Oavend in haarst
dij lutje krimpende wereld
allerdeegs moane trekt zuk trugge
ik loop in t duuster laans doddernde lindebomen
dij wiezen mie netgliek de weg
maank swaarde muren dij nich wieken
mor woaraarns zel der toch wol löcht weden?
den – wied veurbie t verwachten – zai ik
widde stevels verdwoald opduken oet de nacht
twij onverwachte bosschoppen van onaaindeghaid
noadern en holden tree even in
stoef bie nander swiegen we
zuiken kurend overkaande
mor sloeken vannijs grondvroage in
en lopen miedsoam deur
