Nijlgans

t Is vroug in de mörgen en nog oortjestoetend stil bie pad en weg. Aan strakblaauwe hemel het leegstoande zun muite om grondmist boven t korenveld vot te stroalen. In t stille dörp trapt n jong verpleegstertje zok noar heur nije waarkstee op t Hoogezaand. Oog veur de prachtege netuur om heur tou het zai nait. n Vat vol onzekerheden, innerliek bezeg mit wat heur over n zetje te wachten staait, komt zai op t leste stokje fietspad langs Kieldaip oog in oog te stoan mit n angsteg roupende Nijlgans. Zai schrikt en twievelt wat zai doun mout.
As de gans toch op heur òfkomt, stapt zai van fietse en blift aan vailege kaante van stoalen ros stoan. Ervoarens mit dizze vogel het zai nait. Van heur opa het zai wel begrepen, dast in t brödseizoen oppazen moust mit mouderklouken. Dij kinnen oardeg van zok òfbieten, mor as zai om zok toukikt, zai zugt naargens in daipswaal jonge gansjes. Ook as vogel vleugels braid wappern let en op t punt liekt aanval in te zetten, rakt zai nait in paniek. Nee, zai begunt zachies te proaten. Zoals t mit n mìns pratst, dij baange, drok of onrusteg is. Op slag let gans zien vleugels zakken en stekt n hail verhoal in heur aigen toal òf en lopt richten de weg.
‘Wat wolst mie nou vertellen,’ zegt onze verpleegster.
Zai volgt mit nijsgierege blik heur waggelgang en zugt den inains woar t haile incident om begonnen is. Aan kaante weg tegen stoepraand aan, zit n jong. Vervast heur jong. n Swaart-wit pluusterbeessie. In mekoar doken van angst. As jonge maid om zok toukikt, woar lutje bruiertjes en zuskes zok verstopt hebben, lopt zai aal proatend tegen mouder noar wegraand. Gript onder t lopen in buutse van schoet, pakt n poar plestieken handschounen en zegt geruststellend:
‘Zel k mien handschounen even aandoun en dien lutje jong over drumpel tillen?’
Zai gaait op boekebakke zitten, pakt hail vezichteg t bolletje op en zet t op t gras hìn. Z’het al snel deur watter loos is. t Jong hompelt, mor kin nog wel lopen en as mouder hom onder vleugels het, heurt onze verpleegster mouder roupen. Tougelieks vlaigen oet de raiten n stok of zeuven jongen op heur òf.
Gusteroavend tegen etenstied het verpleegster bie ons in keuken t haile dagverhoal verteld. Van begun tot t ìnde. t Verhoaltje over t gewonde Nijlgansje en heur konfrontoatsie mit n angstege mouder vertelt zai alsof t de gewoonste zoak van de wereld is.
’t Belangrijkste is, dat je de moeder eerst geruststelt.’
‘Mor hou dust dat den, joe proaten toch nait dezufde toal.’
t is nait de eerste keer, dat ik heur zokswat veurleg. Zai laagt den maisttied gehaimzinneg en trekt vervolgens mit scholders. Zai speldt zokzulf nait t predikoat op, dat zai n daaiernfluusteroar of zoals k wel ais lees, daaierntolk is. t Gaait bie heur bliekboar as vanzulf.
Ik bin stomverboasd en op zokse mementen aan n borrel tou. Zai het veur ons nog genog nijloatjes over òflopen dag. n Dag vol nijegheden en biezundere mìnsen.
Over n dwaarsbungel, dij nait oet bère wil en dij zai mit zaachte haand toch oet t komfortoabel nuske kregen het. Of menaaier, woarop zai lu, dij de weg n beetje kwiet binnen, toch weer op t goie spoor krigt.
’t Is net ofstoe hier al tieden waarkst,’ het òfdailensboazinne al vol verboazen meld.
Lu in t verzörgenshoes binnen vast blied mit heur.
Guster is ons klaaindochter dus veur zoveulste keer mit vlag en wimpel sloagd veur t exoamen toal. Toal is noamelk n universeel kommunikoatsiemiddel. Of je nou tegen n daaier in nood of n mìns in problemen proaten. Dat wat je verboal, mor zeker ook non-verboal oetstroalen, dat binnen de baauwstainen noar n pozitief rezeltoat.
En ik duurf stellen wel aan:
‘En dat gewoon deur joezulf te blieven.’