Lichtende wolken

“Hee reutekneuter, gaaist met visken vannacht? Nimst bier met, den bist doe n bovenstebeste pik.”

In d’oavendschemern goa k op mien brommer achter Rinus an. Volpakt mit mien hengel en vistuug. Achterop n deuze mit blikken Schultenbräu. Veur mie riedt Rinus. Hai staait ok hailndaal bol van de begoazje.

Eerst n hail end liekuut laangs t knoal. Avebe veurbie de brogge over, links en den òfsloan de Schoalbergerweg op. Even verder n bred ‘de Slegge’. t Is n forellenkederij. Overdag kest der tegen betoalen visken.

“Bovenstebeste viskstee heer. Mor zol k betoalen om heer visken te maggen? k Bin doch nait maal?”

Rinus zet zien brommer tegen de koniferen en boant zok mit zien begoazje n weg noar t hek. Doar zit t goas lös. k Volg hom mit mien boudel en de blikken bier. Kroep deur t lözze goas en stoa veur n stille viskviever. Der is gainain, t wotter spaigelt d’oavendhemel.

“Lu zeggen dat as de wolken licht geven de visken heer boven t wotter zweven.”

Gain lichtende wolken. En gain visk te zain, loat stoan n zwevende visk. t Zel wol n foabeltje wezen.

Wie zetten us hengels uut, lienen en dobbers t wotter in. Goan zitten, loaten de stilte tot daip in us hoarvaten tou deurdringen. Visken: dat is turen noar dien dobber. Mor aigenliek is t bespaigeln. De drokte van de doagen votzinken loaten, tot zokzölf kommen.

Bespaigeln dus, overdinken. Mor zuk ain belangriek oaventuur mout wol pazend omliest worden. Al gaauw hebben we us eerste blikken bier leeg. Dat zummerweer moakt ok zo dörsteg.

“k Wol der ok geern wat bie te koanen hebben.”

Rinus staait op, hoalt uut zien begoazje n barbekjoe. Gaauw het hai de kooltjes witgluiend, spraaidt n kilopak speklappen uut over t reuster. Mien nösters vangen de baklocht en k krieg ok trek.

Mor Rinus het zie geern goud deurbakken.

“As dij zwaart binnen den is dat nait slim. Bietje rode sju der over en doe pruifst t nait meer.”

Mit de kniepvlezze rode stroganoffsju perbaaier k t verkoolde vlaais te maskeren. Dat lokt nait echt. Bie us dobbers blieft t stille. Dij binnen nait zo happeg, dij visken.

“En as n vette bek hest van t vlaais…”

Rinus teuvert n vlezze wodka teveurschien.

“Dizze löst al t vet op en moakt die weer smui.”

As n waarme deken spraaidt de wodka zok uut in mien maag, over t bedje anbraande speklap. Nog zuk n teug en k krieg t zweevrege gevuil.

“t Smoakt die goud, nait? Bietje meziek der bie.”

De heavy metal donst lekker mien dompeghaid binnen. Om us hin is alens stille. Ok de dobbers. n Wolkeloze naachthemel spaigelt zok in t wotter.

Op zwoare bastonen van de meziek klimmen wie verder de naacht in. En wie worden daipzinneger as n nöchtern minsk berieken kin.

“Weerld gaait noar de kloten, dat is kloar.”

Dat is nog nait zo daipzinneg.

“Mor hest wol es der an docht dat weerld ok hol wezen kin in stee van bol?”

k Zeg niks. Rinus zugt de vroagtaikens boven mien heufd.

“Snied dij voutbal mor es lek en droai hom binnenstebuten. Wat kriegst den?”

Joa, den staait de butenkaande hol in stee van bol.

“En as in de hemel kiekst, wat zugst den?’

Joa, sterren.

“Nee kounavvel. Dat binnen lichtjes van de steden in Austroalië. Eerde is ja hol.”

d’Aandre kaande van d’eerde, hoog boven mie in de hemel. En kiek noe es, doar is de Melkweg. n Haile band lichtjes. Welk weerlddail zol dat wezen?

“Bie dag zugst der niks van. Mainsttied hangt der ok n kloet wolken veur.

Mor – as k dij reuzen holte boven mie heb, mit an d’aandre kaande Austroalië, hou zit t den mit de zunne en de moan? Rinus vuilt mien twievel.

“Geleufst mie nait? Bist n piethoane, t is woarhaid wak die zeg.”

k Hol mien mond mor. Vuil mie machteloos en doen. Doezelg swaalkt de sterrenhemel hìn en weer. k Mout even leggen.

Noa n poar uren wor k wakker. Nog doezelg in de köp. In mien mond de smoak van n kerkhof. k Vuil de speklappen omhoog kommen, run noar de koniferen en kots mie leeg. Dat locht op. k Kiek om mie hìn. Geruststellend rempelt de viskviever mie tou. De dobbers nog altied roerloos. In de naachthemel binnen wolken verschenen. Lichtende wolken. Op eerde is t nog naacht, mor dij vangen al zunlicht van aargens onder d’horezon weg.

In de viever spattert t. k Tuur, zai n forel omhoog kommen en op zien vinnen boven t wotter zweven. n Twijde volgt. En den zweven al dij visken dij gain zin haren om te bieten boven t wotter. Dij dwirreln rond in t zulvereg schiensel van de lichtende wolken.

k Perbaaier Rinus wakker te kriegen. Dij legt te snörken as n moterzoage en sloapt deur. As k hom vaastpak sloat hai om zok hìn. Mor in t end is hai wakker. Zugt de lichtende wolken, de zwevende visken.

“k Haar t die doch zegd? Geleufst mie noe wol, doe zoesklöt?”