n Groot wonder

Rika’s zeun Albert en zien Gezina kwamen smoezend binnen. Onverwachts. Mainsstied belde ain van baaiden wel even om te vroagen of t heur oetkwam, mor dit keer stonden ze zomoar op vlouer.
Gezina haar blöskes op wangen en Albert wreef zok mor aal in handen.
“Goa zitten, jongens”, zee Rika, “ik goa joe kovvie moaken”.
Hier was wat loos, docht Rika dou ze kovvie in filter dee. Haren ze zok n aander hoes kocht? Haar ain van baaiden aander waark kregen? Rika was in n ommezwaai weer terug in koamer.

“Wie motten joe wat vertellen”, begon Albert en hai kleurde der bie.
Rika schoof noar punt van stoul.
“Joe worden opa en oma!”.
Rika gierde t oet en vloog Albert om haals. “Och, wat vind ik dat mooi! Wat vind ik dát mooi! Ik bin zo bliede. Ik bin zó bliede!!”.

t Duurde even veur Rika weer kaalm was. “Ik goa kieken of we aal kovvie hebben”.
Gezina luip mit heur mit noar keuken. “Och mien laiverd”, zee Rika en zie knovvelde heur schoondochter stief. “Hou is t mit die? Vuilst die n beetje schier of bist mor aal misselk? Wolst wel kovvie hebben? Ik mok die zo n kopke thee e?!”.
“Nee, moeke”, zee Gezina.”Dou mie mor gewoon kovvie. Ik vuil mie heul best. Aal die spaaierij heb k aal had. Mor ik wol joe wat vroagen. Wol je mit mie mit noar vroedvraauw? Ik mot aander week veur eerste keer!”.
Rika vuil stil. Dit was n heule biezundere vroag. Gezina haar noamelk geen moeke meer. Wat zol ze heur moeke vreselk missen nou ze zulf mamme wur. “Joa”, zee Rika en keek Gezina daip in oogen, “ik goa heul groag mit die mit”.
Baaide vraauwlu knovvelden mekoar asof ze n gehaaim verbond sloten haren.

t Was n wonder. n Groot wonder. Rika haar t zulf twijmoal mitmoaken maggen. En hier zat ze din mit Albert en heur schoondochter in wachtkoamer bie vroedvraauw. Rika keek noar de twij vraauwen dij ok zaten te wachten. Aan dij aine was nog niks te zain, mor dij aandere haar n flinke toeter. Dat kon noeit laank meer duren, docht Rika.
Vraauwlu luipen oaf en aan. Koamer in, koamer oet. Dit was een vraauwenwereld. Dat was vrouger wel aanders west. Hoesarts haar Rika holpen baaide kinder op de wereld te zetten. Mannen mossen zok der aigenlieks nait mit bemuien, vond Rika. Hou konden mannen nou invuilen hou t is om…
Gezina gaf Rika n por. “Wie binnen aan beurt, moeke!”, zee ze en luip n jong wicht achternoa n koamertje in.
Ze was vroedvraauw en heul belangstellend noar Gezina tou. Zie vruig heur t hemd van t lief. Over zaiktes in de femilie, hou t mit Gezina ging. Dat haar hoesarts vrouger noeit aan Rika vroagt. Dat was wegen, blouddruk en wegwezen. Je haren gain idee had wat t er nou aigenlieks mit joe gebeurde.

Dou vroedvraauw oetvroagt was mog Gezina op onderzuikstoavel liggen goan. Vroedvraauw beknovvelde Gezinas buuk en pakte n apperoatje. Zie gleerde der wat op wat op deurzichteg snöt leek. t Kwam oet n flèske dus Rika docht dat t wel vertraauwd was.
Gezina keek ingespannen noar Albert. Opains heurde ze n luud: Pok-pok-pok-pok!.
“Wat is dát din”, zee Rika. Even docht ze dat vroedvraauw apperatuur meleur haar.
“Dat is het hartje van de baby”, zee vroedvraauw en Rikas oogen wuren groot.
“Wat gaait dat ja haard! Is dat wel goud?” en zie kon heur tong wel oafbieten dat ze t vroagt haar woar Gezina en Albert zo biewaren.
“Dat is uitstekend!”, zee vroedvraauw.
Albert huilp Gezina van toavel oaf en zie moggen weer zitten goan. Vroegvraauw nam Gezinas blouddruk op en zie mos op weegschoal stoan goan.
“Allemaal prima! Je mag vanaf nu gaan groeien!”, zee ze tegen Gezina.
Albert en Gezina zaten te stroalen. Rika vuilde zich zó trost. Toun ze weer toes was en Geert noar voetballen gingen, drong t opains tot heur deur.

