Mit n braifke op stap
Ondanks t faait, dat zai al doagenlaank op adrenaline aankrukkelt en mit paracetamol-tebletten kopzeerte en spierpiene aan d’zied schoven het, is t vandoage doan mit de pret.
‘Ik denk, dat we vandoage mor wat makkelks eten mouten.’
k Haar dizze opmaarken wel verwacht, mor t is mie nait dudelk of heur verzuchten n klacht, n wìns of n onoetsproken verlangen is. Binnen n tel wor k op mien wenken bedaind:
‘k Zai mie vandoage gain bodschoppen doun.’
’t Kin mörgen of overmörgen toch ook wel,’ ligt mie veur op tonge, mor omdat ik nait de minste wezen wil, offer ik mie op:
‘Astoe mie n braifke schrifst, den goa k wel noar winkel.’
n Ketaaier loater kom k in n melee van schots en schaif stoande auto’s terechte, mit onverwachts opensloande deuren en joechaaiende kinder, dij zunder op of om te kieken stroat oversteken. Zunder kind, kraai of kuken in achterbak zit ik mit auto muurvast op Zuderkroon. De school staait op punt van begunnen.
‘t Heurt bie dizze tied,’ denk ik geloaten.
Op parkeerploats in t winkelcentrum is t ook drok en as k mit n hoast onbestuurboare, schaiflopende bodschoppenkare ( dat overkomt mie dus regelmoateg ) noar de ingang loop, hoop ik, dat ik nait meer tegensloagen tegenkom.
Op t bodschoppenbraifke herken ik op t eerste gezicht gain voutangels en klemmen.
Twij netten paars-appelsienen. Drij zitrounen mout ik òfwegen. De pries is onwies zoer, € 0,75 stok. Overwegen om om te ruilen veur n netje mit meer en veur n veul legere pries gaait de prullenbak in. Bie t koelvak ‘melkproducten’ mout ik op knijen om bie melkpakken te kommen, dij n holdboarhaidsdoatem hebben, dij mie beter oetkomt.
Bie de beschuten bin k menutenlaank bezeg om de goie deroet te visken. Op goud gelok gooi k – leg ik – n rol in kare, mor bin nait zeker van mien keuze. n Meter verder, bie de crackers, begunt t zulfde gedonder vannijs òf aan. Mien hazzens kroaken onder t geweld van de veulhaid aan hoast gelieksoortege pakken. Knopen tellen is gain oplözzen, blind pakken net zo.
k Heb nog mor n poar artikels in kare en nou al t swait op veurheufd. Wat ik dou nait wos, was, dat t stoerste nog kommen mos.
De kruden. Mit tijm bin k snel kloar, want fleskes stoan mooi op alfabetische volgorde. Bie piment – nog nooit van heurd – roak ik de weg volledeg kwiet. Noa peper en peterselie zol toch aiglieks piment volgen mouten, mor aal wa’k zai, gain piment.
Even overweeg ik om in de telefoon te klimmen om mit thoesfront te bèllen, mor al snel kom k tot konkluzie, dat mien zuikinstellen verkeerd òfsteld was. De tijm ston bie de plestiekpotjes en piment ston bie de gloazen fleskes. Bedenk t mor.
Loater op de dag heb k mie toch nog ais verdaipt in piment. Oftewel ‘Jamaica-peper’. Engelsen hebben t over allspice. De waarm-zuite smoak is n mengelmous van smoaken, kaneel, kruudnoagel, nootmuskoat en peper. En t mooiste, t kin in alle gerechten, zuit of haarteg, waarm en kold verwaarkt worden. n Klaain mespuntje is genog om de smoak tot zien recht te loaten kommen.
t Leste zinnechie voerde mie ongemaarkt terogge in de tied. Noar t verhoal van de rieke man. n Verhoal dij mien voader bie gelegenhaid groag vertellen mog. n Vertelster, dij hai op alle meugelke menaaiern klaainer en groter moaken kon. Hai zee, hai haar t zulf mitmoakt.
k Verploats de focus noar n restaurant in Stad, de ‘Weeva’.
t Is drok in Grunnegs maist bekìnde eetgelegenhaid. n Sjieke boudel. Bie ain toavel zitten vaar mìnsen, twij manlu en twij vraauwen. Noadat t eten opdaind is, ropt ain van baaide manlu de ober en fluustert hom wat in t oortje. Noa n zetje zet hai n schuddeltje mit n gelege saus op toavel en wìnst elkenain veur twijde moal smoakelk eten.
Twij toavels verder zit n echtpoar. Heur stola en zien moatpak verroaden gain geldgebrek. Zai is n ravvelsnoet, hai heurt heur wel, mor luustert nait. Reden is, dat de mìnsen twij toavels verder regelmoateg mit n lutje lepeltje van t schuddeltje pakken en t over heur eten strieken. Tevredenhaid stroalt van heur gezichten òf.
Dit duurt zo n menuut of wat, as de rieke man de ober aan d’jaze trekt. Wiezend op t vaiertal, dat zo lekker zit te smikkeln, zegt hai:
‘Dat spul, dat ie doar op toavel zet hebben, doar maggen ie mie wel veur n rieksdoalder van doun.’
Zokswat is snel beurd en veurdat ober en de stilvalende vraauw ain keer mit d’ogen knipperd hebben, het de man n grote lepel mit dat lekkere spul in de mond stopt.
Binnen n poar tellen is t doan mit de weldoadege rust in t sjieke restaurant. De man kikt noamelk wild om zok tou, gript zok vervolgens bie de keel en slurpt den in ain teug de wotterkane tot de bodem tou leeg.
Pas noa n dikke houstbui en verschaaiden daipe zuchten krigt hai zien sproak terogge en zegt tegen de ober:
‘Wat hebben ie mie nou leverd!’
Onversteurboar zegt dij:
‘Ie hebben persies kregen, woar ie om vruigen, mosterd.’
Nog voak denk ik aan dit verhoal terogge. Dat t veul meer was dan n grappeg verhoaltje, heb k in de loop van tied wel begrepen. t Foabeltje bleek n laange lieste aan levenslezzen in zok te droagen en dij dail k geern mit joe.
