Lutje Tinus en Sunterkloas

t Was de leste zotterdag van november en lutje Tinus was aal bietieds oet bèrre, want Sunterkloas zol dij dag smörns tegen tienen mit schip aankommen en doar wol hai niks van missen. Zien moeke was nait zo bliede mit hom, want op zotterdagmörn bie duustern al zo vroug oet bèrre … nee, hai mos zok nog mor even deel leggen. Mor dat was vergeefse muite, want lutje Tinus was veuls te baang dat hai zok versloapen zol en din de aankomst van Sunterkloas, woar hai aal weken vol van zat, missen zol.
Joa, Sunterkloas en lutje Tinus: zien moeke was doar n beetje mit aan, want dij zotterdag kwam de goie man om 10 uur mit boot aan in klaaine hoaven van t dörp en doarnoa haar t dörpshoes kinderfeest mit Sunterkloas en om 4 uur haar brandweerkorps van heur man sunterkloasfeest mit ale vrijwilligers, aanhang en kinder. Lutje Tinus wol noar ale drij tou. Zien moeke, dij mit mos noar ieder ontvangst, zag bui aal hangen, lutje jong kon der wel stoapel van worden en zai nait minder.
Even veur tienen gong moeke mit lutje Tinus achter op fiets noar hoaven. t Was gloepens kold en Sunterkloas luit ook nog even op zok wachten, mor hai kwam. Lutje Tinus haar ogen nait van hom òf. Dou kreeg de goudhaailegman hom in loer, kwam op hom òf, gaf hom n haand en vruig: ‘Hou haistoe?’
Zo dapper as hai thoes was, zo klaain was jong nou. Hai keek mit trillende lip zien moeke aan, mor dij zee: ‘Zeg mor gaauw hou doe haist, doe huifst nait baange te wezen.’
Dat gaf hom weer moud en wat benepen zee e: ‘Tinus.’
‘En is Tinus ook stout west?’
Zo haard as zien heufd schudden kon, schudde hai van nee, zien oren vlogen der zowat òf. Stout was hai nooit. Sunterkloas luip verder en lutje Tinus wol der achteraan, mor zien moeke haar t kold en zee: ‘Nee mien jong, wie goan gaauw noar t dörpshoes, doar is t waarm en doar komt Sunterkloas straks ook.’
Dou zai in t dörpshoes aankwamen en de grode zoal binnen luipen, bleef lutje Tinus stokstief stoan, want Sunterkloas was der aal. Wat bekommen van dizze schrik, zee e: ‘Wat is Sunterkloas n stuk klaainer worden,’ en mit grode ogen volgde hai d’olle boas.
Zien moeke haar dizze gedoanteveraandern ook zain, mor haar gaauw n antwoord en zee:
‘Sunterkloas is old en hail gaauw muide en din zakt hai wat deur de bainen.’
In dörpshoes moggen ale kinder bie Sunterkloas kommen, ook lutje Tinus en dou kreeg e de vroag:
‘Hou haistoe?’
Jong zien ogen wuiren nog groter en mond vuil hom open en dou keek hai zien moeke aan, mor dij zee weer: ‘Tou mor … zeg t mor …’
‘Tinus,’ zee e.
‘En is Tinus ook stout west, leste tied?’

Hai schudkopde weer in ale heveghaid nee, want hai was nooit stout. Noa n haand vol peperneuten kon hai weer zitten goan. Der wuir nog wat zongen en n poar Zwaarde Pieten deden nog wat roare meneuvels en dou gong t op hoes aan.
Thoes zat t verschienen en twij moal de vroag van Sunterkloas noar zien noam, jong nait lekker en hai vruig aan zien moe dij drok mit t eten bezeg was: ‘Woarom wos Sunterkloas mien noam nou aal nait meer?’
‘Och mien jong,’ kwam as antwoord, ‘dit was n aander.’ Ze schrok van heur aigen antwoord en zee mit ainege stemverheffen der geliek achteraan: ‘Sunterkloas is old en kin nait alles meer goud ontholden!’ Lutje Tinus was mit dit antwoord tevreden, want hai haar zien gedachten meer bie de slikkerij dij hai kregen haar.
Sommerdags tegen 4 uur waren lutje Tinus en zien mamme aal weer op pad noar brandweerkazerne. De grode kantine zat vol, mor nog gain Sunterkloas. Elkenain wuir traktaaierd op waarme sukkeloamelk, banketstoaf en peperneuten. En dou wuiren Sunterkloas en zien knecht aankondegd en elk mos zingen: Sunterkloasje kom mor binnen mit joen knecht. Lutje Tinus zong oet volle borst en vol overgoave mit, mor dou Sunterkloas binnenkwam was e direkt stil, want dizze sunterkloas was groot en haar n bril op.
‘Is Sunterkloas nait muide meer?’ vruig jong aan zien moeke, dij n aandere verschienen ook wel zain haar, mor zai haar t antwoord aal weer kloar: ‘Nee, hai het even n middagdutje doan.’ ‘Woarom het hai nou n bril op?’ vruig jong.
‘Zien ogen binnen wat muide deur zo’n drokke dag,’ zee zien moeke.
Lutje Tinus leufde alles wat zien moeke zee. De kinder huifden nait bie Sunterkloas te kommen. Nee, hai kwam zulf rond en dus ook bie lutje Tinus. ‘Hou haistoe?’ vruig e.
Lutje Tinus begreep der niks meer van, mor zien moeke gong der geliek op in deur te zeggen: ‘Sunterkloas kin ons Tinus toch wel? Joe hebben hom vandoag aal 2 moal eerder n haand geven!’ Onderwiel gaf zai n dikke knipoog noar Sunterkloas.
Dij vuilde aan dat der wat schaif zat, mor gong verder mit: ‘En is Tinus ook stout west?’
Dizze vroag was even teveul veur lutje Tinus zien moeke en dij schoot narreg oet deur te zeggen: ‘Och kerel, hol toch ais op mit dij flaauwe proatjes, jong wait joa nait meer wat hai der aan het!’ Ze pakde lutje Tinus bie d’aarm en banjerde mit hom noar boeten. Dou zai de kolle wind om heur heufd kreeg, besefte zai dat ze mit dizze aktie mis zat: lutje Tinus was aan t blèren, want hai wol net as d’aandere kinder slikkerij hebben.
Zien moeke het jong achterop fiets zet en is, veur dat ze noar hoes gong, mit hom bie winkel aan goan, woar hai slikkerij oetzuiken kon, woar hai hail tevree mit was.
Soavends zee zien moe dat zai Sunterkloas nait meer lieden en zain kon en wol dat 5 dezember in t vervolg oversloagen wuir. Lutje Tinus kreeg nog veur 5 dezember te heuren dat Sunterkloas nait echt beston. ‘Haar ik aal wel n beetje deur,’ zee e, ‘want elk haar n aandere stem!’ Joa, kinder binnen schaarp!
Wait je wat zo biezunder is aan dit verhoal? Dij lutje Tinus, dat was ik!