Maislaand

Ain van onze katten hait Frodo, n broen-swaart streepte koader mit hail zaacht kort hoar. Ik roup hom altied mit “Poei”, en doar komt e ook op òf. Wie hebben nog drij katten, n koader, Sem, en twij poezen, Sterre en Kiki. Zo kinnen wie ze oet nkander as wie t over heur hebben. Mor ik roup ale katten altied mit: “Poei!”
Frodo haar leste weken de gewoonte om sums n haile dag vot te wezen. Nait ver vot, want wie konden hom achter t hoes voak jammern heuren. Hai ging din bliekboar snaachts aan struun en kwam op ain of aander menaaier ien t maisveld achter ons toen terecht. Wie zagen hom nait mor heurden hom aal. En hai heurde ons ook en din is zien reflex: ik wil bie heur wezen via de korste weg. Mor ja, der zit n braide sloot tussen t laand en ons toen.
Ien t begun mouk ik mie doar wat koorzeg over en ik pebaaierde om hom oet dat maisveld te kriegen. n Jammernde kat doar kin ik hail min over, benoam as t ain van ons is. Dat was nog n hail gedounde, want ook veur mie is dij sloot achter ons toen te braid. n Aander sloot is wel wat smaler mor dij zat vol mit roegte, raait en roet. Dat, ik kon nait goud zain woar slootswalen zaten en duurfde der zodounde nait over te springen. Ik dink dat kat ter aal over sprongen is. Dus mos ik, om kat te hoalen, haildaal noar grode weg, deur n daam en din t maisveld over tot ik weer ter hoogte van ons toen was, n poar honder meter hin en deur t maislaand weerom.
t Was op n oavend en nog licht. t Haar dij dag regend en t manshoge mais was kletsnat en ik wer zodounde ook dwaarsdeurnat. En schounen onder bragel, ik zaag der oet as n swien. Ik raip n moalofwat van: “Poei” en hai kwam noa wat drutjen op n duur noar mie tou. Mor hai wol nait achter mie aan, noar grode weg tou. Hai is wat baangeg aanlegd en al dij auto’s en dikke vrachtwoagens, doar is e benaauwd veur.
t Begon al wat te duustern en ik wol hom toch wel geern ien hoes hebben. Ik pakte hom ien n onverhoedse roam bie t nekvel en stopte hom achter mien jas, rits dicht. Zo laip ik mit kat veur t lief weerom noar grode weg, deur daam en dou noar ons hoes. Eerst was kat wel rusteg, moar goandeweg wer e al drokker. Hai wol der oet en begon te spinhakken en te schoppen en sloug noagels oet. Ik mos hom hail stief tegen mie aandrukken, aans was e mie ontkommen ien t maisveld. En dat wol ik koste wat t kost nait.
n Week loader was Frodo weer n dag en n naacht vot. Mien vraauw zee tegen mie: “Kins hom gerust zien gang goan loaten, hai komt wel weer heur. Mos die der nait zo drok om moaken.” Dat pebaaierde ik te doun en ienderdoad, Frodo was der soavends tegen n tien uur gewoon weer. n Haile geruststellen veur mie, want dat gehaaister ien t maisveld wol ik laiver nait nog n moal. En zo ging dat n moalofwat deur, kat ging snaachts vot, bleef overdag ook vot, jammerde din wat bie ons tegenover toen ien t maislaand, en was der soavends weer. Dit was bliekboar zien petroon en doar kon ik vree mit hebben. Ik haar nog wel aín grode angst: as van t haars t mais der òf gaait en kat zit ter din weer ien, wat din? Mor ik docht, dat mout wel hail touvalleg wezen. Gain zörgen veur mörgen, zolaank der nog niks te doun is. Mor t schoot sums nog aal deur mie hin, benoam snaachts op bèr.
Mien angstege veurgevuil kwam nog gaauwer oet as ik docht haar. Op n dunderdag, begun oktober, smirregs tegen vaaier uur, doar kwam mit veul gebroes en lewaai n karrevoan aan om t mais der òf te hoalen. Schrik sloug mie om t haart, want joa heur, ons kat Frodo zat net dij dag weer ien t mais! n Maaimesien mit n braide bek mit schaarbe mezzen en dikke rupsbanden. En mit n laange, flexibele buis der aan doarmit t verhakselde mais mit n rötgang ien n hoge, dichte woagen spoten wer (en ook hail voak der noast). Dij woagen ree der achter en sums der noast mit n dikke trekker der veur. En nog net zo’n trekker mit woagen. As ain woagen vol was, kwam aander onder buis. En zo wer ien rap tempo t haile maisveld maaid, van boetenkant noar binnen tou. En tot overmoat van ramp (veur ons kat, mor doarom ook veur mie) kwam der nòg n dikke trekker op t laand mit n maaibaalk, dij slootkanten mit veul bombarie maaien ging. En vlak doarnoa óók nog twij trekkers mit n braide grieper, dij sloten schoonmoaken gingen, zo as dat ale joaren mout bie haarsdag. Och, dij aarme kat, hai kon gain kaant oet en t was mie toch n gebrom en gebroes. Goie road was duur. Zol ik noar bestuurder van maaimesien tou goan en vroagen of e even stilholden wol, zodat kat ter zulf oetgoan zol. Mor dat kon nog wel even duren, n kat is nait te sturen en dus mainsttied nait wat mensen geern willen. En as ik zaag mit wat veur n hoog tempo de man over t laand broesde, docht ik, dat wil e vast nait. t Is aannomen waark en hai wil netuurlek gain oponthold. Oetaindelk besloot ik om kat ter mor weer oet te hoalen.
