n Proatje bie de viever
Mit haanden in schoot zit de man, verzonken in zien gedachten, veur zok uut te kieken. Langzoam gaait de zunne onder. Op t rimpelloze wotter van de viever loaten eenden en zwoanen zok kaalm drieven.
Noast hom op t baankje ligt n grode plestik pude mit de noam derop van n bekende supermaart. Hai fietst hom tegemuide zunder gaang op d’kedde. t Is n lije zotterdagoavend in t midden van augustes. Deur d’aanholdende dreugte geft de netuur n haarstachtege kiek. Takken hangen willoos dele en t vrizze gruin het hier en doar al plek moakt veur t geel en t broen van de moanden van òfstaarven en van wènsteghaid. Hai begroet d’onbekende mit: ‘Moi.’
De baankzitter in zien blaauwwidde blokkiesoverhemd mit körde maauwen, keert zien gezichte noar hom tou: ‘Moi! Even aan de rit?’
Zol dizze persoon verlegen zitten om n proatje? Hai antwoordt van: ‘Joa. t Is mooi weer om n èndje fietsen te goan, hè.’ Hai remt of en mit fietse aan d’haand blift e bie hom stoan.
De man zet zien pude op d’grond hèn en slagt mit vlakke haand op t stee van t baankje rechts van hom:
‘Kom der mor bie zitten, zol k zeggen.’
Hai zet fietse op staander en gaait noast hom zitten. De man het n somber gezichte, vaalt hom op. Hai schat hom op n joar of zesteg. Zulf is e wat older. Zai hebben t over t klimoat dat in hoog tempo veraandert. As ze uutproat binnen zitten ze n zetje zwiegzoam noast nkaander.
Den zegt de man mistroosteg: ‘Hier zat ik ook voak mit mien vraauw.’
O, wai, oppazen mit dien antwoord, wait de fietser. ‘Joa? Is dat laank leden?’
‘Nee. Nait zo laank.’
Meschien herinnert de baankzitter zok t pienlek verlais en tovert hai beelden van vrouger veur n dag. ’t Levent gaait haard, hè,’ zegt e den mor.
‘Inderdoad,’ is t antwoord. ‘Des te older dast wordst des te vlugger gaait de tied veurbie. En wie kinnen de tied nait tegenholden, al zol ik dat soms wel hail groag willen. Aiglieks bin k der stiekom tussenuut naaid,’ bekent de man in zien zummers blokkiesoverhemd. ‘Wie hebben vanoavend verjoardagsverziede. Vraauw is alles aan t kloarzetten. Bie dit waark kin ze mie nait bruken. Ik zol heur toch mor veur de vouten lopen. En den draait t weer uut op roezie. Ik ken heur. Heb k gain belang bie vanoavend.
Doarom bin k op mien dooie gemak hierhèn lopen, noar de viever tou. Hest doe n vraauw?’
‘Ik woon allain,’ vertelt e. Enkelde menuten verstrieken in stilleghaid. De man zucht daip. ‘Kom,’ zegt e. As e stoan gaait pakt e zien gele plestik pude van d’grond of. ‘Meschien vaalt t wel tou vanoavend en moak ik mie dik om niks.’ Hai lopt vot en zegt: ‘Nog n prettege oavend, hè.’
’t Zulfde,’ geft hai hom mit. Den zet e zien fietse van staander of en hai ridt weerom noar zien huus tou. Hai verheugt zok op de roman dij kloarligt om lezen te worden. Op zien bluesmeziekje verheugt e zok, en op zien glas rooie wien.
