Meneuvels

Veurdat Meester Gremmer mit de belle begon te klingeln, stonden wie al in n riege veur heufdingang van schoule.
Eerste les vandoage was reken, wis ik.
Having Grimmius, dij noast mie ston, zegt, “most om haalfvaare bie toren wezen, den gonnen wie mit zes man op stropakken speulen bie Buseman in Oosterd.
“Stilte daarachter”, wuifde Gremmer en begon wat te preveln.

Boer Buseman haar n haile grode ‘geroamte’ mit n dak derop, noast de boerderij.
t Leek net n monster luchtmacht keepie op poten, tjokkeblok vol mit stropakken.
Wie der boven op.
“Attentie”, raip Having, net as n luitenant, “wie gonnen n ruumte bauwen midden derin, mit gangen der noar tou dij gainaine zain kin.”
“Wat is dat nou veur n gelul”, zee Maarten, dij hail staark was, “ik snap der niks van.”
“Dat huift ook nait”, zee de commandant, “dust mor even wat ik die zeg.”
“Wat gebeurd er as Buseman der aankomt”, vruig Jan, dei zien brille oppoetste.
“Dij zit veur twij weeke in Paries”, kaalmde Having om, “en mien voader is eerste knecht hier en dij zit in de kroeg op daipswaale.”
“Veur n hail joar”, fluusterde Frans.
“Stilte doarachter”, was t bevel, “aan t waark.”

Ik dee mien best. Dij Having kon der wat van. Wie waren aan t slepen, trekken, ophoalen, zakken loaten, nuim t mor op.
“Mörn weer, zulfde tied”, zee Having toun wie noar hoes tou mozzen te eten.

Aanderdoags weer aan t ploetern, ditmoal wér veur wie noar hoes tou gingen de haile insteloatie inspecteerd deur ‘zijne hoogheid’.
Wie kropen achtermekoar aan in t stikkedonker totdat wie in de ‘koamer’ belanden.
Having dee zien zaklanteern aan, scheen ons n zetje in ogen en den stak e hom onder de kinne. ‘Net Stalin zunder n snorre’, docht ik.
“Dit”, zee de opperbevelhebber, “is onze heufdkwattier, en wie goan hier de vijand ondervroagen.”
Ik wis hailmoal nait dat wie n vijand haren.

Smörns op t schoolplain zag ik Having mit Aaltje en Rika proaten.
Toun ik om haalfvaare as leste de interrogoatiekoamer inglee, zaten de ‘vijanden’ tegenover Having in houke.
“De onderzuikens begunt”, verkloarde hai.
Ik fluusterde tegen Frans: “Hai beduild zeker ondervroaging?”
“Stilte doarachter”, dwong de veul sterrige hofmaarschalk.
“Vijanden van ons rijk”, zee e deftug, “broek uit en rok omhoog!”
De wichter gaven zok zunder verzet over.

Toun zee de redder van ons voaderlaand: “Wat verbergen jullie tussen die heuveltjes?”
Ik docht: ‘Ik zai nog gain ommelet’.
De wichter deden bloeze oet.
Wat ik toun zag, haar ik al veul eerder zain deur n gat in de wand van de sloapkoamer van ain van mien zusters.
“Doar heb ik mie twij doage veur oetnavveld”, zee ik per ongeluk haardop.
t Was net asof dij zaklanteern n kruus sluig, moar dat kon sikkom nait, Having was n koksjoane.

“Nou is t dien beurt Having, est beloofd”, kraaide Aaltje.
“Most nait op reken”, zee onze kruusvoader en deed t licht oet.
“Zunde”, zuchde Rika.