Ik dus weer noar grode weg en zo deur daam t maislaand ien. Gelukkeg haar t n haile zet nait regend en grond was haard en dreug, ook t mais was dreug. Zowat tegenover ons achtertoen begon ik te roupen van: “Poei!” En verachteg, doar kwam e doalek noar mie tou, mor mit grode angstogen. Ik laip verzichteg noar Frodo tou en pebaaierde hom te pakken om hom zo weer mit te nemen, net as ik eerder doan haar. Mor kat herinnerde hom schienboar dat zukswat n male ervoaren was veur hom en runde vot, veur mie aan tussen riegen maisstengels deur. Ik achter hom aan te roupen en flemen, bloaren en stengels slougen mie ien t gezicht. Ik prout en beswoer hom om bie mie te kommen, mor hai wol nait en jammerde haartverscheurend. Doar ston ik, midden ien t maisveld mit n drokte om mie tou dat t doaverde van maaimesien, trekkers mit woagens en bie sloten ook nog dij aander trekkers te brommen. En t maisveld wer aal klaainer en klaainer. Al dichterbie kwam dat gele, grommende monster mit zien braide bek mit schaarbe mezzen, dij t mais verhakselden. Ik pebaaierde nog oogcontact te moaken mit bestuurder van maaimesien om zien aandacht te trekken, mor dij haar ale aandacht bie t maaien. Zo kwam ik nait wieder en ik besloot, hier kin ik niks meer aan doun, ik mout t overgeven en mor hopen dat kat n oetweg vient. Mit n beswoard gemoud laip ik weerom noar daam en zo weer noar hoes tou. t Mais was der ien zucht òf en ik hoopte dat ons kat ontkommen was, aargens op n aander stuk laand, of meschain ien paniek grode weg over richten t voetbaalveld. Maaimesien en trekkers gingen weer vot, allain trekkers dij bie sloten bezeg waren gingen nog n zet deur. Boudel zel zo wel weer ien rust kommen as t dommit duuster is, hoopte ik. Kat komt vanoavend meschain gewoon ook wel weer thoes. Ik bin loader, noa t eten, nog bie t voetbaalveld west om te kieken en te roupen. k Haar gain rust of duur. Aalgedureg roupen van “Poei” en goud kieken en luustern overaal.
Mor ik zaag niks en heurde ook niks.
t Begon al te duustern mor t was nog laank nait rusteg op t maislaand. Nou was der n trekker mit n strontwoagen der achter, dij dreuge mis over laand verspraaidde. Ook dat ging mit koegels geweld, stront stoof ale kanten aan, hoezenhoog. Às ik nog weer op zuik wol ien t maaslaand, din kwamen mien schounen of stevels haildaal onder stront te zitten. Mor doar zol kat nou toch ook nait meer zitten, bedocht ik, hai haar doar ja gain verbaarg meer.
Dou trekker mit strontwoagen oetaindelk weer vot ging, was t nòg nait rusteg. Der kwam nou der n dikke trekker aan mit n ploug der achter, dij t stobbellaand omplougen ging. Ons kat, en ik ter bie, wie werden wel bezocht deur zo’n lewaai en drokte. Dou t plougen haalfweg was, kwamen der nog twij trekkers bie mit n soort van mesien der achter dij kloeten van t omplougde laand fien, en t laand haildaal slicht moaken gingen. Dat ging haile oavend deur, n toerloos gebrom. Ja, allerdeegs tot midden ien naacht.
Eerder was ik op bèr goan en kon vanzulf nait sloapen. Woar zol ons kat touholden? Was e nog ien leven of was e ook haildaal verhakseld. Of was e meschain toch ien de buurt, of juust kwait nwoar hinvlogen? Zien oriëntoatsiepunten van t maislaand waren wel haildaal vot, nou t mais der òf was. Ach, wat n prakkezoatsies haar ik. Mor ik kon niks doun en oetaindelk vil ik ien n onrustege sloap. Tot ik weer wakker wer, midden ien naacht van dij trekkers en heur mesienen. Om haalf vaaier …!
Dij vrijdagmörgen, dou wie van bèr òf kwamen, laag Frodo laankoet op overloop. Hai was der dus toch gewoon weer! Wat n opluchten! Kat was doodop en laag doar e laag. Ook niks gain begroetingsritewailen as kopkes geven en steert omhoog, zo as aans. Mor hai haar hom toch ien vaaileghaid bringen kind en was dus bliekboar ien noa-naacht weer noar hoes tou kommen. Ach, ik heb nog aalweg veul te waaineg vertraauwen ien ons kat.

Dat stuk maislaand het nog gain menuut rust kregen, noadat t mais der òf was, van dunderdagmirreg òf aan. Votdoalek kwam der stront op en ook votdoalek wer t laand omplougd. Haile vrijdag en zodderdag waren der n stuk of wat trekkers ien de weer mit n apperoat ter achter om t laand slicht te moaken en dij toerloos hin en weer reden. Dat ging zo deur tot aan zodderdagnaacht twij uur tou. Aingoal dat trekkergebrom, eerst ien de verte, din weer dichterbie tot vlak achter ons toen, aal mor deur. Overdag is dat nog tot doar aan tou, mor snaachts wer ik ter wel ais tureluurs van. Maag dat aigelk wel midden ien naacht?, vroug ik mie òf. Mor ik troostte mie mit de gedachte: ons kat het t overleefd en dat was veur mie veul belangrieker.
Gelukkeg was t dij zundag der op weer rusteg as vanolds. t Swaarde laand ligt der nou koal en slicht bie.