Olle bonken

Taande Ellie belde mit de mitdailen dat oom Gerrit van trap ofvalen was en dat ze nou mit hom in t zaikenhoes zat. “Kinst ons weer ophoalen mienjong,” vruig ze, “want wie binnen mit zaikenauto hèngoan, mor dij brengen ons nait weerom.” Ik stemde tou en vruig woar ze wazzen. “In t akkedemies”, zegt ze, t hait al joaren UMCG mor veur die ollegies is t nog aal akkedemies. Dou ik tussen de boalies deurluip noar d’eerste hulp zag ik ze al zitten, Taande Ellie mit n toestege kop en oom Gerrit mit n blaauw oog en n aarm in douk. “Hou is t oflopen?”, vruig ik vot en taande Ellie begon: “Dij stovvel,” zee ze, “hai haar n huile riege dreugde regen bonen in haand en kwam der mit van boven, t uutende van t taauw woar ze mit inregen wazzen kreeg hai om enkels en dou is e van boven òf aan noar beneden valen. Mor hai het weer ais geluk had dat e niks broken het. Hai het scholder oet de kom had en dij hebben ze der weer in zet en hai zit onder de bulten schrammen en blaauwe steden. Oh joa, en ze hebben hom nog n gat in de kop hecht. t Is ook zo’n klonterd hè, kist hom ook nait allint geworden loaten zunder dat e brokken moakt.”
“Nah, loaten we mor op hoes aan goan den”, zee ik.
Dou k oom Gerrit bie d’aarm pakde, omdat e nogal muilek in t ende kwam en ik nait wol dat e valen zol, kraaide hai t oet, ik haar hom net bie n dikke schoafwond te pakken. “Doar binnen ie nog wel even zuit mit”, zee ik.
Mit n zielege kop nikde hai en zee: “t Aargste is nog dat ik mien boksem nait zulf meer tou doun kin, dus nou mout ze aal mit mie as ik noar t hoeske mout.”
Onderwegens steunde en kreunde t olske bie elk koeltje en bultje dij we tegen kwammen. “Die dokters mouten wel strontberoerd worden bie die in auto mit dat gehobbel”, zee e.
“Ik zal t aan d’eerstvolgende dokter vroagen,” zee ik, “mor tot nou tou heb ik nog gain kloagen had.” Intied wazzen we in Sibboeren aan kommen en kon oom Gerrit in zien stoule bie t roam zitten en ik denk dat e der de komende twij weke ook nait weer oet komt, want olle bonken genezen nait zo gaauw.