Nij grasmesien
“Evert”, zee Gezinoa, “zel ik ook n stukje maaien?”
“Goud, mor kiek oet dast gain stainen roaken dust”, zee ik.
Ons òl grasmesien was òf, schoon òf, der was gain oplappen meer aan, roaden vuilen derof van ellìnde.
Ik mos mor n nije kopen von Gezinoa, ain dij vanzulf rit, den kon zai ook nog ais n moal maaien.
Der was mie gain koare aan hakken bonden, ik bin vot héngoan en heb mie n schier mesien oetzöcht.
Elektries starten, zulfriedend, aal noar ‘eisen des tijds’.
As Gezinoa geern maaien wol, den mos ik dat veuraal nait tegenhollen von ik…
Gezinoa drukde op t knopke en motor sluig aan, zai gaf vot vol gas (Gezinoa kent mor ain soort gas en dat is volgas).
Zai reet ais wat aan hendels dij aan voarboom zitten en doar ging t hén, Gezinoa der zowat in draf achteraan.
t Gong veuls te haard, ik ruip nog “Gas mindern!”, mor zai heurde mie nait.
Gezinoa bounderde over t grasveld as n onwieze, strompelde over heur aigen bainen, mor huil t mesien vast.
Zai sleepde der achteraan, liek op schoapekaamp of, dou t mesien tegen t stroomdroad aankwam gilpde Gezinoa t oet, zo’n petetter kreeg zai der van.
Eindelk luit zai lös, t mesien gong vanzulf oet.
“Zo”, zee Gezinoa, “dat was ainmoal mor nooit weer, dat rötmesien is ja levensgevoarlek”.
“Doe bist levensgevoarlek”, zee ik, “woarom luitst dij hendel den ook nait lös, den was e vot stoanbleven”.
“Dat hast mie den ook wel even zeggen kent, ik was der ja sikkom bie om haals kommen”, zee zai.
Minste van haile boudel is da’k nou weer zulf maaien mout mit dat ‘levensgevoarleke’ mesien.
