Nait soezen
“Ik goa vot” schraiwde ik en mit n hoop lewaai gooide ik deur achter mie in t slöt. Aal dat gezoes aan mien kop! Ik kon het thoes nait meer oetholden. Elk en ain zat te soezen; over t kovviezet-apperoat dij nait meer wol, over t eten dat de kiender ze nait lusten deden, over telefoonreken dij te hoog was …
Ik laip noar schuur pakde mien scheuvels, ging achter t hoes bie sloot zitten, bon ze onder en ging het ies op. Hier kon k nog allinneg weden mit mien gedachten. k Was n stief ketaaier aan t scheuveln dou der ain om hulp ruip.
“Help, help mie din, ik verzoep!”
“O nee hè?” docht ik, “dij is deur t ies zakt”.
t Ies was nog nait overaal vertraauwd, mor doar wer je deur borden veur woarschaauwt.
Dou ik op de plek was woar t lewaai vot kwam, zag ik dat ter n vraauw in t wotter lag.
“Ik goa ain, ain, twij bellen” heurde ik n aander roupen, dij aan kaant van sloot op waal klaauwsterde en der vandeur ging.
“Mooi is dat”, zee de vraauw, “loaten ze mie hier allinneg verzoepen”.
“Verzoepen vaalt wel n bedie tou” docht ik, want ze ston mor tot knijen tou in t wotter. Ze was zeker drijhonderd pond en ik von t doarom nait zo vremd dat het heur overkomen was.
“Kinnen joe mie der even oethoalen?” vruig ze.
“k Wil t wel perbaaiern, pak mien haand mor” raip ik.
Ze pakde mien haand vast. Mor kaant van waal was te hoog om heur der oet te trekken. Ik dee mien best, mor t wol nait lukken. Inainen luit ze mien haand lös en vol doarbie achterover trug in t wotter.
“Joe binnen te swoar, zee ik.
“Nee”, broesde ze “joe binnen nait staark genog”.
“Der komt dommit hulp” zee ik.
” t Is mie wat moois”, blèrde ze, “je kinnen vandoag de dag nait ais meer even scheuveln. Overaal dun ies. Waiten joe hou dat komt?”
“Messchain omreden joe nait op de bordjes letten woarop je woarschaauwt wodden dat t ies te dun is?” vruig ik weerom.
“Welnee”, zee ze. “Vrouger konnen wie gewoon overaal scheuveln. Mor tegenswoordeg het elk en ain zo’n droadloze telefoon.
Ze lopen op stroat te bellen en gooien ale rommel dij ze bie zuk hebben gewoon op grond. Doardeur mouten dij woagens van de Gemainte-reiniging de haile mikmak oproemen en dat zörgt weer veur files. Deur aal dij files goan minsen nait meer in auto noar heur waark, mor lopend over t ies. Ik bedoul, als elk en ain nou over t ies lopen gaait, din wort dat toch veuls te dun”.
“O”, zee ik, “t is dus de schuld van de mobiele telefoon, dat joe nou …”
“Dat ik hier nou in t wotter lig, joa! Geleuven joe mie sums nait? En dommit kom ik te loat veur mien video-apperoat dij ik nog ophoalen mout en wait ik nait hou ik dat ding opnij instellen mout”, reerde ze.
Ik kon der gain taauw aan vast knuppen en gain sukkeloa van moaken wat ze bedoulen dee.
“t Is mie wat” zee ik muide.
“En lest wol ik noar de bibeltaik en dou mog mien hond der nait in! Ik….”
“Mevrouw” onderbrak ik heur, “ik kin dat gezoes van joe nait langer aan-heuren. Ik bin aan t scheuveln goan om van t gezoes of te weden en aal dat gerevel van joe het niks mit dizze situoatie te moaken.
“Nee, din mouje mien zuster heuren! k Was lest …
“Opholden nou” zee ik draaigend “as joe nait opholden mit soezen din goa ik vot en din mouje t zulf mor bekieken. Mor din is kaans groot dat je verdwienen onder t wotter en verzoepen. En dat is gain mooie dood, dat kin k joe wel vertellen”.
Dat muik indruk op heur.
“Woar zellen wie t din over hebben?” vruig ze.
“Naargens over, antwoorde ik. “Woarom mout elk en ain zo neudeg soezen? Der binnen toch ook wel positieve dingen te nuimen, zoas de netuur mit aal zien mooie kleuren woarin wie in genoade en bliede veuroetzichten in vrijhaaid leven maggen?”
k Haar dit net zegd, dou ik n zaikenwoagen en twij van plietsie zag aankomen, mit swaailicht en sirene.
“Dat het laank duurt”, zee ik tegen plietsie-agent.
“Joe mouten nait soezen” snaauwde hai mie tou.
Mit n taauw en n ledder kwam plietsie in aktie.
Vief menuten loater stond de vraauw verhieberd tot op heur bonken op kaant van waal.
