n Haaibaai van n opoe…
Opoe Tjaddens, n tachtegplusser oet Kloosterholt haar net weer n joar heur riebewies verlengd kregen.
t Joar der veur was heur man overleden en omdat e n schiere levensverzekern haar, kon zai zok verploatsen in n spiksplinternije Ford Mondeo.
n Roeme vaardeurs, mit n grode kovver, woaras je veul in kwiet konden.
Dou heur man nog leefde, haren ze genogt aan n Golfke zee e, waitend dat moeke geern mit t knipke rammeln mog en maisttieds meer mit nam den ze neudeg haar…
Zai mos zok aait inhollen omdat t autochie nait veul baargroemte haar.
Ja, en wat dou je den as je endelk allaind boas bennen en t geld der wel veur is…?
Op n zotterdag stoof ze deur de dreven onderweegs noar Leer in Duutsland. t Was zogehaiten n laange zotterdag en den ken je bie d overburen ook noa de middag nog trechte.
Gang zat der goud in. Zoveul te vrouger in Leer, zoveul te beter.
Winkels zat om der weer ais goud tegenaan te goan…
In Bennerwol op Rederweg, woaras je zeuventeg maggen, was t roak!
‘t Zel toch weer nait zo wezen he’, schrok ze dou ze in achteroetkiekspaigel keek.
n Gruine Volvo zat al n zetje achter heur en zai wos, dat plietsie voak in dat soort auto’s snelhaidscontroles huil.
Joa, verdorie: n stoptaiken. Auto mos op t parkeerploatse en n luttje Blauwhemke beduudde dat ze deure open doun mos.
“Mevrouw, Uw rijbewijs graag”, zee e vrundelk.
“Heb k nait, ook nog nooit had”
“Oh? Mag ik dan Uw kentekenbewijs?”
“Heb k ook nait! k Heb dizze auto net stolen. Aigenoar ligt achter in kovver, Kiek moar ais…”
t Luttje plietsiemannechie schrok nuuver. Zien hazzens kon je kroaken heuren.
‘Geen rijbewijs, geen kenteken en een man in de koffer…?’
Hier is meer aan de hand! En hai vruig via zien mobilefoon om assistentie.
Binnen n mum van tied haar t olske vief auto’s van de Hermandad om zok tou en zag ze dat drij van de acht agenten een revolver in d haand haren!
Ditmoal was t n boom van n kerel dij heur vruig: “Mevrouw Uw rijbewijs!”
Laank nait zo vrundelk as zien luttje kameroad…
“Joa heur, asjeblieft”, was heur antwoord.
“Enne… Heeft U misschien ook Uw kentekenbewijs?”
“Joa, moar noatuurlijk”, zee ze en langde ook dat pepiertje tou.
“U bent de mevrouw Tjaddens, die op beide papieren vermeld staat?”
“Inderdoad, ie kennen goud lesen!”
“Wat zegt U?” vruig de reus, die kennelk nait oet dizze regionen oafkomsteg was.
“Loat moar”, schrok ze.
“Mag ik nog even in de koffer kijken?”
“Moar gerust heur, k heb veur gain aine gehaimen.” kraaide ze vannijs.
Noadat e zok der van verzekerd haar, dat der gain kerel in lag, vruig e:
“Hoe kan het, mevrouw, dat mijn collega vertelt dat U geen rijbewijs heeft en geen kenteken en… geen e…?”
“Dat wait ik nait, dat mout je hom zulf vroagen… Hai zel wel wat in waare wezen? Straks zeg de ook nog da’k te haard reden heb vast?”
“Mevrouw, U kunt gaan. Sorry voor het misverstand en een goede reis verder!”
“Dank je, t zel wel lukken”, mompelde t olske en mit n grode grijns op heur gezichte trapte ze t gaspedoal weer in.
“Honderd Euro verdaint!”, zee ze bie zokzulf. “Dizze dag ken nait meer stok!”
Onderweegs n ploatje van Andre Rieu in de ceedeespeuler frommelnd ging ze haard mitzingend de grup over. Op noar Leer!
