Old
Bin ik nou verdikkemie 78 joar wodden om in n karretje laangs d’oapen reden te wodden? t Lopen gaait nog best, al run ik de honderd meter nait meer in dattien sekonden. k Zit in mien ôl-wievewoagen en Johan, n vrijwilliger, moakt oet wat ter gebeuren gaait. Ik heb hail niks meer te vertellen. Ik mout noar daaierntoen in Emmen.
Nou is n daaierntoen mien grode laifde; aaltied al west. Mor dat huift dat jong ja nait te waiten. Ik zel n joar of drij west weden dou ik veur de eerste moal doarhin reden wer. Ook in n karretje. Johan denkt nou ook dat ik drij bin. Hai begunt mien aarms en nek in te smeren tegen zunroos. t Is vandoag slim waarm. Hhmm.. laank leden wer k ook wel es masseerd, mor hai dut dat nait zo lekker as mien aigen man dat kon. Ach, was mis ik dij ol schieterd …
“Zo, vraauw Diekstroa, kloar, aans verbrannen je”.
“Joa, dat zel eerdoags toch wel gebeuren”.
n Dag noar daaierntoen is nait zomor n even daggie oet veur n old mins oet n bejoardenhoes. Doar in Emmen ligt n hoge baarg historie en doar kin k nait meer zo makkelk tegenop in mien karretje. Daaierntoen Emmen is je kindertied, je herinnerns en van herinnerns wor je kwetsboar. Ik bin al kwetsboar genog mit mien oppasser Johan. Ik bin n olle laiwe zunder tanden mit n aigenwiese temmer dij zien zweep knallen let. “Opzitten! Luustern!”
Vrouger ging ik mit mien ollen en zuster twijmoal in t joar dag noar daaierntoen in Emmen. Ain dag oet, woar je n week wat aan haar. Der binnen gain foto’s van. Mor dat kin mie niks schelen, ik heb mien herinnerns. As ik soavends weer in mien bèr lag, din haar je nog de roek van t olifantenhoes in neus. As k nou mien ogen sloet en staark aan olifanten denk, din roek ik het weer. Of roek ik meschain Johan de vrijwilliger? Dij denkt dak gek bin. Lot hom mor denken.
Dou mien Pa oet tied kwam en mien zus emigreerd was noar Amerikoa, ging ik soamen mit mien moeke noar daaierntoen. Wie aten din op n lutje baank onze stoetjes van thoes. Herrinnern. De tied zat tussen ons in. Nou bin ik older as mien moeke.
Ik krieg van mien oppasser Johan n ijsje. Dat gaait der lekker in op zo’n waarme dag as vandoag. Ach joa, dat jong dut zien best, vrijwilliger in “Huize Aikenhof”. Hai knupt mie n slaab veur en k legt mien n buusdouk op schoot. Der zol es wat op mien klaid komen! n Knalrooie met grode bloumen en tien joar old. Vrouger druig ik spiekerboksems. Mor dat hemmen ze laiver nait in “Huize Aikenhof”. Old heurt bie lelek en olmoods. De manlu droagen donkergrieze, veul te wiede boksems, optrokken tot onner aarms. De vraauwlu droagen klaiden mit bloumen.
Ik zit te knooien mit mien ijsje en begun wat opsternoat te wodden. Ik dou net as n oap.
“Vraauw Diekstroa toch! Joe mouten je ijsje opeten, nait aal graimen”.
“Soez mor tegen mien kont want mien kop is zaik. Dat is toch wat jullie apmoal denken? Old en dement is t zulfde bie jullie. Wacht mor!” “Vraauw Diekstroa, dat is joen houd nait, gef hom trug aan dij mevrouw! Blief in de kare zitten! Eet joen ijsje op, dat smelt ja haildal! Vraauw Diekstroa, wat hebben joe toch? Joe zeggen niks, zitten mor mit kop noar beneden en ogen tou. Joe mouten op zo’n dag as dizze, lekker in de boetenlucht, plezaaier moaken”.
“Acht keerl, knap om mie”.
Bedoulen is goud, mor hai begript olle minsen nait. Wie binnen nait haalf wies, wie binnen allain old. Wie hebben n hail leven achter ons; kiender grootbrocht, viefteg joar waarkt. Hail ons leven hevve veur ons zulf zörgen kint. Respekt. Joa, respekt mou je hebben. Aans blief ik mit ijsjes smieten. Ik bin old wodden; hij volgt op òfstand. Mor op n dag zit hai ook in dizze kare. In t zulfde schuitje. Din zel ik vanof mien lutje wolk mit n glimlag toukieken.