Oma! Zie wur oma!

De volgende keer dat Gezina en Rika bie vroedvraauw wèst waren haar ze zegt dat Gezina een echo mokken loaten kon. Rika mog weer mit. In t duuster zaten ze noar n zwaart schaarm te kieken. Juffraauw dij echo mokken ging, dee snöt dit moal op Gezinas buuk en drukte t apperoatje der op. t Was meroakels, mor vrijwel direct verscheen der n leutje pòtje op televizie! Rika wis nait wat ze zag. Dit kind was al hailendaal kompleet. Rika haar altied docht dat aarms en bainen pas op t ìnde der aankwamen. En keek dij leutje sprutter toch ais bewegen!

t Was n wonder! n Groot wonder!

“Moeke! t Is zovèr!”, haar Albert zegt dou e om vief uur smiddaogs bie heur op deel ston haar. Zie haren mekoar n ogenblikje aankeken.
“Ik pak mien tas”, zee Rika en vòt was ze.

Gezina haar der aal flink tegen poezen motten om van koamer in auto te komen.
“Duurt nou nait laank meer, laiverd!”, haar Rika tegen heur zegt. Mor as der ain gain kiek op had haar, was Rika t wel.

Rika zat allain op gaang in zaikenhoes. Wachten duurde laank. Zie haar zok al twijmoal kovvie van beneden holt, moar duufde nou oast nait meer vòt. Zie mos ok plazzen.
“Wachten duurt lang he?”, zee n vroleke verpleegster dij deur gaang luip.
“Ik mot aigenlieks heul neudeg plazzen. Wol je mie direct roupen as t over is mit potje?”.
“Natuurlijk, mevrouw! Gaat u maar hoor!”.
Rika was nog noeit zo gaauw op wc west. Der was in tied niks gebeurd. Rika haar zok n bekertje wotter mitnoamen. Van aal die kovvie kreeg je allain mor meer döst. Wat wast n gehaister west toun Rikas kinder geboren wurren.
Mit Albert was Rika n nuver zetje bezig west. Hoesarts haar doar mor wat aan t voutenènd ston te kieken terwiel ze t zo stoer had haar. ‘Ik kom over twij uurtjes wel weer, Rika’, haar e zegt. Over twíj uur!! Zie haar hom wel vergraimen kint.
Mor veur Katrien was dokter oast te loat komen, zo gaauw was dat goan. Mannen mossen zich der nait mit bemuien, bedocht Rika nog n moal.

Dou vloog deur open. Albert. “t Is der!!”, zee e en Rika zag grote swaitvlekken op Alberts bezoentje. “Kom gaauw, moeke. Potje wordt wossen!”.
Och, wat wast n leutje iepenkriet. Gezina haar t leutje ding bie zok liggen. “Most ais kieken, moeke”, zee ze en luit potje aan Rika zain.
Rika kon aal niks zeggen. Ain van verpleegsters nam potje op aarm en nam t mit noar t aanrecht. Om te wassen docht Rika, mor t malle mìns begon aan potje te trekken en te doun. Zie wol zölfs pebaaiern of leutje lopen kon!
Doar is t toch nog veul te vroug veur, docht Rika. Ok haar ze t kind oast vallen loaten en net doan of dat der bie heurde. Roar dat Gezina en Albert der niks van zegt haren… Dou wur potje wossen en aanklèd.
Och, wat lag t tevreden bie Albert op aarm. t Haar oogkes zölfs een beetje open.
“Kiek ais”, zee Albert en drukte potje veurzichteg bie Rika op aarm. “Goud vastholden e!”.
“Joa, joa”, zee Rika en drukte potje tegen zok aan. “Och, kiek nou toch! t Is net ons Albert!”, jammerde Rika.
Oet kroambèr kwam de heldere stem van Gezina: “t Is een wichtje e!”.