n Biezundere Sunterkloas

Johan is haildal gek van José. Wat zol e geern ais mit dat wichtje op stap goan. Snachts dreumt e doar wel ais van. Hai soam mit dat schiere maaidje noar de disko. Mor t is der nog aal nait van kommen, omreden Johan is veuls te verlegen om heur aan te spreken. Zo’n gewone jong kin toch nait zo mor op zo’n schier wichtje afstappen en heur vroagen of ze n oavendje mit hom uut wil.
Netuurlek zel ze hom uutlagen. ‘Mit mie uut?’ zel ze vroagen. ‘En woarom zel ik din mit die uutgoan? Doe bist ja zo’n gewone, verlegen jong. Ik kin wel schierdere jonges kriegen, hur.’
En din zel Johan zuk klaain vuilen, hail klaain. Hai wait ook ja wel dat e nait recht knap is. Hai het ook ja nait zo veul te baiden. Wat mout zo’n mooi wichtje mit n gewone vent dij op t gemaintehuus waarkt en doar ook nog t aldergewoonste waark dut? As e der over noadenkt, krigt e al n rode kop van verlegenhaid.
José is aktiviteitenbegelaaidster in t bejoardenhuus in t dörp, mor ze is zo uut de verte, zo onbenoaderboar. Ze het aaltied van dat moderne goud aan. Körde rokjes en hippe bloeskes. En din dat prachtege laange blonde hoar, dat wel op ziede liekt. Ale jonges uut t dörp en ook dij van dörpen uut de wiede omgeven pebaaiern t mit heur aan te leggen. José vindt dat wel schier en overaal waar zai is, klinkt heur gutege laag. Kiek, dij jonges duren heur tenminsten aanspreken. Dat duurt Johan nait. Hai is veuls te benaauwd, dat e weer zo’n rood gezichte krigt en dat e stuttern gaait.
En wat mout e din wel tegen heur zeggen? Dat e heur zo mooi vindt? Dat e snachts wakker van heur ligt en van heur dreumt? Lagen zel ze. Haard lagen en elk zel naar hom kieken. En din wordt zien gezichte nog roder. Nee, dij òfgang wil e zukzulf bespoaren. Veur hom is de mooie José n verre wens, dij wel nooit uutkomen zeI.
Der is mor aine dij van Johan zien gehaaime laifde wait. Dat is Jolanda, zien buurwichtje, dij ook in t bejoardenhuus waarkt en waar e al sunds de kleuterschoule mit optrekt. Jolanda is n kurendriever. Op n oavend komt ze langs. ‘Moust ais luustern, Johan,’ begunt ze, ‘bie ons in t bejoardenhuus hebben wie binnenkört sunterkloasfeest.’
‘Dat zel wel n mooi feest wezen,’ grapt e, ‘dij lu dij daar wonen, dij binnen aalmoal ja sikkom net zo old as Sunterkloas zulf. Dij leuven daar toch nait meer in?’
‘Netuurlek nait, doe haalfmale, mor doarom maggen ze toch wel sunterkloasfeest vieren?’ reageert Jolanda, ‘En nou heb ik n vroage aan die. Zolst doe doar wel veur sunterkloas speulen willen? Ik zel zulf din wel de rol van Zwaarte Pait op mie nemen.’
Johan is stomverboasd. Hai sunterkloas in t bejoardenhuus? ‘Dat wait k nait, hur,’ sputtert e tegen, ‘zol ik dat wel kinnen?’
‘Netuurlek wel. En doe kinst ook nait nee zeggen, omreden ik heb ons aktiviteitenbegelaaidster José Smits al beloofd dat ik wel veur n schiere Sunterkloas zörgen zeI.’ Johan vuilt zien gezichte al weer waarm en rood worden.
‘Zugst wel, dast t wel schier vindst,’ revelt Jolanda wieder, ‘kleurst ter ja van. Zeg nou mor gauw ‘joa” din heb ik mien plicht doan.’
‘Wanneer is t?’ wil Johan waiten in de hoop dat e din al wat te doun het.
‘Op zotterdag vaar dezember,’ vertelt Jolanda, ‘en kinst ter nou al nait meer onderuut. Moi!’ En din is ze vot. Johan blift verbaldereerd achter.

Dij zotterdagnommedag staait e al vrougtiedeg in t bejoardenhuus. De zenen zitten hom bovenaan in d’haals. ‘Ik bin sunterkloas,’ stoamelt e tegen de juvvraauw achter de resepsie.

