Leekstermeer

(pepier laag veur me spiernoakend wit
ik kreeg t verhoal niet op e rit
t ging ons aal n skofje niet meer smui
kon omsloagen zo ien n dunnerbui …)

t Was winter, t vroor, der was min licht
op sloten aal ies en t knoal laag dicht
we konden wel n rondje Leekstermeer

mor onnerweegs kwam n spoak ien t rad:
met knallende ruzie, k wis niet veur wat
en dit was aal zoveulste keer

dan ies mor op, doe bleefst ien kaant
ik wol dij trekken, mor gafst gien haand
en t snijde, kon der ok nog bij

noa n skofje kwamst dan toch uut end
zowoar mien kaant uut, doar ging t hen
mor zeest aal niks, noa n zetje glieden

zaag ik dien scheuvels lienen deursnieden
wit vlak verdelen ien old en nij
as n veurteken en ik riep noar dij

toen moekst een scheur, ik glee derien
k har t vrekte ding niet aankommen zien
votmoffeld as t was onner snij

toch kon me dit nog niks verdommen
mor aan dien kaant kon k niet meer kommen
k zaag dij verswienen met roake sloagen –

Bij thuuskommen griesde kolle me toe
he-k koltrui en muts met ‘I love you’
veurgoed noar allesbraander droagen!