Knelis

Elk dörp het wel van dij lu dij joe laank heugen, lu dij aans in t leven stoan din joe en ik. Benoam bie ons op Hoogebrug is dat Cornelis Kruijer. Knelis was vrijgezel en haar as boer aan Börgsloot in Roeskerbrug n zwoar aarbaidzoam leven achter rug en woonde loater bie moe aan Rieksweg op Oosterhoogebrug, stoef bie Stad dus.
Knelis haar handen en verstand op n goud stee, ston op zien woord as n boer op zien klompen, zol gain mens tekört doun en ston bie elkenain aibels best aanschreven, körtom van Knelis dattien in n dezien.
As ain t gras te laank haar veur t mesien, kwam Knelis der maank met zaais. En toen ommoaken? Ook mor even biegoan, Knelis kon aarbaiden as n peerd.
As Knelis t op zin haar, ree e op zien aaldoagse fiets in ainen deur n rondje IJsselmeer, òf en tou even n oeltje knappen op baank huil hom din in t ìnd.
Ies op t Damsterdaip? Knelis kon nait wachten, was wis d’eerste dij, met holtjes, brouk van stuutsiekoor en pet op, der op scheuvelde om aan te geven dat t vertraauwd was. En wel muik boan der deur met zo’n laange riezen bezzem? Knelis Kruijer.
In zummertied trok e aal doag zwemmend zien boantje in t aigenste woater.
Op dag van t joarlieks poalvechten bie klapbrug achter café Westerhoff wer stried din even stillegd, Knelis zwom proestend en stìnnend onder brug en poal deur en kreeg bie juryboot n leutje klokje, sums twij, en zwom weerom. Op n schiere zummermörn staait n Ronoverslaggever met verboazen te kieken noar n wotterspoor over fietspad en Rieksweg en zigt Knelis aan raand van Damsterdaip met n stokemmer drok dounde n kruikoar vol woater te kriegen. Gobbelnd stekt e koar veur zuch oet, kiepert inhold op t fietspad veur t hoes in n put, en zo is Knelis haalve nacht al in taauw.

Nou zit verslaggever haildaal op biesterboan en maint dat t bie Knelis insloagen is. “Knelis, wat vretst in vredesnoam wel nait oet?” “Och,” zegt Knelis, “stiekelsteertjes woater geven.”
“Stiekelsteertjes woater geven?” “Joa krekt, dat zit zo, achter ons toen lopt n laange sloot woar stiekelsteertjes in zwemmen, mor sloot staait sikkom dreug en dizze put loost t woater liek op dij sloot, kiek din huif ik vanzulf laank nait zo wied lopen met koar vol gobbelnd wotter.”
“Och kerel da’s joa aibels mooi dastoe zoveul dust veur dij stiekelsteertjes.”
“Stiekelsteertjes? Nee,” zegt Knelis, “nait veur dij stiekelsteertjes mor veur d’iesvogeltjes, dij binnen doar slim wies met.”

Oetzonden in t pergram ‘Noordmannen’ op Radio Noord, 20 september 2015