Midwinterhoorn

Een hoorn klinkt deur het winterlaand
Moakt doar een vakkundege haand
Van els of wilg, mit laifde zoagd
De stem van de stilte, krachteg vroagd
Een oergeluud, deur snei omhuld
In kôlle nachten, de leegte vuld
Een boodschap, old, tiedloos en puur
Van hoop, van licht, van een oaventuur

In nevel huld op de heiuveltop
Weerkoatst het geluud dat nooit stopt
De midwinter ropt, een aiwenold laid
De netuur luustert stil, verget het nait

Zo klinkt de hoorn van toun mit het uur
Een brôgge noar het verleden, trouw en puur
Een traditie dei leeft in de winterse kou
Een taiken van soamenwezen en trouw

Op de Griezelbaarg, mistiek en graauw
Woar kôlle winden fluusteren in de daauw
Doar staait de midwinterhoorn, old en krom
Mit daipe klanken van tied verstomd

Een oergeluud als een stem van weleer
Verbrekt de stilte krachteg en teer
Het dal fluustert, de locht wordt zwoar
De ziel van de midwinterhoorn oademt doar

In het duuster, wenneer de nacht onvolt
Vertelt de hoorn wat gain mond zoch ontholdt
Verhoalen van gaisten, van aiwenold kwoad
Dei dansen in de schare langs het pad tot s oavends loat

Mor ook een hoop in dei kille pracht
Een licht in het duuster, een roup deur de nacht
De midwinterhoorn, op de Griezelbaarg hoog
Verbindt ons mit de tied, mit de oarde en mit de nood

Dus luuster en huver, vuil de ôlle pracht
Woar de hoorn zingt in de kôlle nacht
Op de Griezelbaarg woar verhoalen wonen
Doar weeft de hoorn zien wintertonen