Nije wegen
Het viel heur nait tou, dat grasmaaien. Wat een zwoar waark was dat. Ze zol zuk nait kennen loaten, deurzetten. Het mos dr vandoag nog oaf. Aans namen kinder heur het toch weer oet hannen.
En dat is ook wel laif en dat is ook ja goud bedould. Dat zegt ze ook aal weer. Mor aalvot op heur kinder leunen, nee dat wil ze nait.
“Jennie, wicht,” har Gert zegt, “Ast doe die nait redden kinst allain, din most het hoes verkopen hur. Dr binnen genog hoezen mit minder toen en minder waark. En der mout veur die genog tied overblievm om te leven.”
Ach, verdold, nou luipen heur de troanen toch weer over t gezicht. Dat gebeurde aalvot as ze mor eevm allineg was en aan Gert docht. Het viel nait tou, dat Gert vot was. Dat ze nou allineg over alles noadìnken mos. Dat ze aal heur beslizzens zunder hom mos moaken.
Ze zet grasmaaier oet en loat zuk deel zakken op het leutje muurtje rondom t bloumpaarkje.
Hier zaten ze dou ook, dou ze hom vertellen kon, dat è pabbe worden zol. Ze zugt nog zien gezicht, verboasd, en dou, hail langzoam wazzen dr troanen in zien ogen kommen. En dou dij laag op zien gezicht, stroald had è, stroald. Zo blied as dij man dou was. Ze wordt der nog waarm van. Anderdoags was è begund het toenpad te leggen, din kon t wichie dammee ook ja in toen stoan. En din huifde zai nait zo stoer te schoeven mit zo’n kinderwoagen deur t gras.
Ze kiekt rond. Appelboom dij poot is dou t wicht geboren is, en de andere boom dij n poar joar loater der bie kwam. Twai wichter, zien grootste schatten, zo vertelde hai altied aan elkenaine. Zien wichter, zien tröts. “Jongs kommen vanzulf wel, ik mis ze nait.” Ze heurt t hom nog zeggen.
In het hok scharreln zien hounder wat aan. “Dat heurt der bie op het pladdelaand, hounder en n hond”, was zien taimke altied.
Het liekt heur hoast zo tou, dat è noast heur zit. Nee, ze kikt nait op, din is è ja weer vot. Nee, as ze zo zitten blieft, din is è dr nog. Din is het nait echt zo west. Din huift ze dij grode leegte, dij iezelke kolle nait te vuilen. Din is het nog net as altied, din zit è gewoon noast heur, din goan ze straks gewoon aan toafel en din kieken ze straks gewoon tillevisie, drinken kovvie, goan soamen sloapen, ligt zien heufd gewoon noast heur, heurt ze zien oam, vuilt ze zien bain, roekt ze zien hoar en holt ze zien haand vast. Zo, zo as t heurt, zo, zo as t altied west het.
Ze striekt zuk over bain. Striekt zuk de voalen oet heur spiekerbroek. Vrieft stief over heur knij, vrommelt wat in heur buus. Weer gain buusdouk, maauw van heur shirt striekt heur over t gezicht, over ogen. Ze slagt handen veur ogen, of dr gain aine zain mag wat zuk der van binnen oafspeult. De troanen lopen heur tussen de vingers deur. Daipe snokken loaten heur haile lichoam schudden. Ze loat zuk van het muurtje oafzakken in het zaachte gras. Het verdrait is zo groot, hier wait ze gain road mit.
Alles hèt ze wel aankind, het zaik worden van Gert, het geraais noar t zaikenhoes, zien chemokuren, zien verdrait, het verdrait van de wichter. Aal het volk dat laans kwam, elk dij op de hoogte brocht worden mos. Alles had ze aankind.
Dou het dudelek wer dat Gert nait genezen zol, haren ze proat, proat over geld, over hou zai wieder mos en wieder kon, over de wichter, dij toch ook aal zo groot wazzen, proat over hou of t west was mit heur baide, proat over zien cremoatsie. Muziek oetzöcht, adrezzen opzöcht. Staark was ze west, aal doage staark. Veur heur kinder, veur de femilie, veur de vrunden. Elk haar aalweer zegd hou staark ze toch wel was. Zo had ze zuk ook vuild, staark. Ze docht ook aal dat Gert dat zo wild haar, dat zai staark mos wezen. Staark. Veuraal veur de kinder, want dij binnen ook nog jong, en dij missen heur pabbe toch ook zoveul.
Ze wol, ze zol, ze mos wieder. Kon nait blieven stilstoan bie wat dr gebeurd was. Het leven ging verder. Het doagelkse alderdoagelkste ging gewoon zien gang. Gras gruide, bloumen bluiden, regen viel, zun kwam op en ging weer onder.
Eerst telde ze de minuten, nou was è zeuventien minuten dood. Dou al weer ain dag en drai uur. Loater telde ze de weken en dou op aineg memint was t aal vaaier moand en drai doagen en twinteg menuten. Ze bleef tellen, of heur levent dr van oaf hing. Of ze doar alles mit ongedoan kon moaken, of het din gewoon nait woar was. En ze wos nait wat ze nou aiglieks vuilde. Heur verstand zee dat è dood was. En dat wis ze ook wel, mor heur haart, heur lief wollen het nait waiten. Wizzen dr niks van. Wizzen dr nog aal niks van. Elke oavend pakt ze ook zien mes en vörk, ook zien bord. En zet het din terug in kaast. Aan het ind van de dag blieft ze te t roam oetkieken, en din vuilt heur haart, dat è toch wel hail loat is dij dag, zol dr wat gebeurd wezen onnerwegens. Heur verstand wait wel beter, hai komt nait. Nou nait, nooit nait. Nee, dr is niks onnerwegens. Mor hai is dr nait, haildaal nait. Never nooit nait.
Hier in het gras dringt het opains tot heur deur. Heur haart vuilt wat heur verstand heur aal zo laank pebaairt te vertellen. Ze is allain, hailemoal mouderziel allain. Ze snokt heur verdrait oet, huift nait staark meer te wezen. Geft heur over aan aale pien en verdrait. Is nait meer staark en wordt doardeur staarkt. Wordt troost deur het zaachte gras en de waarme zun. Gait mit rug tegen het muurtje aan zitten en loat ale ainzoamhaid tot in het daipst van heur gemoud deurdringen. Stoit op de raand van de grode oafgrond dij aaiweghaid nuimd wordt en kiekt tot daip in heur aigen aigenhaid. Wait dat ze dizze weg zulf goan mout en ook zulf goan kin.
“Gert mien jong” heurt ze zuk zeggen, “dit is mien weg, dij mout ik goan. Allain.”
Wirdum jan. 2007
