n Wilde slachtpartij!

Wilm en Grait, n oerdegelk en zuneg stel, mit n aigen hoeske aan raande van Scheemde zaten wat versuft bie d holtkachel kovvie te drinken. “k Heb slecht sloapen”, zee Grait. “Doe wilst mit kaarst kalkounen in pot, moar wel mout dij slachten?”
“Ik nait”, schrok Wilm dij van zokzulf wel wos hou omhandeg as e was. Op toene, joa. Moar n hoane kon e nog nait doodmoaken, loat stoan n kalkoun! “Andrais dut dat al joaren, vroag dij ais”.

“Dat ken. k Zel hom vroagen. Mor vandoage wordt dat nait. k Heb nog n bulde waark. Waske ligt der nog en k mout t eten nog kloarmoaken. As t doe nou de mous ais stroepen gaaist, den scheelt mie dat weer n beetje. Mörn goa k den wel noar Andrais. t Mout ook wezen, want mit n dag of wat is t al Kaarst en zai mouten ja ook nog n tiedje in t wotter…”.
“Dou was t zegst, den logst nait”, zee Wilm en muik zok op om mous te stroepen.

Aanderdoags sprong Grait op fietse en ging noar Andrais.
“Moi, moust es heurn…”, begon ze verwilderd.
“Man, wat bist ja wild”, zee Andrais zien vraauw Haarmke. “Goa eerst ais zitten, den schenk ik die kovvie in en kist doe dien aai kwiet”.

Grait lusterde nait. In heur kop spookten de kalkounen.
Zai nam n slok kovvie en spijde t sikkom oet… “Mens, wat is dat ja waarm!”, ruip ze verschrikt.
“k Heb t ook ja net inschonken, wat mekaaiert die wel nait! Wor doch ais kaalm! Hier, eerst nog n sigaretje, den komst wat tot t schandoal.”

n Stief ketaartje loater vruig Andrais wat ze op heur lever haar.
“k Zit mit dij verrekte kalkounen. Wilm het ze goud vetmest, doar ligt t nait aan, mor k wait mie gain road hou of k ze slachten mout!”
“Och mens, is dat t aal? Dat dou k al joaren. As je t waiten, het t niks om hakken… Wanneer mou t weden? Den kom k wel even.”

“As t ken mörn, den ken k boudel op tied aan zied moaken. Zai mouten ja ook nog n tiedje in t wotter!”
“Mörn kin k nait, den mout ik eerappels sortaaiern n bie bruier Lammert. Wonsdag heb k wel tied, den kom k tegen n uur of tiene..?”
“Dat is goud, ken k doar op reken?”
“Tuurlek, moak die mor nait zo drok, t komt aal goud. En kiek oet bie t pad, t is oareg drok!”
“Moi”
“Moi, tot wonsdag!”

Wonsdagsmörns. “Doar komt e aan”, zee Wilm. Hai het n emmer bie zok, wil zeker ook n beetje mit hebben…?”
“Hest ja n emmer bie die?” was Wilm nijschiereg. “En der is n loch in den Eimer.” zee e gnivvelnd dou e zag, dat der n gat van zo’n zeuven sentimeter in bodem zat.
“Joa, dij mou k broeken bie t slachten! Wils t ook nog n poar op t hok hollen, of gaait de rest in t vraiskiste?”
“Nee, wie willen geern alles in ainmoal aan zied, den bennen wie der ja oaf.” antwoorde Wilm hoasteg bie de gedachte; as t nait lokt…

t Vangen was makkelk. Wilm haar t hok nait te roem. Der mos ja gewicht op wollen zai der wat aan hebben.
“Dat bennen besten.”
“Mout ook, den heb je der laanger wat aan”.

“Nou dou ik de eerste en den nemst doe t van mie over…” zee Andrais en ging striedewiets over t kalkoun stoan.
“Ik”, ruip Wim verschrikt, “Grait zels t bedouln!”
“Ook goud”

De kop van t daaier, dij orreg tekeer ging huil e mit baide handen vast. “Nou d emmer over kop.”
t Gat was net groot genogt om kop en d haals der deur te hoalen. As n echte chirurg gaf e zien commando’s. “t Mes!”
Wilm langde hom n groot, schaarp mes tou en mit ain hoal har Andrais t kloart. “Wat heb k zegd: n kind ken de was doun! Nou doe” en langde Grait t mes tou.

Grait, deurgoans in dit soort dingen wat konsekwenter as Wilm haar der toch wel wat muite mit. Mor ja, as zai t nait dee, zol ze aait oafhankelk wezen van n aander en dat noeit!
Zai sluig t bain over t kalkoun en was der kloar veur. “d Emmer” dee ze Andrais noa.
Wilm langde hom aan en Grait stak baide aarms oet om hom over te nemen…
Mis! Ondanks heur gewicht, zag de kalkoun kans om t op n loop te zetten!
Mit Grait nog op rogge stoof e over t laand!

Wilm en Andrais eerst schrikkend, kon t lachen nait loaten…
Wat n gezicht! As n cowboy stoof ze over en deur t swaarde laand, dat Wilm net winterkloar haar.
t Lief dee heur zeer van t laachen!

Graitje stuiterde der op n duur òf en lag plat op t lief in de blubber.
Kalkoun stoof over t sloot en kon n zetje genieten van zien vrijhaid.
Foeternd en voel as de nacht kwam Grait aanlopen.
“Wasblik!” was veur dat moment heur leste commando…

Wilm het soamen mit Andrais t karwai oafmoakt.
Ook de oetnaaide kalkoun ontkwam der nait aan.
Aanderdoags hebben ze hom mit veul muite te pakken kregen en mos hai der net as zien ‘hoesgenoten’ toch nog an leuven.

Grait en Wilm hebben noeit gain kalkounen meer op t hok had.
Zulf slachten? Noeit van mien levensdoagen weer!
En aait n aander lasteg wezen was veur heur ook gain optie!

(dit is n woar gebeurd verhoal, moar noamen bennen vanzulfs wiezegd!)