Mit ome Bram noar Amsterdam
t Is alweer wat joaren leden, mor k zai hom zo weer binnen kommen: n reus van n kerel, piepe schaif in de mond en zo te zain n zunnechie zunder zörge! ‘Goedemorgen, ik kom op uw advertentie.’ Wie haren verlet om n wisselloper, omdat nait ale geld op tied binnenkwam. Hai revelde as Brugman en noa amper n haalf uur haar e n boantje as vertegenwoordeger! Mien voar kon ook nog wel aine broeken dij goud was in advertensies verkopen, zodounde.
Zulf mos ik dij middag noar Sodom om klanten te bezuiken en wie pruiten òf, dat hai mie helpen zol en om haalf twije bie de kop van t Zandpad wezen mos.
d’Eerste klant was fietsmoaker Hoaken. Man gaf aan dizze raaize der niks bie te hebben.
Ome Bram vuilde ducht mie aan, dat der toch wel wat te verdainen was en vruig: ‘Mag ik U iets vragen?’ Op goudkeuren van Hoaken begon e: ‘U heeft niets te adverteren? Ik zie dat u dealer bent van ….olie.’ (noam ben k even kwiet, KvZ) U koop dat in voor f… (nuimde n bedrag, KvZ) en de marge daarop is erg hoog! Dat is toch een geweldig artikel om mee te adverteren?’ Hai was zo overtugend, dat e n vette advertensie mitkreeg.
Boetendeure zee ik: ‘Man, hou dus je wel?’ Wie pruiten òf dat hai d’aine kaante van de Moushörn doun zol en ik d’aander. Hai haar mie overtuugd van zien talenten. Aan t enne van de dag gaf e zien handel òf. Ik was beduusd van zien produktie: klanten dij mie deurgoans de deure wezen, haar hai inpaalmd! t Was n rasverkoper. En dat was, as je zien verleden heurden nait zo verwonderliek: hai was melkboer, haar n zuvelgroothandel, zat in d’eulie, in d’autobanden, in de tabak, haar n benzinestation groot moakt en was zulfs conducteur west bie de NS. En overal haar e de top hoald.
Bie ons zee e op n dag: ‘We kunnen nog veel meer omzet halen! Jij en ik gaan volgende week naar Amsterdam.’
‘Wat mouten wie doar?’ vruig ik onneuzel.
‘Daar heb je de grote reclamebureaus en die moet je persoonlijk bewerken om de grote landelijke adverteerders binnen te halen. We gaan met de trein, dat is goedkoper. Ik heb daar nog altijd gratis vervoer, dus hebben we aan een enkel kaartje voor jou genoeg.’ Tegen mien voar zee e mit n grijns: ‘We gaan twee dagen en jij betaalt het hotel.’
Zo zegd, zo doan. Dunderdagsmörns op tied vot. In traain bleek dat zien ‘vrijvervoerkoarte’ al n mooi zetje verlopen was. ‘Oh, hoe kan dat nou? Ik zal hem bij terugkomst direct laten verlengen,’ was zien antwoord en conducteur ging akkoord.
In Amsterdam n hotellechie besproken. ‘Hier moet je niet dronken worden,’ was zien laconieke reaksie op de staaile, laange trap dij noar ons koamer laaidde.
‘Wie willen toch wel even stappen vanoavend?’ zee k geschrokken. Ik haar mie der op verheugd om ook ais Amsterdam bie nacht te beleven.
‘Ja hoor, we gaan denk ik maar naar het Rembrandtplein, daar is altijd wel vertier,’ was zien veur mie geruststellende reaksie.
Noa eerst n poar missers kwam t gelok. Al ging t ook hier eerst wat stoer, Bram was n terriër, dat bleek! De boas zat in n koamertje achter t glas en volgens t wichtje bie de balie haar e totoal gain tied. ‘Is dat je baas?’ wol ome Bram waiten en veur ze der aarg in haar, stevelde hai mit zien laange bainen op hom òf. Noa n poar kloppen op deure stapde hai votdoadelk noar binnen. ‘Sorry, meneer. Mag ik U even storen? 2 minuutjes is voldoende.’ Meneer luit blieken dat e nait veul pries stelde op zo’n binnenkomst, moar ome Bram trok zok doar niks van aan. ‘Wij komen uit het noorden, en we willen graag goed contacten leggen met de reclamebureaus. U kunt ons denk ik goed op weg helpen hoe we dat aan moeten pakken.’ Om kört te wezen: meneer wer wat tougeefleker en noa roem n uur(!) namen wie mit n stevege handdrok òfschaid.
