Logé
Klaainzeun kwam veur t eerst lozaaiern. t Leek goud te goan. Noa t veurlezen kroop e der lekker in.
Mor was der ook zo weer oet.
Hai haar snok. Wie hilden ons oam in en deden t spultje: snok en ik gingen over t meer, snok bleef weg en ik kwam weer.
Wat loater ston e weer in koamer en zee: ‘k Vin t schilderij van ol-opa in t sloapkoamertje nait mooi, hai kikt aal noar mie.’
‘Zel k hom vothoalen?’ vroug ik. Dat was goud.
Mor dou kwamen de vroagen. ‘Woar is dij opa? Is dij “verstorven”?’
‘Joa,’ dij slept nou veur aaltied, net as in sprookjes. En hai was ja al old.’
Doar kwamen wotterlaanders. ‘Ik wil nait “verstorven” en doe bist ook old. Gaaist ook “verstorven”?’ ‘Ik hoop van nog laank nait.’ O, jee, dij slept nog in gain honderd joar, ging deur mie hìn.
Volgende vroag kwam, dij was nog veul stoerder: ‘Woar is ol-opa nou? Ik pebaaierde: ‘Hai woont in n hoeske op t kerkhof.’ ‘Kin ik doar ook noar tou om te kieken?
Mien gevuil zee, dat dit verkeerde kaant aan ging.
Mor gelukkeg bedocht e zulf oplözzen: ‘Is e din bie God? En gaait e ook weer leven, net as Jezus, dij ging eerst nog eten, ging aan t kruus dood en dou ston e toch weer op?’ Dat was t verhoal van Poaske. En of dat hom geruststelde, zee e: ‘Mor God in de Hemel zigt ales en zörgt nou ook veur ol-opa.’ Ik kon allain mor opgelucht nikken.
Jong vil in n daipe sloap tot aanderdoags smörns. Ik was blied, dat ze op zien schoul in Stad ook hier aandacht aan geven. En dit jonkje ontgaait nou ainmoal nait veul en ontholdt ales.
