Nait allenneg
Nou binnen ze din apmoal vot. En ze kommen ook nait weer, dat is wel zeker. Nait dat e zat van heur was, oh nee. Mor t was gewoon heur tied. Zo as bie n kat, dij heur jongen ain veur ain ien bek krigt en ze kwait nwoar hinbrengt op t mement dat ze groot genog bennen en heur zulf redden kinnen. En zo heurt t ook.
Of zoas Willem Elschot (1882-1960) ooit dichtte: “Zij zijn gevloôn, als gieren voor ‘t tempeest, / met stukken van het oude nest bevracht …”
Ze hebben netuurlek apmoal wat van thoes mitnomen. Doar bennen ze vörmd en opvud. Hai het ter desondanks wel wat zörg om had – en nòg. Want ze binnen ale drij nait geliek. Oldste wicht is ook t gehaaidste, dij redt heur wel. Ze is ook t laangste vot, het al kiender en n drokke boan. Komt dat omdat ze aaltied as oldste ales oplözzen mos en mainste verantwoorden haar? En middelste, n goie jong heur, dij komt ter ook wel. Mit hier of doar n beetje hulp meschain …
Mor jongste het wat meer zörg neudeg, zo as t liekt. En oetgerekend zai wol as jongste te hoes
oet. Nog mor goud achttien joar en nou al ien Amsterdam op koamers. t Is mor goud dat e nait persies wait hou of ter doar omweg gaait. Aans zol e der gain oog van dichtdoun snaachts. Dat dut e traauwens toch al voak, der is zoveul te prakkezaaiern. Hou older e wordt hou meer – en hou min- der sloap.
t Is n poar doagen veur kerst. Hai is al n dagofwat vrij, kerstdoagen valen net midden ien week. Hai lopt onwenneg deur t hoes. n Roar gevuil is dat, ales is stil. Is gain mens ien hoes, op homzulf noa.
Der is haildaal gain geluud te heuren van n radio, of wat hènneweer lopen, n wc deurtrekken. Allenneg de geluden van t hoes binnen te heuren, zoas t soezen van cv-buizen.
Hai lopt wat ien koamer om, zet radio aan en zöcht n stukje meziek. Mor t is aingoal dat kerstgejengel, kerstdeunen en kerstploatjes. Hai glidt mit vinger langs n stoapeltje cd’s. Doar is ook niks bie, kop staait hom der nait noa. t Is graauw ien boeten, lucht is loodgries en t is wat dokeg. t Zel vro duuster wezen.
Langsoam lopt e deur hal over trappen noar boven tou. Leste tree piept altied n hail luk beetje. Doar kon e aaltied aan heuren dat kiender weer thoes kwamen, soavends loat, of allerdeegs smörgensvro, zoas ien t leste. Dat zol e altied nog es moaken, mor der is nooit wat van kommen. Dat kin e den nou mooi doun. Mor hai komt ter nou ook nait tou.
Hier, ien koamer van zien oldste dochter, is ales netjes oproemd en opknapt, vannijs vaarfd en behongen. Der is niks meer dat aan heur bewonen herinnert. Mor ja, ze is ook al weer n haile zet vot. Hai het ter n studaaierkoamer van moakt. Zien ogen strunen deur de steriele roemte. Staait n noagelnij stoalen buro mit n computer der op en n moderne kantoorstoul der veur. Studaaiern, ha … Hai het haildaal gain verstand van computers. Mor ja, men mout wel mitdoun, tegenwoordeg en t is òftrekboar van belasten. En wat mout e studaaiern? Meschain gaait e ooit nog ais zien stainkoolengels wat opkrikken. Aander hobby’s het e nait, zien waark was en is zien hobby. Langzoam lopt e noar koamer van zien zeun aan aander kaant van overloop. Dij is ook al weer n zetje vot, mor mout nog wat rommel oproemen. t Roekt hier muvveg. Hier en doar liggen casettebaandjes, lege cd-deuskes, koabeltjes en stekkerdeuzen enter over twenter. Wat was e aaltied ien de weer mit zien computers. Hai is wat dat aangaait blied dat jong ook te hoes oet is. Van t ging der sums wat omweg. n Koppel kammeroaden, draank en haarde housemeziek. En belken dat ze deden, dat heuren en zain joe verging, tot loat ien oavend. Mor jong von t wel goud zo, ien t olderlek hoes. Hai haar hier ales vergees, eten en drinken, bewazzen en sloaperij. Ien t lest het zien vraauw n moalofwat dringend tegen hom zegd dat e toch ook mor ais oetkieken mos noar n koamer of n hoeske. Hai haar de leeftied en mos zien verantwoorden nou mor es nemen. En dat hulp, hai ging ook vot. Achteròf meschain wat teveul druk ….? Hai zel jong nog mor ais weer aanpeerdjen om zien leste spullen weg te hoalen. Den kin e dizze koamer ook aanpakken.
