n Beeldje

Dou Wulm Evema drijentachteg joar wer, leefde zien moeke nog. t Was n stafòld wiefke, broodmoager en honnerdtwij joar òld. Zai haar n kedootje veur Wulm kocht ien winkeltje van verzörgenshoes. t Was n klaain beeldje van n maanje dij noast n kou ston. Dinkje was zulverkleureg, mor was nait van zulver moakt. t Was van plestiek. Mor wel het op zien drijentachtegste joar nog belang bie edelmetoal?

Wulm Evema en zien moeke woonden baaident ien zulde verzörgenshoes. Behaalve dat Wulm nait goud lopen kon en ien rolstoul zat, wazzen zien ogen ook slecht.
Anna, n klaindochter van t òlske, drukte opoe heur rolstoul. Zai gingen Wulm zien koamer ien. Moeke en zeun mozzen vrezelk laggen. Twij òl knaren. Baaident nog ien levent!
Dou zette Anna, n dochter van Wulm, opoe ien heur rolstoul stoef noast heur pa. ‘Kiek,’ zee zai, ‘opoe het n kedootje veur die kocht, pa!’
‘Doe maags kedootje geven, Anna,’ zee t òlske en langde kedootje over.
Mit muite kwam pampier der òf. Wulm schodderde t oet. ‘Dat bin k mit Wanda, mien òl hond! Joa keerl, t is zuver Wanda. Bedankt moeke!’
Òl vraauw haar nog n goie stem en was goud te verstoan. ‘Dat is n keerltje mit n kou, Wulm. Dat is dien hond nait!’
Wulm draaide plestieken beeldje om en om. Hai was blied.
Doar kwam kovvie en cake aan! n Juvver zette boudel op toavel.
Noa sikkom n haalfuur wol opoe weer noar heur koamer tou. Zai was muid. ‘Heur ais,’ zee zai, ‘geef mie dat beeldje mor weer, Wulm. t Is dien hond nait. Krigs n aner kedootje van mie.’ ‘Nee, moeke,’ raip Wulm, ‘k bin der wies mit. k Wil t beeldje hollen!’ ‘t Is goud,’ zee zien dochter en rolde heur opoe koamer oet.
Wulm smeet nog n smokhaandje lucht ien.
Soavens, dou t eten doan was, was Wulm blied dat daag sikkom om was. Beeldje laag ien Wulm zien schoot. Hai bestudaaierde t ding mit n vergrootglas. Kon hoast wel n juvver weden mit n boksem aan. Zai haar ook titten. En was dat n kou? t Was ja meer n peerd. Ainks was dat zo gek nait. Dingen leken voak aans as zai wazzen. Niks mis mit. As doe t mor deur haars. Manlu werren vraauwlu. Vraauwlu veranerden ien manlu. Zai laiten heur ombatterijen. Dou boog Wulm veurover en zette beeldje op toavel hìn, vergrootglas kwam der bie te liggen.
Der wer op deur tikt. n Juvver van tehoes brocht hom zien leste kopvol kovvie van dij daag. Juvver legde der n sukkerklontje bie en n plestieken dinkje mit melk. Dou zaag zai t beeldje op toavel stoan bie t vergrootglas. ‘Hes dat kregen, Evema? En kins nait zain wat t veurstelt?’ Dou kreeg zai zulm vergrootglas en bestudaaierde t beeldje. ‘Dat bis doe Evema. Laank leden. Mor haars doe ien dij tied n ezel? t Is n ezeltje.’ Zai zette beeldje weer op toavel hìn, legde t vergrootglas der bie en ging koamer oet. Dat bin ik mit n ezel, dochde Wulm Evema en gnivvelde. ‘n Ezel dij kin wel noar slachter tou. Kins lekkere worst van moaken. Mor kins n ezel ook melken!’ Hai mouk dinkje mit kovviemelk open. Kaalmkes aan lait hai melk ien kovvie druppen. ‘Zo,’ zee hai, ‘vandoag melk van n ezel!’ En dou Wulm zo wied was dat hai n slokje nemen wol, zee Wulm n poar keer: ‘Ia-ia-ia.’ Hai kreeg kopke ien haand. Keek noar toavel noar t beeldje en zee: ‘k Proost op die, ia-ia-ia …’