Onveurstelboar
“Waarstoe der nou al zat van, bist der ja nog mor net?”, zee er dou er noast heur kwam. “t Wuir mie doar binnen veuls te benaauwd mit aal dat volk”, moemelde ze. “Mie ook”, zee er “je kinnen joen kont der ja zuver nait keren”. “Joa en t stonk der ook aldernoarst”. “Minsenlucht”, wis hai,”minsen kinnen sums nog aarger stinken as n hail koppel zwienen bie n kanner”. “k Wait der ales van”, zuchtte ze, “ien wachtkoamer bie dokter hong lest zo’n benaauwde lucht dat ik hoast flaauwviel”.
“Bist toch nait slim zaik?”, schrok er. Hai perbaaierde heur gezicht wat beter te bekieken, moar dat vol tegen want t waas al duuster. “Nee hör, hailndaal nait. “k Haar wat last van eczeem op handen, moar doar heb ik zaalf veur kregen en nou is t sikkom over, kiek”. Ze stook hom baaide handen tou. Hai pakte ze ien zien grode knoest en haar laank waark om ze te onnerzuiken.
“Der is niks meer van over”, zee er n haile zet loater, “hailndaal niks”. Veur ale wisseghaid huil er handjes toch nog mor n zetje beet. Zai haar der zo t schient niks op tegen. “En dien gezicht, zit doar niks op?”, mos er waiten. “Hailndaal schoon, kiek mor”, zee ze en keek blied bie hom omhoog. “Gelukkeg”, waas t antwoord, “k wait wel dat eczeem nait gevoarlek is, moar je kinnen der wel n bult last van hebben en dat wins ik die nait tou”. Aner haand kwam omhoog om heur kin zaacht op te tillen en beet te hollen.
“Doe bist laif”, fluusterde ze zomor hail bekweemkes. Hai kreeg n kloet ien keel. Dat waas nog nooit op zo’n menaaier tegen hom zegd. “Doe ook”, zee er dou er weer op zien stem aankon. Dou dij t weer dee waas er ook nait meer te hollen. “Woarom het t zo laank duurd, woar bleefstoe toch”, stinde er. Heur antwoord kwam votdoalek: “Ik docht dastoé noeit kommen zolst”. “Moar nou bin ik der. Veur altied veur die. k Heb die stief beet en k loat die nooit meer lös. Waist wat, wie trekken jazzen aan en goan op dat bankje doar bie t woater zitten. Gain mins dij ons mist”.
Ze pruiten deur linnen en wol hén en t waas net of ze kanner al joaren kend haren. Ze konden overaal over proaten en waren t over ales mit mekoar ains: over poletiek, over t geleuf, over wonen, joa, woar wel nait over. Ze snapten ales van mekoar, konden om t zulfde lagen en om t zulfde janken. ‘Dit is van Hogerhand zo regeld’, docht er dankboar, ‘dat kin nait aans. Der is gain mins dij beter bie mie paast as zai. Ik heb hier veul veur bidden doan en mien gebeden binnen verheurd. Dank joe, God’, bad er ien stilte.
Tegen mörgen, dou ale feestgangers al laank noar hoes waren, brocht er heur noar heur auto. Ze waren nog laank nait oetproat, moar der mos ook nog sloapen worden. Volgende oafsproak waas al over twij doagen, eerder kon nait, moar laanger konnen ze ook echt nait meer zunner mekoar. Nog n leste smok en dou dee ze autodeur open en ging zitten. Hai keek noar heur en haar n n gevuil of t haart oet zien ribbenkaast borst en of ales ien hom gelok haitte. t Waas gewoon onveurstelboar, zo blied of er waas. Over onveurstelboar sproken; opains schoot hom wat ien t zin. Hai wuir der glad kél van: tuzzen t proaten en t snoetjeknovveln deur haar hai heur ‘schat’ en ‘laifste’ en ‘mien wichtje’ nuimd en zai zee ‘laiverd’ en ‘mien prins’ tegen hom, moar dat waas t din ook. “Ik hait Ruud. Hou haistoe aiglieks?”, vruig er.
