Kurege gedichten
Jan Sleumer schreef n poar kurege gedichten van n Hollander en n ‘haalve Hollander’
over Grunnen en Grunnegers.
Twij van dizze gedichten het e mit sukses ien Amsterdam veurdroagen bie n veurstellen van t Duo Mokumer Molleboon, van t pergram: “Ien Grunnen gaait t muziek veurop!”
1.(Bas)
O God, het is een Groninger
Zo klonk het met een zucht
Die zijn om hun uitbundigheid
Tot in Maastricht berucht
Gewoonlijk toont hij weinig van
Wat hem enthousiasmeert
Hooguit een schamel ‘geinig man’
Om een gestorven peerd
Een Groninger laat jou meestal
zijn nuchter oordeel hoor’n
Slechts in de kroeg klinkt af en toe
Een stuk Martinitoorn
Er gaat niets boven Groningen
Dan nors, nurks, serieus
Historici bezien dat meer
Als volksaard dan als keus
2.(Koos)
Het is alweer een tijd gelee
Dat good old drs. P
De Groningers, waar hij toen was
Omschreef als koppig mensenras
De Hollanders beschreef hij niet
Omdat hij ze niet helder ziet
Hij woont er tussenin en dus
Waagt zich een ander aan die klus
Ze praten veel, ze maken gein
Omdat ze kwakernakers zijn
Ze hebben in die streken daar
Op alles wel een antwoord klaar
En meningen die zijn er vele
Ze willen die met ieder delen
Dan wordt het ruzie en gekijf
Van bliep bliep bliep*) tot teringwijf
Een Groninger die zich daar waagt
Wordt veel verteld maar niets gevraagd
Als hij iets zegt – subtiel en droog
Stokt men geen oogwenk het betoog
Hij zwijgt dus maar en wordt beschouwd
Als nors en nurks, als koud en boud
Als nuchter en zelfs serieus
Maar welbeschouwd heeft hij geen keus
*) censuur
