Meziek van n engel

De stroalende hemel opende zich. En hail veurzichteg en langzoam kwam t wezen, dij heur schierste klaid droug, deur de tere bladjes van de bomen omdeel.
Òf en tou hil n leutje blad zich aan heur blonde lokken vaast, krekt as of t heur eefkes bie zich holden wol. Mor de engel kreeg de bladjes tou heur hoar oet en lait ze deur heur handen omdeel glieden; ze kwamen as golden stroalen noar de wereld tou.
De bomen haren zich zörgvuldeg op heur komst veurberaaid mit behulp van heur vrund, de wind, omreden dizze aaltied aanvuilde wat ter te gebeuren ston. Dij soamenwaarken van de bomen en de wind mouk dat er rondom harmonie hoesde in de noaberschop doar de engel omdeel komen zol.
De wind soesde hail zaacht van dij gevolgen heur klaid in prachtege waggels om heur engellief daansde.
De bomen dij zich as eerbetoon noar nkander tou bogen haren, weken nou langzoam oetnkander om roemte moaken veur de bosschopper oet n aander wereld. Der heerste eerbied en uterst welbehoagen in de lucht.
De minsen noar wel d’engel onderwegens was, wozzen nog nait wat heur as mooiste kedo overkomen zol. De mainsten leufden nait ains in n wereld dij aanders, schierder en hekjeperfekje was. Wel was der n aalgedurege wènst in heur haart: zai konden nait leuven dat dizze wereld doarin zai leefden aalsmor deurging mit zich tegen ales wat mooi en goud was te verstellen. En juust bie dizze minsen mos d’engel wezen. Zai haren verlet van n ervoaren dij boven t aledoagse oetkwam, wat heur leven totoal veraandern zol en woaraan zai noatied nooit meer twieveln zollen. In dij aandere wereld wuir de keur veur minsen dij t haardst neudeg haren, bepoald deur de alerbekwoamste boas van hemel en eerde. Minsen haren der gain flaauw vernul van en de boas mouk ook nait veul rekloame veur zien waark. As de vrije wil zich openboarde en n mins zich in de stilleghaid begaf, kon t gebeuren dat de geest zich lösmouk van de eerde en n mins n ervoaren ten dail vil dij hom handzoam mouk om de engel te herkennen. Din waren der op slag gain vroagen meer, allain mor t waiten van wat groter is as ale verstand.
Sumtieds kwam de engel in zichtboare vörm, mor mainste minsen haren nog nait dij ontwikkeln mitmoakt dij mouk dat zai nait meer baang wazzen veur dizze bovennoatuurlieke ervoarens. In zo’n geval nam d’engel ploats in heur haart en zette doar n plantje oet dat gruien goan zol en noa verloop van tied bluien goan zol in de vörm van n aaltied laifdevol haart doaraan minsen dij verdrait haren zich loaven konden en weer n schoftje gelukkeg wezen konden.
Dismoal haar boas as doul veur engel n leutje jong van zes joar kozen. Hai was blind aan baaide oogkes op wereld komen en was doarom vanòf t begun aal beschaarmd tegen ale verlaaidens dij hom òfhollen zollen van zien volmoakthaid.
De engel kreeg hom bie haand en laidde hom noar n stee doar n muziekinsterment ston, n piano. Zai trok hom noast zich op t krukje en speulde n prachteg laid dat oet mooiste akkoorden beston en doarvan de zulvern klaank t gezang van de vogels in de bomen overtrof. Dou t laid oet was, zee ze zaacht: ‘Tou mor.’
En t kind strekte zien baaide handjes oet en speulde de melodie persies zo as de engel hom veurdoan haar. Hai wuir ain van mainst bliede minsen op eerde, omreden zien goaven ontwikkelden zich aal wieder en wieder en brochten hom noar oorden van rondom tevredenhaid en gelukzoaleghaid. En de minsen dij noar hom lusterden verboasden zich over t gevuil van vree dij over heur kwam.

‘t Is as of der n engel speult,’ zeden ze.