Dij belt. En din komt even loater José deraan.
‘Moi Johan, schier dast ons helpen wilst. De bewoners verheugen zuk ja zo op de komst van Sunterkloas,’ zegt ze mit n bliede laag, ‘Loop mor even mit din zeI k die bie ons grimeur brengen.’ Naast heur lopt Johan deur t gebaauw.
‘Ik heb die wel ais zain in de disko,’ kwedelt José, ‘mor wie hebben nog nooit mit mekoar proat, wel? Kiek hier moust wezen.” Ze dut n deure open en Johan gaait veur heur aan naar binnen. ‘Dit is Jan van der Hoop, ons grimeur en dit is Jolanda, mor dij kinst wel al.’ Din verdwient ze weer.
Tegen kwart veur drije zit Johan as n eerliekse, stoatege Sunterkloas in t pak. Jolanda lopt mit n zwaarde kop om hom tou te diedeldaantjen.
‘Sunterklaasje kom maar binnen mit joen knecht’, heuren ze inains vanuut de rekreoatsiezoal.
‘Ie mouten hin,’ zegt Jan.
Stoateg, trillend van de zenen, lopen Sunterkloas en zien Zwaarte Pait in de richten van t gezang. In de deure staait José. Zai langt hom n haand en begelaaidt hom naar de grode burostoule op radjes uut de direkteurskoamer, dij nou dainst dut as ‘troon’.
Johan hoalt daip oadem en vertelt de minsen dat e bliede is, dat ze aalmoal zo goud oppaast hebben. De lu in d’zoal mouten lagen. ‘Sunterkloas,’ heurt e din José zeggen, ‘ik heb hier n liestke van lu, dij geern even wat veur joe doun willen en woar ie aiglieks even mit proaten mouten.’
Johan kikt t liestke deur. Meneer Joapengoa dut aaltied de bosschoppen veur mevraauw Prins, dij nait zo goud op bainen is. Juvvraauw De Wit gaait, as t mooi weer is, aaltied mit mevraauw Hensen, dij in n kartje zit, wandeln. En zo komen der n haile riege aan de beurt.
t Is biezunder gezelleg en tussendeur is der thee mit sunterkloaskoekjes en loater op de nommedag kriegen de minsen ook nog n borreltje mit n stukje keze of worst.
Johan speult op n veurbeeldege wieze veur Sunterkloas en Jolanda, dij ale minsen ja goud kin, dut niks as maaljoagen. t Is biezunder gezelleg!
En din komt meneer Kraster noar veuren. Hai is de veurzitter van de bewoonderskemizzie.
‘Sunterkloas,’ zegt e en laagt, ‘ik wil joe bedaanken veur dat je hier vanommedag bie ons wazzen. Ie binnen din wel n olle man, mor ik dink dat wie joe der toch nog n groot plezaaier mit doun, as ons aktiviteitenbegelaaidster José joe veur aal joen muite n dikke smok geven komt.’ De kleur vlogt Johan al weer over t gezichte, mor dat kin gainaine zain, d’Haile zoal klapt in d’handen en din komt José n beetje schuchtern naar veuren. Hail dicht komt heur mooie gezichie nou bie Johan. Heur lipkes toeten zuk om Sunterkloas n lutje doetje op de waange te geven.
Mor din barst ler wat lös in Johan. Hai verget haildal waarom of e hier is en woarom dit aalmoal gebeurt. Hai kin zuk nait meer bedappern. Hai gript t wichtje om d’haals en bakt heur n smok liek op de mooie rode lipkes. José wait ook even nait wat heur overkomt en schrikt zuk zowat dood. Daardeur verlust ze heur evenwicht en vaalt met n beste gang op Johan zien schoot en din … ridt de stoule n lutje stokje achteruut en vaalt ze mit Sunterkloas en aal achterover en daar liggen ze din. De mieter is òfvalen en de board zit ook aargens waar ze nait heuren.
De lu in t zoal liggen krom van t lagen.
‘Gedroag joe n beetje, Sunterkloas,’ ropt aine.
‘Dij lust nog wel n gruin bladje,’ bölkt n aander.
Johan kraabt verlegen overènde en José gaait ook weer staan. Verlegen lagend kieken ze de zoal in en din baint Sunterkloas mit n beste gang de zoal uut. t Volk blieft lagend achter. Zo’n mooie vertonen hebben ze ja nog nooit zain.

In de klaidkoamer komt Johan weer bie zien posetieven. Wat het e nou wel doan? t Haile sunterkloasfeest van dij lu bedurven?
José kikt om d’houke van de deure. ‘n Mooie toustand nait?’ vragt ze lagend, ‘Woarom deest dat?’ Johan hoalt de scholders op. ‘Doe kwamst zo dichtebie en ik wol dat ja zo geern,’ stuttert e. ‘Ik bin ja al zo’n zet gek op die, mor ik dus die ja nooit vroagen.’
‘Dat wis ik allaank,’ laagt José, ‘dat haar Jolanda mie verteld. Doarom hebben wie mit zien baaiden bedocht dast doe hier veur Sunterkloas speuIen zolst en meneer Kraster zat ook in t komplot. Ik haar allaine nait docht dat t zo goan zol.’
Johan laagt. Dij rötterge wichter. Mor n schierder sunterkloaskedootje haren ze nait veur hom bedinken kind.