n Nust van wonder en geweld

Vanwegens t sprille mörnlicht en kille, ondertied optrekkende mistflaren, worden, in t roege raait bestopt, twij honden wakker. Zai liggen in nkander strengeld op n inter-de-twinter optrokken leger van old knakde schimmele raait en graspollen mit doaronder n tontege plestieken lochtbère. In t gehail liekt t wel n groot mishottjede vogelnust. Op zuk is dizze sompege stee veur dizze aarme daaiern middelkerwies vaaileg bleken. Dat zel wel aans worden as ain bui d aander jagt in ankomnde haarstmoanden. t Din opwèllende woater zel t haile kakkie wel kabbenaaiern. Hou komen in vredesnoam twij schienboarliek nuvere honden, zo ainzoam terecht aan n oetsturven woaterkaant van t Schildmeer?

Heur ainege vrunden, de minsken, hebben hier vannijs gain bliek geven van heur meer verstandelke vermogens. Zai hebben dizze aarme stumpers lak en vlak in steek loaten. Òfdankt as n poar olle schounen. Hou is dat meugelk?

‘Ik wil n rubberboot! Nou, votdoadelk! Net zo ain as Kareltje! Kin ik ook lekker op t meer voaren. t Is nou toch zummer en vekaansie?’ Jantje broekt even zien soksesfermule en stampvout ter lusteg op lös. Zien kop wordt aal roder en hai gilpt: ‘Ik mag ook noeit wat. Ik goa nait weer bie dij röt-Kareltje in de boot! Ik wil mien aigen boot!’
‘Doe krigst hier gain rubberboot, Jantje,’ zegt moeke. ‘Dij krengen binnen, as je ze opvollen, loodswoar en nemen ja veuls te veul roemte in beslag in auto. Wie hebben ja al zoveul pakkelarrie bie ons en boetendes, dien hond is ter ook ja nog. Dij kin doch nait achter auto aanrunnen as wie weer noar hoes tou goan? Wie mozzen dat daaier ja zo neudeg liek veur vekaansie veur die aanschavven. Ik heb die nog woarschaauwd, mor nee, Jantje mos en zol n hond mit in tìnt.’
Moeke prat (preekt) bliekboar mit n tè zaachte beduzzelde stim. Zai kin heur aigen vlaais en bloud, héur Jantje, dus nog nait.
Dij blert nog, veurdat hai zuk verbilderd op grond mietern let: ‘Ik wil dij röthond nait meer. Ik wil allinneg nog n rubberboot en niks aans! Dat vin ik pas vet!’ En zo het Jantje zien rubberboot òfdwongen. Zulfs n nog grotere as dij van Kareltje. Pabbe kin der ook ja in. Wat wil je nou nog meer? Vive la vacance modernement! Elkenain is nou weer gelokkeg …

Waf, waf, waf.
‘Nou mouten ie dij hond ains as n gek achter dij auto aanrunnen zain, pabbe. Hai denkt wis dat hai hom inhoalen kin. Heukel.’ Henkie speert kopschuddend tegen zien pa, Dij is in auto zitten bleven, terwiel zien zeuntje t magneetkoartje in glieve van slagboom steken mag.
‘Joa, schait nou mor op mit dij poal. Ol zoes! Honden heuren nait op n camping. Aal dat stront! Lewaaischoppers!’ Pa zien verniende kop verdwient weer in auto. Roodwidde poal stoekt omhoog en bolide schut hoelend, stoef langs zien zeuntje camping op. ‘Stapst nou nog in of nait? Flapperd’, brolt hai tegen zien laif zeuntje van tien.
Henkie smit t plestieken koartje gerezelvaaierd noar binnen. Runt doarnoa zunder boe of ba, as n dolle man, schuun over parkeerploats, terogge noar weg tou. Hail in wiedte zugt e d’hond laangs kaant van weg in t gras liggen. Toun hai dichterbie kwam begon t aarme daaier te piepen en te hiemen. Jonkje is baang dat hond d auto inhoald het en doarbie wat betaisterd is. ‘Stil mor, stil mor, hur.’ Henkie het thoes noeit hondjekunde opdoan en handelt enkeld vanoet zien automoatische piloot.
Piep, piep. t Daaier let zuk wat betasten en komt weer wat in beklief.
t Jonkje zugt gain nuimenswoardege beschoadegingen. Allinneg aan ain van de sprille widde voutjes zugt e wat bloud. Noa wat scharmantjen aan haalsbaand vuilt hai n rond kopern ploatje. ‘Boris’, leest e haardop. ‘Kom mor Boris hur. Laiverdje. Boris, kom!’ Noa wat drukken en vrieven sjoeksjakt t liedzoam daaiertje op t leste achter hom aan. Terogge noar kampeerploats tou. ‘Och, och, wat is e doch n knap jonkje,’ Glaai langhoareg swaart en hail opvaleg, vaaier widde voutjes. Doe liekst wel n danseres’ slijert Henkie. ‘Braaf, braaf.’ Piep, piep.
t Vintje aait hom nog mor ais n moal. Even loater kriewelt n ieskolde neus tegen zien kuten.
Bie slagboom staait Henkie zien pa hom op te wachten. Zien plotsege gespierde aarms tot elbogen tou in n koakelbonde körde bahamaboksem. ‘Wat spoukst doch aal oet, vent? Zel ik die ains n lebabbel verkopen, snötkoker?
Zien Henkie is heurende doof. Boris kikt hoopvol noar de vlaaisbaarg boven hom. ‘Kiek pabbe, hier is dij hond dij achter dij auto aanrunde. Wat n nuver baistje, hè? Dij drij pokkenspetretten, dij vanmörgen opbroken hebben hier op camping, hebben hom volgens mie in de steek loaten. As zai nait weeromme komen holden wie hom pabbe, hè? Ik vin t zo’n zielepoot. Hai is zó laif. Hai holt ook van mie, want hai het mien bainen òfslikt. Pa? Pabbe?’
Pa kikt mit n blaisterge kop noar minderman. ‘O, denkt meneer d’onwieze dat? Nou mot onze bloudaigen Florence Nightingale hom eerlieks redden van n wizze dood? Nou bruier, as t doe zo neudeg bie dij stronthond wezen wilst din donderst mor op. Din kinst die snachts boeten lekker waarmen aan dij loezeboal. t Zol mie mooi tou wezen. Ik loat ons kostboare chalet nait verhennewaaiern deur zo n teringbaist. Hol mor wat meer van dien pa en moeke. Dat is hail wat beter en gezonder veur die. Kom op … veur mie aan en gain gesjank meer!’ Hai gript de aarg tegenstroekelnde Henkie stief bie d’aarm en drukt hom richten kampeerploats.
Boris blift twievelnd stoan onder sloetboom. d’Oren stief plat tegen zien mooi, swaart kopke. Piep, piep.
Oh, doar komt alweer n aander auto aanrieden. Tuut, tuut! Votwezen hier.
t Aarme daaier sjoeksjakt letterliek as n sloagen hond, mit doeknekt kopke en steert tussen bainen, noar t gesinterd diekje bie laangs t meer. Op dizze onelegante menaaier verswindt hai eerst oet beeld.

(wordt vervolgd)