n Boske Bloumen

t Luip aal tegen zes uur, dou Meneer van Dieken aan mien deurpost klopde en vruig of hai der wel even in kommen mog. As deur bie mie open staait, betaikent dat, dat elkenain, zunder kloppen, zo binnen lopen kin. Mor men het n netuurleke beschoaven om ook bie n openstoande deur toch even te kloppen.
En zo ston doar Meneer van Dieken. Meneer mit n heufdletter, want hai ston op dat Meneer.

Meneer van Dieken woonde aal joaren bie mie in t bejoardenhoes omreden hai t aan t haart haar en zok in zien aigen hoes, noa t overlieden van zien vraauw, nait meer zulfstandeg redden kon en zok dou wat verwoarloosde.

“Ik wol joe n boske bloumen aanlangen”, zee e en dat kwam der wat mistroosteg oet, op n menaaier zoas ik Meneer van Dieken nait kende.
“Woar heb ik dij aan te danken?” was mien reaksie, want ik haar niks biezunders veur hom of n aander doan en as dat wel zo west was, huifde doar niks tegenover te stoan. “Joa…e……kiek….e………”, zee e; en dou wuir t even stil, net of hai aan t overdenken was of t wel vertellen wol woarveur hai langs kwam. Mor noa n körde stilte gong hai wieder mit: “Mag k der wel even bie zitten goan ?”
Netuurlek mog hai dat en omreden ik vuilde dat hai mie wat belangrieks te vertellen haar, dee k deur mor dicht en gong bie hom zitten.
“Woaraan heb ik dij bloumen te danken?” vruig ik, om t gesprek op gaang te brengen. “Joa….e……kiek….e….” zee e weer noa ’n daipe zucht: Ik….eh….ik……eh…….heb sunt kört wat ……e…….wat je nuimen…..e…..verkeerntjederij !” en dou was t net of zien longen hailndaal leegluipen. Doar laifde op ôldere leeftied veur mie gain zunde is, antwoordde ik mit: “Kin k joe doar mit filesetaaiern ?”
“Dat mag !” zee e opgelucht, mor geliek weer n beetje mistroosteg gong hai deur mit: “Wie haren vannommedag om drij uur n oafsproak hier achter in t paark, …….mor ….e…….zai is nait kommen!”
“En nou binnen dij bloumen veur mie ?”, reageerde ik ainegszins verwonnerd. “Nee man….hôl ze toch zulf op joen koamer, of as je dat nait willen, loaten wie ze din hier aargens in ’t gebaauw zetten.” “Nee….!” reageerde Meneer van Dieken subiet. ‘Nee !’ op n menaaier woaras de echte Meneer van Dieken, dij waait wat e wil, in noar veuren kwam.
“Nee en nog ais nee !”, zee e nogmoals. “Wanneer ik dizze bloumen op koamer heb, of as ze hier aargens in t gebaauw stoan, din kiek ik der ieder bod tegenaan en dat herinnert mie deraan dat zai nait kommen is. Nee…….joe nemen ze mit noar hoes, kloar!” Ik kon Meneer van Dieken te goud om tegen te sputtern.
“Hou wieder?”, vruig ik noa dizze bekentenis ainegszins nijsgiereg.
“Wie hebben oafproat elke dinsdag- en vrijdagnommedag in t paark; dus wie wachten mor oaf !”
En mit dat ‘wie wachten mor oaf’’ was oonze konversoatie oaflopen en zunder nog wat te zeggen gong Meneer van Dieken noar zien aigen stee.

Zo gebeurde t dat ik sikkom drij week laank, twijmoal in de week, zunder ain woord der bie, n boske bloumen mit noar hoes kreeg, want elke rais was Meneer van Dieken hoopvol votgoan mor mit n illusie aarmer weer thoeskommen.
“Kinnen joe heur nait ais opbellen ?”, vruig ik de daarde week, want ik was der beetje mit aan.
“Ik wait heur adres en heur tillefoonnummer nait ains”, zee Meneer van Dieken wat aansloagen; “ik wait allain dat zai Geertje van der Loan hait en net as ik goud tachteg is. Mor………wie wachten mor oaf”, waren weer zien woorden en weer zat ik met n boske bloumen.

n Dag of wat loater, dou ik tussen de middag de kraant aan t deurblaodern was, vuil mien oog op n advertensie onder de femilieberichten mit as tekst:

            In stilte ingeslapen 
   Geertruida Maria van de Laan op de gezegende leeftijd van bijna 84 jaar 

De advertensie was ondertaikend deur n executeur-testamentair en verder ston der bie dat de cremoatie aanderdoags om drij uur ploats hebben zol. Ain beltje was voldounde.
Aanderdoags binnen Meneer van Dieken en ik der soamen hìn west. Hai het n mooi boske bloumen op heur kist legd. “Nou het zai toch heur bloumen had !”, zee e dou wie weer noar t tehoes gongen. “Mor wie haren t soamen nog zo gezelleg hebben kìnd, want t gaf weer n doul in t leven ! Mor joa……zo is t leven en t leven gaait deur ! Wie wachten mor oaf !”
Dat is t leste wat ik van Meneer van Dieken heurd heb. Twij doage loater is hai in zien sloap insloapen, zeuventachteg joar ôld. “t Haart was schoon op!”, zee d’hoesdokter. Mien vraauw en ik hebben hom bie t oafschaid n schier boske bloumen mitgeven in zien graf.

Dit verhoaltje het joaren leden de 1e pries kregen bie de Grunneger schriefwedstried in Winschoot.
Ik droag t nog voak veur as ik ais n oavend vullen mout veur verainens. Dit is ain van de sikkom 200 verhoaltjes dij ik heb. Mor ik bìn der beetje zuneg mit, want n aander gaait der nog wel ais mit aan loop. Doarom aaltied mien noam der onder.
As direkteur van ain van de Winschoter verzörgingshoezen (nou 5 joar in de VUT), dee ik elke vrijdagmörn n verhoaltje bie de bewoners. Mainstied waren ze oet doeme zogen, sums zat der n klaain beetje woarhaid in, mor t belangriekste was dat wie even lagen konnen mit mekoar.