Koamer van zien jongste dochter, haalfweg overloop, is ook leeg. Op t behang en op vlouerbedekken is nog te zain woar meubels stoan hebben, heur toavel, t bèr, kastjes, tillevisie. t Is net of ze der nog is, hai kin t allerdeegs nog roeken. Hai haar t ter nog laank nait aan tou. Mor zai is nou ook vot. Hai kikt deur t glaas van toemelroam. Doodstil stoan swaarde bomen ien toen te druppen van dook en natte. Ien houken van toen komt duustern al opzetten. Hier het ze ook aaltied deur t glaas hinkeken noar boeten, noar ‘de lokkende verten’, zoas dat hait. As ze op bèr laag, kon ze deur t schune roam allenneg lucht en toppen van bomen zain. Zo kon ze toerloos noar wolken en vogels kieken. Doar het ze as kiend heur fantasie mit oetleefd. En hier zat ze aaltied achter heur bureau te leren. En ze kòn goud leren. Mit heur kon e nog t beste overweg. Ja, mit ale kiender netuurlek, mor mit dizzent nog t mainst, elk het zo zien oogappel. Aigelk is ze n beetje te goud veur dizze wereld. Of dat apmoal wel terecht komt doar ien dij grode, vremde stad? Hai kin der mor nait tou kommen om dit koamerke ook op te knappen. t Is net of t nait meer wil, of oetdoagen vot is. Woarveur zol e t apmoal doun? Is ja toch gainain meer dij der ien komt. Of komt dat omdat e heur te makkelk votgoan loaten het noar Amsterdam? Mor der was toch gain proaten tegen, ze haar t ien kop en zette deur.
Der overvaalt hom ienains n maal gevuil, dat e leste tied wel voaker het. Was hai aigelk wel n goie voader veur zien kiender? Het e nait veul te veul bezeg west mit zien waark en zien aigen dingen? Ach, moakt e homzulf wies, dat hebben ale voaders as kiender vot goan. n Mement van òfreken, dat is hail normoal. Mor t gevuil blift aingoal wat aan hom knoagen.
Hai schrikt op van n auto dij veur t hoes stopt. Der klapt n portier en n kovverdeksel. Deur t toemelroam aan veurkaant zigt e zien vraauw aankommen over toenpad mit aarms vol tazzen en pakkeroazie. Hai rovvelt trappen omdeel en nog veur der aanbeld wordt dut e deur open en let heur der ien.
“Hè, hè … Dat was was mie n haile skripsie. Het wás toch drok, wat n volk ien Stad. Ik kon auto ook naargens kwiet worden. En der is hoast niks meer te kriegen.” n Roar contrast mit wat ze nou apmoal ien aarms het, denkt e bie homzulf. Hai dut deur weer dicht en helpt heur mit tazzen en puten.
“Gelukkeg dastoe der weer bis”, zegt e. “t Was toch zo stil ien hoes. Ik bin der nog nait aan wend heur. Kom der mor gaauw ien din moak ik n lekker kopke thee veur die.”
“Doe mos die der wat overhènzetten man”, zegt zien vraauw. “Blifs der te laank ien hangen. Wie binnen nou mit ons baaidend heur en nou goan we der wat moois van moaken.” Ze trekt heur mantel oet, schopt schounen onder toavel en nuzzelt heur ien grode stoul. “Geef mie traauwens mor wat aans, n lekker glaske wien of zo. Ik heb t nou wel had. Vanoavend pak ik ales wel oet. Wie hebben ale tied aan ons zulf ja.” Ze goan gezelleg tegen nkander over zitten en steken lichtjes ien kerstboom aan en wat keerskes. Din gaait tillefoon. Oldste dochter meldt heur mit de vroag of pa en moe ook wat hebben mit kerstdoagen. “Nee, heur. Wie hebben t riek nou allenneg”, zegt zien vraauw. “Wie hébben niks en wíllen ook niks. Wie vieren kerst mit ons baaidend en dat doun we veur t eerst dit joar, nou joe apmoal te hoes oet binnen. Dat liekt ons hail mooi tou.” “Mor wat ongezélleg! Dat vien ik ja zo zieleg veur joe. Doar vien ik niks aan heur. Is t goud as wie eerste kerstdag bie joe kommen n kop kovvie hoalen? En wie willen ook wel blieven te eten heur, as dat gain probleem geft.” “Aline, ik vien t prachteg dat joe zo om ons denken. Mor wie kinnen ons hail best redden mit dizze doagen. En dat vien we ook nog ais hail mooi. En eh …. wie bennen ook nait zieleg!” “Nou, mor wie kommen toch, ik vien t zo sneu veur joe, haile kerstdoagen allenneg. Ie hebben toch wel wat ien hoes hoald? En aans nemen wie wel wat lekkers mit.”
Ze het ding nog nait hinlegd of tillefoon gaait alweer. t Lutje wicht oet Amsterdam. Dat feest mit heur kollegoa-studenten gaait ienains nait deur en ze is ook n beetje grieperg ien hoed. Mor netuurlek, zai kin gerust kommen heur. “Joa, mor joe wollen ja geern mit kerst allenneg wezen”, pebaaiert ze nog. “Dat is ook zo,” zegt zien vraauw, “mor deur staait aaltied open veur kiender, zeker as ain even op verhoal kommen wil.”
“Nou mos toch noagoan”, zegt ze, as ze tillefoon weer hinlegt. “Wie hebben t nog zó tegen Aline en Geert zegd, dat pa en moe heur hail best allain redden kinnen en dat we nait zieleg binnen mit kerstdoagen. Mor, t is nait overkommen dunkt mie. En dat mit t lutje wicht is overmacht, netuurlek. Wat toch roar, dat t net aansom gaait as dat wie geern willen! t Is net of t nait maag. Schenk mie nog mor es ain ien jong. Kerstdoagen allenneg mit ons baaidend, dat kin we eerst wel vergeten!”
As hai glazen vannijs ienschenkt denkt e bie homzulf: Mor ík bin blied dat t lutje wicht nait allenneg is mit kerstdoagen, doar haildaal ien Amsterdam.
Haile mooie kerstdoagen en n goud oetèn.
