Olle bekenden
Ie waiten nog wel dat Opa Dekker in Canada op viside is bie zien dochter.
Opa Dekker kwam weer thoes oet t zaikenhoes. Martje, zien dochter was moar wat bliede dat ze hom weer om zich tou har.
Martje was n flinke vraauw.
Dicht bie was n tehoes veur olle Hollandse emigranten en doar dee ze vrijwilligerswaark. Op n oavond kwam ze thoes en zee, “Pa, ie goan meurgenmiddag op visite. Guster is der op nijs n weduwvraauw biekommen. Ik kwam mit heur aan proat en wil je nou geleuven dat ze joe van vroeger kint?
Zai dee der wat gehaimzinnig over.”
“Wel kin dat wel wezen wicht,” raip Opa.
“Dat vin we meurgen wel oet, Pa. Ik ken heur naait aans as Mevraauw Lutjeboer, en heur man was vrouger domie in British Columbia. t Is haile dame, dus ie mout der n beetje schier opstoan. Ik zel joen mooie zummer pak opborsteln.
En pedde loat je moar thoes, dat liekt joa zo olderwets.”
Ze waren aanland bie het tehoes. Opa hailendal zenuwachtig.
“Heb ik n buusdouk bie mie, Martje, t zwait lopt mie ja bie rogge omhoog. Ik mag straks jaaze toch wel oetdoun, Martje?”
“En din zeker in joen hupzeeln bie zo’n deftige mevraauw zitten, nee heur Pa, ie hollen jaske der bie aan.”
Even loater stonnen ze tegenover elkoar in heur koamertje. Jan Dekker en Jaantje Lutjeboer. Ze harren mekoar in zestig joar nait zain, moar Jan Dekker zag het direct. Tegenover hom ston Jaantje, zien allereerste laifde.
Zo mooi as ze vrouger was, zo mooi was ze nou nog. n Beetje older worden noatuurlijk, moar nog n goaf, ongerimpeld gezichtje. Ze was nog net zo klain as vrouger, hai mos toun hoast ja op boekebakke om heur n smokje te geven. Moar vergiste hai zich nait? Zai was ja n domiesvraauw. Jaantje Noorman, dochter van dei dikke herenboer in Winsum, dei heur de omgang mit hom verboden har, har zai den n domie traauwt?
Jaantje herkende Jan votdoadelik nait. En toch woonde der moar ain Jan Dekker in Winsum en Martje had verteld dat heur pa de beste bakker in t loug was. Dit olle kereltje, was dit de ontiegelieke knappe bakkerszeun woar ale wichter in t loug mesjokke op waren? t Mos hom wel wezen. Dit was de jong woar ze mit in slootwal legen har, omdat t stookhoes op boerderij allain moar veur rieke boerenzeuns en dochters gebruukt kon worden.
O, o, wat was Pa kwoad west. Bist nou hailendoal gek, wicht? n Bakkersknecht? t Mot oetwezen!! Zai wur oetbesteed as hulp in hoeshollen bie n ol taane in Ten Boer, en in dei tied kreeg Jan kennis aan Geessie. Nooit had ze waiten of hai heur hailendal vergeten har. Dat kon ja hoast nait, har zai docht. Doorveur was heur omgang mit hom te intiem west. Hai, ze kreeg der hoast nog n kleur van!
Moar nou zag ze toch wel dat dizze olle man de Jan Dekker van vrouger was!
Oerekerel, doar wur ze ja roar van. Dat olle lichoam, nee, doar har ze gain wait van, moar zien ogen, oh zien ogen, dei waren nog as vrouger: licht blaauw, wat spottend, net of e haile wereld veur de gek har. Hai kon ook zokke meroakelse roare en roake dingen zeggen.
Wacht es even… ze wos t nog! Ze waren baiden bie Domie Boertjes op categesoatie west.
“Waist nog wel, Jan, das doe Domie Boertjes es n keer veur schut zet hest?”
“Joa, wicht, dat wait ik nog best, ging dat nait over oetverkaizen en deup? Doar kwam ol domie ook nait oet…”
Nou twiefelde ze nait meer. Binnen in heur begon het te zingen, en ze kreeg n kleur van bliedschap en ze trok Jan noar zich tou, olle haanden mit olderdomsvlekjes en dikke blaauwe oaders stief in mekander. En zo kwamen ze noast mekoar op baanke te zitten te zitten.
Martje zag t wel. Zai hadden heur naait meer neudig, en zachtjes dee ze deure achter zich dicht.
Aine mos toch de stilte verbreken. Vrouger zol Jan Dekker dat doan hebben mit n grappig gezegde. Moar Jan zee aal moar niks, net of e lamsloagen was.
Doarom zee Jaantje hail zachies: “hest nog wel ains aan mie docht, Jan?”
“Ik wil eerliek wezen,” zee Jan, “toun Geessie nog leefde, nooit, moar nou dat Geessie aal weer zo’n zet weg is, joa wicht, ik denk voak nog wel ains aan onze verkering. t Was ain van de mooiste tieden in mien haile leven. En doe den Jaantje, hest nog wel ains aan mie docht?”
Dou kreeg Jaantje troanen in ogen en ze sloekte n poar keer hail haard.
“Joa Jan,” fluusterde ze, “Ik heb hail voak aan die docht. Ik har nooit mit dei domie motten trouwen. Moar mien Pa en Moeke waren ja zo wies mit hom.
n Domie! Hoast net zo goud as n rieke boerenzeun. Wat ze nooit waiten hebben is dat Geert Lutjeboer n homo was. Waist toch wat dat betaikend, hee Jan?
Zo voak heb ik s nachts noast hom legen, en den docht ik aan vrouger…
Hou laif doe altied veur mie west was. Moar ik mos dei gedachte altied ja moar weer verdringen, want dat was ja zunde veur n getraauwde vrouw om zo te denken…
t Was aans beste man, doar nait van, moar oh, Jan, ik heb zo’n stoer leem mit hom had!”…
Hai har nait veul te proaten toun Martje hom weer ophoalde. Thoes ging e direct noar zien koamer. Martje achter hom aan. Wat het Pa nou weer! “Heb ie weer last, Pa?”
Opa keek noar zien flinke dochter. Och wat was Jaantje doar moar n minliek menske bie. “Nee heur,” zee d ol,” ik heb naargens last van, moar wat ducht die Martje zol ik ook te old wezen om nog ains keer in t huwelijksbootje te stappen?”
Martje sluig zowat stail achterover…
