n Goud ende

Zai kwam op verziede, elke dag mor weer;
bie heur voader, heur ol heer.
En hou zai ook heur best dee elke keer;
hai kon zien aigen dochter nait meer.

Vrouger n kerel, man en voader as gainain.
n Waarker, deurzetter en onverwoestboar as granietstain.
Mor moeke kwam oet tied en hai vuilde zok dou slim allain.
En mit de tied dou wuir e in doun en loaten weer klain.

Voak vruig zai zok òf: hou laank gaait dit duren,
ook al haar d’ol man nog wel zien kuren.
Nee, din zat hai nait leeg veur zok oet deur t roam te turen;
din was t lagen en legde hai elk en ain in de luren.

As zai weer vot gong, het ze voak schraiwd,
want elke keer dee t zeer, t òfschaid.
“Zien kind …”, as n older dat nait meer wait,
och joe begriepen meschain hou of dat gaait.

Nou het hai veur aaltied zien ogen dicht.
Tevree en vredeg stroalt zien gezicht.
En doarin, hou bedruifd zai ook is, zugt zai t licht,
want t lèste wat hai zee: “Doe bist mien laifste wicht!”