Ome Geert

Hai was traauwt mit mien taane Martha, de kiepigste zuster van mien Moeke. n Lutje wiefke mit n groot hart. Ze jeuzelde naait zo as n poar andere tantes, was nait altied mit kopstubber aan de gang en har n prima gevuil veur humor.
Dat mog ook wel mit n man as ome Geert. Noar t leek was’t net of hai soms van veuren nait wos of e van achter leefde. Noar t leek, heur… achter zien ainvoud en oafziedighaid stak n gewiekste veekoopman.
Ik har hom groag ains zain willen op Veemaarkt in Grunnen, moar t is der nait van kommen.

Wel moakte ik hom mit in t loage aarbaidershoeske in t heurntje van t loug Ten Boer. As kwoajong mog ik groag bie taane Martha op viside goan want ze was lang zo streng nait as mien moeke en ome Geert zol nooit n kwoad woord tot joe zeggen. Dei keek joe moar aan en in zien ogen zag je zo dat e joe wel mog.

Ik sluip altied hail lekker in bedstee van t veurkoamertje, woar de oldste dochter, dei n dainstje har in Stad, vrouger altied sluip.
Op n keer het zich dat mishotjed. Taane Martha haar hailemoal vergeten dat heur dochter mit n vriendin dei nacht onderdak mossen hebben in de bedstee van t olderliek hoes.
Zo tegen twaalf uur s nachts wor ik wakker en zai de schimmen van twai grote wichter dei zuch giebelend oetklaidden. Ik mout mie eem bewogen hebben want mien nicht slagt verschrikt haand veur mond en roupt gesmoord: “och heremientied, doar ligt Hermantje, wat mout we nou Antje?”. “Gewoon der bie in kroepen”, zegt Antje, zo’n lutje jong wait joa nog naargens van.
n Zetje loater, doar lag ik… tussen twei gezonde en hail mooie lichoamen dei goud wat hette oafstroalden. Ik dee net of ik sluip, moar huil dat nait laang vol. Ik kroop over mien nicht hin en zee: “ik sloap wel op de vlouer, want ik goa zowat dood van de hitte”. Och wat hebbn dei wichter doar n lol aan had.
En ik kon zunder te laigen zeggen dat ik al op 12 joarige leeftied nait bie aine, moar tussen twei wichter sloapen har.

Loater bin k nog n zummer bie ome Geert en taane Martha in kost west, dou ik op zeuventien joarige leeftied in Daam op n zolderkoamertje loonstoaten mos schrieven veur Buro Oogstvoorziening.
In dat koamertje zat noast mie ook n Winschoter, n zekere Vlo. Achter Vlo, aan d aandere toafel, zat nog n man dei denk ik elke dag n portie snert opslurpte want hai knalde aan ain stuk deur. Ain keer lait e weer aine vlaigen, keerde zich om, en zee tegen mie: most ains kieken, vlooien plakken aan mure! n Joar loater veranderde Vlo zien noam in Van Loo.

Moar wie hadden t over Ome Geert. Taane Martha kon wel drei keer om hom tou, want hai, hai, oomke zee nait veul. As wie ‘s mögens aan keukentafel mit verschoten zailtje zaten om pankouk te eten, dee Ome Geert zien pedde veur d ogen en zee: wie noadern tot des Heren troon. Taane knipoogde den tegen mie alsof ze zeggen wilde: nog eem geduld, Hermantje!
Noa t gebed ging Ome Geert mit n dreug stok pankouk zunder broen suuker op de vlouer zitten mit rogge tegen bedstee aan en zuchtte: Martha, Martha, wat het de Here t weer goud mit ons moakt. Den draaide Taane mit heur ogen en ain keer fluusterde ze in mien oor: en hai het der naait ains broene suuker op! Ach, zukse dingen, hou kin je t ooit vergeten!

Ome Geert het joaren lang lid west van Ten Boerster Muziekkorps. Moar hai sjaauwde zien instrument nooit mit noar hoes tou. Kon ook nait best, want hai sluig op de grote trom. Hai ging trauw mit taane Martha noar kerk in Ten Boer, de kerk dij mien Opa Blokzijl nog ontworpen en baauwt het.
Veur mie het opa loater nog n holten autoped moakt dei nooit hard rieden wol.

Moar Ome Geert ging naait mit heur mit aan t oavondmoal. Hai wol naait mit dei rieke boeren, dei hom zo voak bie de bok deden en voak zo alemachtige gierig waren, aan dezulfde toafel zitten.
t Was traauwens ook wel zo dat e zich zulf n te grote zondaar vuilde. Pas toun e old was het e nog beliedenis doan.

Loater kwam hai wel bie mien Pa en Moe op viside. Dei woonden twei hoog in Ambonstroat in Grunnen. Ging ol man n endje kuiern en kwam terogge bie het trapgat woar e bie omhoog mos noar t flatje. Hai wos dat e n poar trappen op mos moar ja, hou veul.
Zo klom hai ain verdaipen te ver en trok doar aan deurbelle. n Doame in zo’n flodderige ochtendjas zunder knopen dee open en Ome Geert verschoot van kleur. Wat Taane Martha, dat luutje wiefke van hom, miste, har dizze vraauw in overvloed! Ome Geert bekeek dat ains goud en dou wozze t wel. Op zien beste Nederlands zee e: “mevrouw, ik geloof ik moet wat wijder om deel!”.

Ik vroag mie wel ains oaf of der nog zokke kereltjes rondlopen as mien Ome Geert.
t Was n biezonder mens en doarom heb k ook n verhoaltje over hom schreven.