Moeke
t Is zundagmörn en ik goa – zo as aal doagen – even bie mien moeke laangs.
n Haalf uur veur t mirreg-eten bin k bie heur. Ik zai heur zitten in t haalf duuster achter in gaang. As ik veur heur stoa, kikt ze noar mie op en zai n glimlag om heur mond verschienen.
“Moi, mien jong, bistoe doar”? zegt ze mit zaachte stem?
Ik vroag heur of ze zin het even mit mie deur toen te lopen. Langsoam staait ze op en haand in haand lopen wie deur de gaang. As wie in de grode hoes-koamer ankommen binnen, gaait ze aan n klaaine toafel zitten en ik zet mie noast heur. Laidjes van vrougertied klinken deur de luudsprekers. Meneer van der Zwoag dij wat verder van ons òf zit, perbaaiert teksten mit te zingen.
Vraauw Diekstroa ligt op bèr, stoef bie t roam.
Toafels wodden dekt. t Toafelklaaid mit bloummotieven vörmen een vrolek contrast mit de widde toafelloakens. t Eten wort brocht. Droadjesvlaais, woddels en eerappelkroketten.
t Zugt der lekker oet. t Bewies wordt levert deur mien moeke, want ze begunt mit smoak te eten. Op mien vroag of ik het vlaais veur heur snieden mout, mompelt ze wat en geft mie heur vörk.
Ik snie t veur heur in klaaine stukken.
Vraauw Diekstroa wort mit t eten holpen deur n bezuiker, mit wel ik n poar moal n proatje mokt heb.
“Nou vraauw Diekstroa, doar goan wie din”, heur ik hom zeggen. Hai vouert heur het eerste hapje en vragt of t lekker is. Mor veurdat vraauw Diekstroa antwoorden kin, zegt mien moeke: “heerlijk”. “Wollen ie wat drinken vraauw Diekstroa”? vragt e. “Geern”, antwoord mien moeke der geliek overhin. Ik hoal n glas wotter. “Kiek ains moe, hier is n glaske drinken” en zet t veur heur op toafel neer.
“Ie mouten toch echt n bedie meer eten heur, drij hapjes dat is te waaineg”, zegt de bezuiker tegen vraauw Diekstroa, woarop mien moeke geliek reageert mit: “dou ik” en eet kaalm deur.
t Male is dat, as ik mit mien moeke proat, ze waaineg of nait reageert.
Vremd genog binnen wel heur antwoorden, dij de bezuiker stelt aan vraauw Diekstroa, goud.
Het toetje, gele en broene vla mit n toefke slagroom, is veur mien moeke n feest. Mit hail veul smoak eet ze t met klaaine hapkes op.
t Wort tied veur mie om weer vot te goan en ik vroag mien moeke of ze mie noar lift tou bringen wil. Zai nemt mien haand en wie lopen soamen dij kaant oet.
As lift der is geef ik heur op baaide wangen dikke smok en zeg: “moi moe, tot mörn”. Ze kikt mie aan mit n lege blik in heur ogen. Even veurdat liftdeur dicht gaait, kiek ik nog even noar heur. Ze legt t lutje klaid op toafel recht dij in de hal staait.
Lift zet zuk in bewegen en mien gedachten goan trug noar dij haarst, noar dij zotterdagmörn, laank leden.
Zun scheen en t was as of der nog wat van dij zummerse waarmte over-bleven was. Wie waren op t laand aan t eerappel-reuen, mien moeke soamen mit heur drij kiender.
Ons knecht haar zien peerd en woagen op klaaine òfstand neerzet. Hai was aargens n proatje aan t moaken. Mien bruier – elven was e – klom op woagen en mien lutje zus klauterde op balk, net achter t peerd. “Zai ging mit heur bruier aan raais, soamen op groot oaventuur” haar ze nog roupen.
t Peerd sluig inainen op hol en binnen n poar sekonden vuil mien lutje zus van woagen en bewoog nait meer. Ik runde zo haard ik kon naar de plek woar zai lag. k Zag heur ogen dij niks meer zagen, al wait ik nait hou ik dat wos, messchain wos ik het ook nait. Moeke kwam en sloot d’ogen van ons Trientje en zee geloaten: “de Heer heeft gegeven en de Heer heeft genomen. De naam des Heren zij geloofd”.
Heur verdrait en wanhoop kwammen loater.
Het verlais van heur jongste kind het ze noeit verwaarken kint. t Is al n hail zet leden, mor dat moment staait in mien zele grift. De leste tied as ik bie mien moeke vot kom stel ik miezulf voak de vroag: “wat zel der nog in mien moeke omgoan?” Ook vandoag weer.
