Midden maank mìnsen
Neef Albert is oet tied kommen en veurege weke hevve hom begroaven. Albert was zeun van oom Jan. Dij zien vaaier bruiers wuien boer, man oom Jan kön gain boer worden umdat e n stief bain haar. Doudestieds göng man den leren veur schoolmeester. Hai trok noa t Westen, eerst as hoofdunderwiezer in Waalwijk en loater in Scheveningen. Oom Jan wol dat zien kinder wieder kwammen den hai zulf en zeun Albert wui doomnee. Noa smoak van femilie in Onstwedde wol wat n löchte doomnee. In kerkdainsten het e bie ons in dörp den ook nooit preekt. Toch het e n keer op holten buksem stoan in ol Onstwedder kerke. Hai het doar mien bruier traauwd. Noa dainst ree ik mit hom in zien Renaultje Vaaier, mit zo’n vöddelk versnellenspookje, um hom weg te wiezen noa receptie. ‘Wat vonst van preek?’ vruig neef. ’k Vond t nich recht n preek, man wol n mooie tousproak’ zee ik. ‘Woarum vonst gain preek?’ vruig e. Dat was veur mie as kaalf van zestien n slim stoere vroage. Ik mot wat zegd hebben as: ’n preek gijt ja over God en dien tousproak göng over mìnsen’. Dat göng der oareg heer in dat körte autoritje. Aan t ìnne perbaaierde ik: ‘tousproak of preek, wat mokt oet, hest t ja schier zegd’. Albert: ‘k Zol t toch lieden meugen as lu mien preek n preek vinden’.
n Joar of vieve loater trof ik neef Albert weer. Ik begon aan mien eerste boantje hail in Den Hoag en Albert luit mie wat van zien stad zain, woar e datteg joar stoan het. Hai ree nog altied in Renaultje Vaaier. Albert haar n laank postuur, n rejoale laag en altied n wolke van woorden en geboaren um zuk tou. In mien herinnern zat e nich allaint ìn auto, mor stak e der ook aan aal kanten oèt. Veur lu in stroade kwam der gain auto veurbie, mor n inblikt oogwaaisel op wieltjes.
k Kìn mie nich heugen woarve t tiedens t ritje over had hebben, mor wol wat e mie zain luit. Hai veurde mie eerst deur zien pastoroale gruinlaand in Schilderswiek. Mitnoam de nuigende vraauwlu in de Poeldijkse stroade – woar e even gas minderde – muiken veul indruk. Albert sloot dizze lutke exkursie òf mit n bezuik aan Grode Kerke. Albert huil, ducht mie, verhoal mit dizze mobiele löchtbeeldenpreek: mìns en Aivege, baaident, bint nich lös verkriegboar.
Òfschaaidsdainst was ook weer in Grode Kerke. Kiste van roeg holt, mit kindertaikens, mor wieder zunder fiebeldekwinten, stön nich veur, bie Poaskekeerse, mor in t pad, midden maank mìnsen. n Kammeroadcollega van Albert ruip in dainst n beeld op: Mit löchte smuie tred gijt e veur ons oet en in de loop streut e groetend en nuigend, as serpentines, wat verhoaltjes um zuk tou. En douve vruigen: ‘Albert woar gijst hìn?’ zee e ‘Och, k zai wol’. Mor wie wössen: hai het aargens lucht van kregen.
Levent van neef Albert was n bèste preek.