‘Jij bent veel te bescheiden. Gewoon doordouwen, is mijn devies.’ Hai haar geliek: wie haren n vette klant en n goie tip veur t veraandern van de titel van ons M-M-Nieuws kraantje. n Concurrent haar t plan ook n kraante in Veendam en omgeven oet te brengen en den onder n titel woarin Veendam veurkwam.
De tip dij hai mitgaf, was: ‘Maak er VeendaM-Mer NIEUWSblad van. En druk dan M-M-Nieuws in rood.
Dan blijft de oude titel in stand.’ Wat n oetleg. t Aai van Columbus!
Lest best. Wie besloten om veur vandoage mor te stoppen. t Was roem vaar uur en de mainsten zagen joe aankomen op dat tiedstip. Noa n beetje eten en wat ophemmeln luipen wie t Laaidseplaain op. ‘Zullen we starten bij Dorus?’ was ome Bram zien veurstel. ‘Mie goud, ie mainen Tom Manders?’ ‘Ja, heel gezellig,’ reageerde hai.
Bie deure wuiren wie ontvangen deur n portier. Mit n grote zwier gooide hai deure open en begon gelieks te zingen: ‘Ik ben Japie de portier …’
Dorus zulf zat op n kruk aan de bar en haitte ons welkom mit t bekende laidje: ‘Der wonen twee motten in m’ ouwe jas …’
Wie vuilden ons geliek thoes. Wat n sfeer! Ome Bram haar votdoadelk kontakt mit n man of zeuven oet West-Vraisland en begon in heur aigen dialect staarke verhoalen te vertellen…
(hoast net zo mooi as grunnegers, docht ik…)
Om n uur of negen kwam de toun net populair wordende Rudi Carrell binnen. ‘Verrek, daar heb je Rudi!’ reageerde Bram verrast.
‘Joa, nou kin t wel,’ zee ik: ‘Ie willen toch nait beweren, dat je hom persoonlek kennen?’
‘Ja jongen, ik ken hem van mijn melkloop in Alkmaar. Zijn ouders waren klant. Rudi was toen een jongetje van een jaar of tien.’ En of e t bewies levern wol, ging e stoan en ruip: ‘Ha, die Rudi!’
‘Ha, die ome Bram!’ schraauwde Rudy en kwam as n sneltraain op ons òf. t Weerzain dee hom zichtboar goud. Hai gaf mie ook n haand.
‘Dat is mijn nieuwe baas,’ gaf Bram hom te kennen.
‘Zo? En op zijn kosten is het vanavond gezellig stappen?’ Tegen haalf elven mos e vot. Haar nog n optreden op n aander stee. Veur ons zat t der toun wel op. Wie haren al oareg wat oetgeven en aanderdoags was t weer aanpakken. Dou ik wakker wuir, was ome Bram der al oet. ‘Heb jij ook zo’n jeuk?
Gatver, der zal hier toch geen temeier hebben geslapen?’
Wie hebben dij dag nog n stok of wat zoaken òflopen en binnen om n uur of haalf vieve op traain noar Grunnen stapt. t Was veur mie n haile ervoaren en t rezeltoat der noa was nait niks! Meerdere grode advertenties kwamen binnen van D.E., Philips en zuks meer. Ons concurrenten vruigen zok òf, hou t kwam dat wie dij groten wel kregen, en zai nait.
Noa n joar of drije haar Ome Bram t bie ons weer had. Hai gaf aan, dat e ‘der nait meer oethoalen’ kon en zien top bie ons beraikt haar. ‘Ik word weer tankstationhouder in Groningen.’ In n mum van tied was e doar ook weer vot. Van ain stoatsion haar e dou drije moakt en dat was veur hom op dat moment vannijs de top.
t Kontakt is aait bleven. Sums was t moeilek hom weer te vinden, want hai mog geern nogal ais verhoezen: van Veendam noar Grunnen, Azzen, Annen, Zuudloaren en … n Aarg gedreven mor onrustege kerel. In de datteg joar dat e traauwd was, was e al wel zesendatteg moal verhoesd. Dat nemt nait weg, dat ik n bulde aan hom had heb … Al is e al n tiedje oet t leven, de herinnerns blieven. Herinnerns aan waarken, leren, mor veuraal genieten!
