Noaberschap

Klep, klep, klep, zo doun de klompkes van Marietje, woarin heur voutjes in waarme sokjes, braaid door noaberske Maijer, zitten.
“Opoe Maijer” nuimt Marietje heur. Zo wordt ze deur elk en ain in de buurt nuimd, want ze is n laiverd en staait bekend om heur goudhaid.
As der aine zaik is, opoe Maijer gaait t er op òf met n bloumke of n deuske aaier of om gewoon even n proatje te moaken.

t Wichtje hèt hoast, want ze wil opoe opzuiken, ze hèt heur al n haile tied nait zain. Doagen zeurt ze moeke al om kop mit de vroag: “Wanneer komt opoe, woar is opoe Maijer toch, ik zai heur ja nooit meer!”

De leste tied was opoe wat lebait, moeke har veul omdenken om heur en ging geregeld noar t leutje hoeske hiernoast veur wat hand- en spandainsten. Dokter kwam ook voak n moal langs en keek wat bedenkelk as hai weer in auto stapte. Noa n poar weke brocht pabbe Marietje n dag of wat noar tan Oaltje, ze bleef der ook sloapen, den haar moeke de handen vrij om veur opoe te zörgen…

Bie tan Oaltje is t wel te wezen, toch ze is bliede dat ze weer thoes is, heur aigen bedje en heur aigen speulgoud, dat gaait ter mit deur. Mor hou is t toch meugelk dat opoe Maijer nait even langs komt, t duurt nou al zo laank…
“Moe… moeke…” Moeke wordt op n duur sikkeneureg van al dat gevroag en gezeur om kop en den inains flapt ze t er oet: “Och kind, dij ligt ja al laank op t kerkhof!” Kerkhof… kerk… de hazzentjes van Marietje kroaken… wat bedoult moeke, zit ze in kerk misschain en mout ze doar wat oetrusten?

Ze gaait in n houkje zitten te prakkezaaiern en mor prakkezaaiern. Den inains wait ze t… ze gaait opoe opzuiken, joa dat dut ze! Ze gaait ook noar kerk, ze wait t stee wel, even boeten t dörp, mit n grote hek der veur. Klompes aan en … doar gaait t hèn: klep, klep, klep…
Ze ken t wel vinden, n mooi wit kerkje, ze zugt t al in de vèrte, nog even deurzetten. t Hek is open en kregel stapt ze op deur òf.
Wat nou, deur op slöt? Nogains perbaaiern, stief trekken, nee, ze krigt hom nait open. Ze gaait op stoepke zitten en verdikke… t schraiven stait heur noader den t laachen en jawel heur, doar komen de troantjes al!

Inains komt n deftege meneer om d houke van kerke. t Is Renze Dijkstra, de domie van t dörp. Hai bezöcht geregeld t graf van zien vraauw.
Wat zugt e doar toch op stoep? n Klain wichtje in troanen? Hai stapt op heur òf en perbaaiert heur wat te troosten. Wist troantjes weg, zuikt noar n pepermuntje en den krigt e heur aan de proat.
Bie stukjes en beetjes krigt e t verhoal te heuren van opoe’s verdwienen en van heur aigen zuiktocht.

“Hoe heet opoe dan”, vragt domie. “O, opoe Meijer,” hij herinnert zuch weer de oetvoart van dat laive menske ainege weken leden.
Hai staait veur n zwoare toak. Hou mout hai dat wichtje toch de werklekhaid aan t verstand brengen? En den ook nog zo, dat dij klaine hazzentjes t begriepen kennen!
“Kijk eens meisje, opoe is op reis gegaan naar een wondermooi land, zo mooi, ze wil beslist niet meer terug, neem dat nu maar van mij aan. Als wij nu eens in de geest van opoe Meijer…”
Fout, fout, fout, Renze Dijkstra, verbetert hij zichzelf, gebruik niet zulke hoogdravende woorden, daar bereik je totaal niets mee.

Hai begunt overnijs: “Kijk eens meisje, als wij, jij en ik en je vader en moeder en iedereen, nu eens precies zo deden als opoe Meijer altijd deed: lief zijn voor de mensen, zieke mensen een eitje of een bezoekje brengen…”
Hèhè, hai wist zuch t zwait van t kop! Een gewone preek, dat is ja stukken makkelker veur dij man! Mor hai zèt deur… “dan is het net of opoe Meijer niet weg is gegaan. Wil jij mij daar dan bij helpen?”
Marietje is n lutje looske, ze knikt wel drijmoal, vragt domie t hemd van t gat over van alles en nog wat, dat duurt zeker nog wel 3 pepermuntjes. t Belangriekste van t verhoal is heur wel dudelk worden.
Noaderhand brengt domie heur in zien auto noar hoes, moakt nog n proatje mit d olders en geft wat oetleg.

d Aander dag zit Marietje bie heur spoarpot te morreln. Ze wait nait persies houveel geld ze mitnemen mout, mor stopt flink wat sìnten in de buutse. Den… op pad noar aaierboer van der Wal.
“n Deuske aaier wil ik kopen,” zegt ze dapper,” net zoveul as opoe Maijer aaltied kocht, hier is t geld.”
Leutje wiesneus, denkt van der Wal, loat zoaine mor lopen!
Den op hoes aan… t wichtje gniffelt n beetje in zukzulf.
“HIER IS OPOE MAIJER, ik kom even kieken hou t mit joe is…”. ropt ze op drumpel van koamerdeur.
Pabbe en Moeke kieken mekoar aan, zeggen niks, mor denken zoveul te meer.
Moeke mout heur laiverd even aandoeken en pabbe snoeft zien neuze.
De noaloatenschap van noaberske Maijer, bestaait er nog n groter kedoo?