en je bennen verzopen. Dij tied is echt veurbie.’ En zwiegend laipen ze wieder.

Mor dou, midden in heur prakkezoatsies, heurden zai n klok luden. ‘Hé,’ zee aander tiek tegen aine tiek, ‘hest dat ook heurd? n Klok, dus mout ter ook n kerk wezen. As t n ol kerk is, mit olle muren, din zitten doar vaast kieren en spleten in. Wèl wait, paast ons dat net. Loat we doar kieken goan.’ Zo zegd, zo doan. Oortieken laipen richten kerk en kwammen doar n uurtje loater aan. De dikke kerkmuren werden goud inspekteerd op kieren en spleten, mor heur aandacht ging toch t mainst noar dij lanteern stoef bie kerk.
‘t Zol toch wat wezen,’ zee aine tiek tegen aander, ‘As wie doar nou ais in kropen. Lekker hoog en vaaileg, lekker waarm achter t glas en bie duuster ook nog licht.’
Ze dochten der baaide stief over noa, totdat aander tiek zee: ‘Wie doun t, t mout kinnen, wie hebben baaide zes poten woar wie mit omhoog klimmen en onze tangen aan t achterlief drukken ons ook nog wat op.’
‘Mor doe most mor t eerst omhoog klimmen,’ zee d’aine tiek. ‘En as doe bovenaan bist, din kom k die wel achternoa.’
En zo is t goan. Aan t ende van dag zaten ze baaide boven in lanteern, achter glas, lekker waarm en mit oetzicht op dörp.

Drij doag loater ston der n trap bie lanteern. Laamp dee t nait meer. Köster van kerk klom trap op om te kieken wat ter aan scheelde. Dou hai boven was en kap van lanteern der òfhil, raip hai verbouwereerd: “Mout je nou ais zain, n koppeltje oortieken ligt hier middenmaank spinraag te sloapen. Hou is t meugelk! Dus joe, oortieken, binnen d’oorzoak van n laamp dij t nait dut’. Mor, docht köster, wat mout k nou mit dij sloapende oortieken? Hai pakte ze op, dee ze gemoudegd in zien buus, ging bie trap omdeel en laip noar zuudmuur van kerk. Doar, in n lij plekje tussen twij stainen in, doar vlijde hai ze neer. ‘Goa mor gaauw weer verder sloapen,’ zee hai, en dekte ze nog mit wat roegte tou.