Laand van rust
“k Begun old te worden”, is mien antwoord as Anneke vragt: “ Woaraan zitstoe te dinken?” Antwoorden dut zai nait, zai leest ien nijste Nesbo. Older worden! Brr … en toch kriegt elkenain der mit van doun.
As ie nog n klaain kiend binnen, besef ie joe dat haldaal nait. Din gaait tied joe ja nait vlug genog, wil je groot wezen. Wat duurden weken sums laang dou k nog op legere schoul zat. Tiedstieden was t eer der vannijs vekaanzie kwam.
n Hail klaain beetje vlugger ging t aal dou k noar middelboare schoul ging, mor ook dou leken vekaanziedoagen voak hail wied vot. Was gain beroerde tied, vuilde mie jong en staark en k was nijsgiereg noar wiede wereld om mie tou. Wereld dij doudestieds nog vrezelk wied vot leek van buurtschop doar k opgruide. Vief kilometer noar dörp, vanòf mien twaalfde meer as n uur fietsen noar schoul ien n Daam. Schiere tied, achteròf bekeken.
“Ie binnen zo old as ie joe vuilen, wordt ter zegd”, nemt vraauw droad van gesprek wat òfwezeg weer op, mor blieft drok mit heur Nesbo-oaventuur.
Joa, old vuil k mie wel wat, dink k. Bie vatteg veranerde boudel. Older worden zat ik dou al laang nait meer op te wachten. Tied van bewust ien bewegen blieven, zond leven, op joen gewicht letten mouten.
“Mor der binnen toch ook wel schiere dingen aan older worden, toch?”, maarkt Anneke, n beetje multitaskend, vannijs wat òfwezeg op en kiekt mie over bril hìn even onderzuikend aan. Joa, gelukkeg is der nou riekdom van rezenoabel wezen, van rusteg kinnen ofwegen van veurs en tegens van n zoak, van reletiveern kinnen, van genottern kinnen van lu en dingen om joe tou. Sums nou en din dink k mit n licht, wat woazeg gevuil van wìnst weerom aan tied van mien jonge joaren doar ien mien geboortestreek. Vrijhaid, netuur om joe tou, ofwizzelns van joargetieden. Mitaarbaiden op boerderij, daaier verzörgen, deur t veld strunen, mit noaberkiender speulen, visken en swimmen ien t Ofwotternskenoal. Ien winter
bie koienpeerden ien waarme staal, mien knienen vouern mit hoaver, n stuk vouerbait. As t vroor scheuveln mor ook veul lezen, hail veul lezen ien gezellege veurkoamer bie waarme kolenheerd. Anneke kiekt evenkes op oet bouk, zugt woarschienlek dat k mit miezulf drok bin, leest wieder. Is t n veurdail, n zegen zeg mor, dat vraauw, noabers, vrunden en femilie mit mie mitraaizen noar t older worden?
Zo nou en din vien k dat ik wel n beetje veul maank leeftiedgenoten verkeer, n beetje op ofstand roak van jongelu, te veul ien n olluwereldje verzaaild roak. En as k maank jongelu goa, vien k dat hail schier mor vuil k ook best wel dat ik inderdoad older word.
t Is nait zo dat ik rusteger leven goan bin. Abseluut nait! Gainain het t drokker din n ‘senior’ en dat geldt ook veur mie, dink k der moudeg op lös en mout n beetje laggen om miezulf. Raaizen, lezen, tilleviezie kieken, fietsen, vraauw, kiender, klaainkiender, vrunden, femilie, verainens, vergoaderns, hobbies, toen, computer en zukswat meer binnen mien raaisgenoten noar mien older worden. Noar laand van rust …?
“Aal mit aal loof k dat ik wel vree heb mit older worden”, dink k haardop. Mit nkander raaizen wie apmoal voutje veur voutje noar laand van rust. Mor nou nog evenkes nait! Doar heb k t veuls te drok veur op memint.
Anneke kikt op oet heur bouk. Tot mien verrazzen maarkt zai gelieke fientjes as roak op: “k Loof
dastoe aargenswoar aankommen bis, nait ?”
